Hoofdredactrice Karen wilde dolgraag een Libelle-wijn maken. Dus trok ze naar een Zuid-Frans chateau om er van het leven – en van de wijn! – te proeven.
Herdenkingsbank
Terwijl er in de wijngaarden rechts van het kasteel hard gewerkt wordt, neemt kasteeldame Victoria mij en honden Nelson en Miles mee de andere kant op, richting de heuvels. Victoria wil mij iets laten zien. Na een steile klim komen we aan een bank met een adembenemend zicht over de wijngaarden. Op de bank hangt een plaatje met de inscriptie: ‘Bury me when I die beneath a wine barrel in a tavern, with luck the cask will leak’. Vrij vertaald: ‘Als ik sterf, begraaf me dan onder een wijnvat, met een beetje geluk zal het lekken.’
Jochem, de schoonvader van Victoria, was dol op het kasteel en het domein. Hij kwam er helemaal tot rust
Ik glimlach, dit is mijn soort humor. Victoria vertelt dat dit een herdenkingsbank is voor Jochem, de vader van haar man Floris. Hij was dol op het kasteel en het domein, hij kwam er helemaal tot rust. Bovendien was hij een grote wijnliefhebber, het gelukkigst was hij met een glaasje in de hand. Nu heeft hij dus deze bank met prachtig uitzicht, met een tekst die de zus van Floris schreef. “En er is ook een wijngaard naar Jochem genoemd: vigne Opi, omdat onze kinderen Charlotte en Oliver hem zo noemden”, voegt Victoria toe.
Het eren van je roots
Terwijl we op Jochems bankje gaan zitten, met voor ons hectaren wijngaarden en in de verte een glimp van de Pyreneeën, vertelt Victoria dat ook háár vader er altijd bij is hier: “Mijn vader was dol op Floris en zijn plannen om een wijndomein te kopen. Maar net toen we in onderhandeling waren met dit chateau, stierf hij in een tragisch ongeluk, 75 was hij. Papa heeft nooit geweten dat we dit kochten. Om hem toch een beetje bij ons te hebben, staat aan de inkom een groot paard in cortenstaal. Het is een Fries paard, want papa was een Fries en dol op paarden. En ook naar hem hebben we een wijngaard genoemd: vigne le cheval.”
Dit wijndomein is niet alleen een prachtige plek omwille van de natuur, maar ook omwille van de mooie, warme mensen
Alsof het zo moet zijn, landt er naast ons op de bank een prachtige koninginnenpage. Hij wordt aangetrokken door de nabije struiken, toch wil ik geloven dat die vlinder er niet toevallig bij komt zitten. Ik hou van dit soort symbolen. Deze bank is niet zomaar een toffe plek om te zitten, het is het eren van je roots, van je geschiedenis. Net als dat paard bij de in-kom. De stoere Fries kijkt naar wie er binnenkomt, als een papa die zijn dochter beschermt. Dit wijndomein is niet alleen een prachtige plek omwille van de natuur, maar ook omwille van de mooie, warme mensen. En die twee, mens en natuur, zijn hier zo verweven met elkaar.
Als er later druppels vallen – goed voor de druiven – wandelen we terug naar het chateau. In de living toont Victoria me een soort altaartje met allemaal foto’s van de papa’s. Ik krijg er kippenvel van. Hoe de geschiedenis van z’n bewoners hier wordt geëerd, ontroert me diep. Het is ook zo herkenbaar, ik heb thuis ook ‘mijn altaar’. Daar staan foto’s en gedenkprentjes van dierbaren. Ik heb zelfs het laatste briefje van mijn papa in een mooi lijstje gestopt en erbij gezet. Mijn vader stierf op familieweekend. Voor we vertrokken, had hij een overzicht gemaakt van hoeveel auto’s er zouden rijden, om zeker te weten hoeveel parkeerplaatsen we nodig hadden. Victoria hier op een Frans wijndomein, en ik in onze living in Hasselt, we zijn niet zo verschillend. Waar dan ook: papa’s moeten geëerd worden.
PS: Ik heb voor jullie een heleboel filmpjes gemaakt op het wijndomein, dus check zeker onze Instagram-pagina (@libellebelgië).
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!