Hoofdredactrice Karen wilde dolgraag een Libelle-wijn maken. Dus trok ze naar een Zuid-Frans chateau om er van het leven – en van de wijn! – te proeven.
Vergaderen vanuit Frankrijk
Omdat het werk op de redactie niet kan blijven liggen, vergader ik tussen het wijn proeven door met de collega’s in Evere. Dat levert grappige taferelen op wanneer nieuwsgierige Nelson plots door mijn beeld loopt, of ik per ongeluk mijn strooien hoed nog op heb als de camera aangaat.
Om te vergaderen, heb ik internet nodig, en dat werkt het best dicht bij het bureau van kasteelvrouw Victoria. “Bonjour Victoria”, roep ik, en net als ik mijn laptop wil aanzetten, valt mijn oog op de prachtige muurschildering naast het bureau. Het is een plattegrond van de 115 hectaren van het domein, met daarop alle wijngaarden en de druiven die er verbouwd worden.
Bij valavond zal een zekere Francis aan La Cabane op mij wachten. Spannend
Victoria kijkt mee en haar vinger blijft hangen bij een wijngaard in het zuiden: La Cabane. “Hierop verbouwen wij de syrahdruif die we gebruiken voor jullie rode Libelle-wijn, en dat is een heel bijzondere wijngaard”, vertelt ze. “Ik wil je er alles over vertellen, maar laat dat liever over aan Francis. Ik bel hem.”
Een minuutje later ligt er een date voor me vast: bij valavond aan La Cabane zal een zekere Francis op mij wachten. Omdat de redactie aan de andere kant van de laptop klaar zit, heb ik geen tijd om door te vragen. Ik onthou alleen: date met Francis. Spannend.
Eén van de mooiste dagen ooit
Als de zon alles gegeven heeft en de boeren op de velden naar huis zijn, trek ik mijn wandelschoenen aan en stap naar La Cabane. Twee honden dartelen door de wijngaard, en achter hen loopt een frisse tachtiger met een guitig gezicht. Dat moet Francis zijn.
“Enchanté, Karen, je vais vous montrer La Cabane.” Fluks stapt hij richting een bunkerachtig gebouwtje en begint te vertellen. “Ik ben geboren in februari 1941. De Duitsers hadden het dorp bezet en zich Château Canet toegeëigend als uitvalsbasis. Mijn vader zat in het verzet en voor het geval wij ooit een verstopplek nodig zouden hebben, bouwde hij hier een cabane, met stapelbedjes in.
Al die jaren had Francis bijna uitsluitend binnen doorgebracht in een huis met een klein koertje, nu kon hij voor het eerst de natuur zien, en andere kinderen
Op 15 augustus 1944 kregen de Duitsers het bevel dat ze zich moesten terugtrekken. Iedereen was bang dat ze nog mensen zouden doden, en er werd besloten dat vrouwen en kinderen zouden vluchten. De mannen bleven om het dorp te verdedigen. Ik was drie jaar, maar hoorde mijn moeder nog roepen naar mijn vader: ‘Jean, viens avec nous, ils vont te tuer!’
Die dag zijn alle vrouwen met kinderen richting La Cabane vertrokken. Het was ongetwijfeld een angstig gebeuren, maar ik heb er alleen maar mooie herinneringen aan. Al die jaren had ik bijna uitsluitend binnen doorgebracht in een huis met een klein koertje, nu kon ik voor het eerst de natuur zien, en andere kinderen. Die avond kwam mijn vader zeggen dat de Duitsers vertrokken waren en keerden we terug naar het dorp. 15 augustus 1944, hier aan La Cabane, zal voor altijd één van de mooiste dagen uit mijn leven blijven.”
Met tranen in mijn ogen geef ik Francis een knuffel. Wat een prachtig verhaal, wat een prachtige man. Ik verzeker hem dat ik en alle Libelle-lezeressen aan hem en zijn familie zullen denken als we van onze rode wijn nippen. Nu is het aan Francis om waterige oogjes te krijgen.
PS Ik heb voor jullie een heleboel filmpjes gemaakt op het wijndomein, dus check zeker onze Instagram-pagina.
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!