“Ons allerlaatste lagereschoolfeest zit erop. Maar ooit kom ik terug, als enthousiaste oma op de eerste rij!”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de 
brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Zakdoek bij de hand

Het zijn bijzondere weken voor Anthony. Het zijn z’n laatste op de lagere school, want volgend jaar maakt hij de grote stap naar het middelbaar. Met Oliver en Noor hebben we deze mijlpaal al eerder meegemaakt en ik besef dus ten volle dat het een grote sprong is. Bij Oliver en Noor voelde het bijna alsof ze van de ene op de andere dag een nieuwe jas aantrokken; de vanaf-nu-wil-ik-cool-zijn-en-niet-opvallen-periode begon. Met onze jongste sluiten wij ook als ouders definitief de lagereschoolpoort en dat maakt het extra bijzonder.

Afgelopen zaterdag was er zo’n laatste keer: het schoolfeest. De zesdejaars mochten als eersten optreden. De herinnering aan de eerste keer flitste door m’n hoofd, toen Anthony nog in de kleuterklas zat, verkleed als een schattige beer. Het jaar daarop was het een vrolijke Hawaï-dans. Soms vond hij het spannend, andere keren stond hij te stralen op het podium. Nu was het anders: dit keer vond hij het vooral gênant. Voor deze laatste zaten we natuurlijk weer op de eerste rij, mijn zakdoek al discreet bij de hand.

De zesdejaars hadden een cowboythema en dansten op ‘Wild Wild West’. Anthony stond op de voorlaatste rij. Om een foto van dit voor hem historische moment te kunnen maken, moest ik naast het podium gaan staan. Anthony deed hard z’n best om vooral niet naar mama te kijken. Noor kwam ook naast me staan en riep enthousiast: “Joeh, Anthony!” Dat maakte het nog gênanter voor hem. Hij dacht dat ik het was en keek me boos aan. Vertwijfeld wees ik naar Noor, die vooral geamuseerd was door haar kleine broertje.

Toen ik hem na z’n optreden vroeg om nog even met zijn vrienden en cowboyhoed op te poseren, wilde hij dat dan ook al lang niet meer. Hij wilde snel gaan voetballen. Een bonnenkaart voor een drankje en hij was klaar voor een namiddagje voetbal. Koen en ik waren overbodig. Waar is de tijd gebleven dat hij alles aan ons kwam vragen? Dat we samen hand in hand het hele spellenparcours afliepen? Het lijkt allemaal in een flits voorbijgegaan. Nog zeeklassen en een musical, en dan sluit hij echt de poort van deze school. Ik was er even niet goed van. Koen en ik besloten dan maar iets te gaan drinken.

Met al onze dubbele emoties werden we aan de bar aangesproken door een lieve oma en Libelle-lezeres,
Giselle. Ze was er ook om haar kleinkinderen aan te moedigen en was duidelijk in haar nopjes op dit dagje kinderfeest. Sommige mensen maken je meteen blij met hun stralende glimlach. Even later, bij de kleutertjes, kwam ik een andere oma tegen. Nicole, ook zo’n warme, lieve vrouw, een schat met een fijne babbel vanuit het hart.

Door die twee oma’s voelde ik me meteen iets beter. Ja, voor onze jongste is die lagereschooltijd bijna voorbij. Maar ik kijk graag uit naar de toekomst… ook de verdere toekomst. Vooral dan naar het moment dat ik weer naar een schoolfeest kan gaan kijken, maar dan voor m’n kleinkinderen. Ik zorg ervoor dat ik ook dan weer op de eerste rij zit.

Nog meer columns lezen?