“Ongelooflijk: vlak bij het chateau ligt het dorp waarover mijn bompa zijn hele leven heeft verteld”

Hoofdredactrice Karen wilde dolgraag een Libelle-wijn maken. Dus trok ze naar een Zuid-Frans chateau om er van het leven – en van de wijn! – te proeven. Deze week: deel 4.

Liefde voor Frankrijk

‘Cassez la voix, cassez la voix…’ Patrick Bruel schreeuwt het uit en ik brul vrolijk met hem mee. Ik laat het chateau even achter mij om op een boerenmarkt gedroogde kruiden te kopen voor thuis. Terwijl ik door het Franse platteland tuf, denk ik aan de Karen van 25 jaar geleden. De Karen die, net als nu, alleen door Frankrijk reed, met de soundtrack van Patrick Bruel, Roch Voisine of een van de oudere chansonniers, zoals Aznavour of Sardou, op de achtergrond.

Naar Tours reed ik toen, om er aan l’Institut de Touraine drie maanden Frans te gaan studeren. Juffrouw Mortelmans had me verteld dat in die streek het mooiste Frans werd gesproken. Stapelverliefd was ik op de Franse taal. Ik heb ooit een Vlaams lief gehad dat thuis Frans sprak, en ik vroeg hem om zijn liefdesbrieven in het Frans te schrijven. ‘Je t’aime’ klinkt nu eenmaal veel romantischer dan ‘Ik zie je graag’, n’est-ce-pas?

Terwijl ‘Cassez la voix’ plaatsmaakt voor het prachtige ‘Nathalie’ van Gilbert Bécaud, dwalen mijn gedachten af naar een andere Franse herinnering: die nacht meer dan twintig jaar geleden, toen Koen mij ‘ontvoerde’ naar Parijs. We kenden elkaar pas, en waren op stap geweest in Antwerpen. Het was drie uur ’s nachts en geen van ons twee wilde dat de nacht eindigde.

Koen zei: “Morgen komt de Tour de France aan in Parijs, rijden we naar daar?” En dus – verliefd en een beetje gek – stapten we in mijn auto en bolden naar Parijs. Op de Place Pompidou aten we een pannenkoek als ontbijt, wandelden naar de Champs-Élysées en reden terug naar huis. Het blijft een van mijn mooiste herinneringen aan ons als koppel. Dat geldt ook voor Koen, want twee jaar na die zotte nacht vroeg hij mij in diezelfde stad ten huwelijk.

Frankrijk is altijd belangrijk geweest in mijn leven. De liedjes die ik het mooist vind, zijn Frans, mijn lievelingsgedicht is Frans (Le lac van Alphonse de Lamartine) en zeg nu zelf:de mooiste sterrenhemels zie je toch in de Provence? Als ik op het marktje mijn herbes de Provence heb gekocht, rij ik verder. Naar een heel speciale plek. Ik zet Edith Piaff op voor de tijdreis die ik zo meteen ga maken…

Het is lente 1940. Mijn bompa, toen een jonge kerel, slaat met zijn ouders en broers en zussen voor de oorlog op de vlucht. Ze trekken diep Frankrijk in en stranden in het dorpje Aigues-Vives. Het gezin heeft er een huisje, maar tegen het eind van de zomer keren ze terug naar Lier. Bompa vertelde er graag over, en vooral tegen het einde van zijn leven had hij het steeds vaker over zijn tijd in Frankrijk. “Ik had daar nooit moeten weggaan”, zei hij een keer. En ongelooflijk maar waar, Aigues-Vives, dat onbekende Franse dorp waarover ik mijn hele jeugd verhalen heb gehoord, ligt op amper vijf kilometer van het chateau waar onze Belle Madam-wijn wordt gemaakt.

Nog één bocht en ik zie het bordje Aigues-Vives. Het dorp is klein, zo’n typisch Frans gehucht. Ik parkeer aan de mairie en wandel rond. Mijn hart bonkt in mijn keel. Meer dan tachtig jaar geleden heeft mijn bompa ook door deze straten gestapt, deze warme lucht ingeademd. En ik denk: misschien zit die liefde voor Frankrijk niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn bloed.

PS Ik heb voor jullie een heleboel filmpjes gemaakt op het wijndomein, dus check zeker onze Instagram-pagina (@libellebelgie).

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!