Mijn verhaal: Dragana heeft twee zonen, met een leeftijdsverschil van 22 jaar
Een grote kinderwens had Dragana altijd gehad, maar doordat haar relatie met de vader van haar oudste zoon op de klippen was gelopen, was er niet meteen vooruitzicht op een tweede kind. Dat veranderde toen ze op latere leeftijd een nieuwe relatie kreeg.
Dragana (51): “Mama, wanneer word ik grote broer? Jarenlang heeft mijn zoon Danilo die vraag gesteld. Ik wilde hem zelf ook heel graag een broer of zus schenken, maar de omstandigheden lieten dat niet toe. Mijn relatie met de vader van Danilo was op de klippen gelopen, waardoor ik er alleen voor stond. En ik was écht alleen, want ik was vanuit Joegoslavië gevlucht voor de oorlog en mijn ouders en zus waren daar gebleven.
Het was niet altijd gemakkelijk om als alleenstaande ouder een nieuwe taal te leren en te werken zonder iemand in de buurt op wie je kunt rekenen, maar het moederschap gaf me de kracht om door te gaan. Danilo bracht vreugde in mijn leven. Het verlangen om nog eens moeder te worden, is altijd gebleven, en op zich was er tijd genoeg: Danilo was er al op mijn 21ste.
Ik was 43 en opnieuw zwanger. Mijn vriend sloeg even in paniek, maar al snel was hij even enthousiast als ik
Toen hij op kot ging en steeds minder thuis was, werd die hunkering nog groter. Overal op straat zag ik moeders met buggy’s. Ik was intussen de veertig voorbij en had een fijn leven. Mijn appartement was afbetaald, ik ging op reis wanneer ik wilde… Maar toch knaagde er iets wanneer ik thuiskwam in een leeg huis. Ik had intussen al enkele jaren een latrelatie met een gescheiden man die zelf drie kinderen had. Hij wist van mijn kinderwens, maar gaf geen uitgesproken ja of nee.
Op een dag is het gewoon gebeurd. Ik was 43 en opnieuw zwanger. Mijn vriend sloeg even in paniek, maar al snel was hij even enthousiast als ik. Voor mij bestond er geen twijfel over: dit was wat ik wilde. Danilo zat in zijn laatste jaar aan de universiteit toen ik hem eindelijk kon vertellen dat hij grote broer zou worden. Zijn reactie zal ik nooit vergeten.
Hij gaf me een knuffel en zei dat hij nog nooit in zijn leven zoiets moois had gehoord. Die woorden bevestigden alleen maar dat ik de juiste keuze had gemaakt. De zwangerschap verliep gelukkig vlekkeloos. ‘De baby is in topvorm’, zei de gynaecoloog bij elk bezoek. Ik heb genoten van elke seconde, want ik wist dat het nu echt de laatste keer zou zijn.
Twee zalige zonen
Twee weken voor Danilo zou afstuderen, is Maksim geboren. Op de proclamatie van Danilo was hij de jongste in de zaal. Danilo was zo fier, hij liet zijn kleine broer aan iedereen zien. Vanaf het eerste moment was er een bijzondere band tussen die twee. Danilo is zowel een speelse, grote broer als een tweede, jonge papa voor Maksim.
Hij las Maksim verhaaltjes voor toen hij klein was, en leerde hem basketballen en schaken. Ze zien elkaar niet vaak meer – Danilo woont en werkt intussen in het buitenland – maar elke zomer gaan we samen op vakantie naar mijn thuisland. Dat zijn heerlijke weken, die ik voor altijd zal koesteren. Als ik mijn twee zonen samen zie ravotten en voetballen in de tuin, loopt mijn hart over van geluk.
Er zijn nadelen aan moeder worden op latere leeftijd, dat zal ik niet ontkennen. De energie die ik als jonge moeder had, is er niet altijd meer. De vermoeidheid slaat sneller toe, zeker met een actief kind met veel hobby’s zoals Maksim. Als hij twintig is, zullen zijn papa en ik zestigers zijn. De kans is groot dat hij sneller dan zijn leeftijdsgenoten een ouder zal verliezen.
Bij Maksim ben ik veel meer ontspannen als moeder; veel rustiger en zelfverzekerder
Toch wegen die dingen voor mij niet op tegen de voordelen. Ik vind het heerlijk om omringd te zijn door jongere mensen. De ouders van vriendjes van Maksim houden me jong van geest. Ik ben vandaag een heel andere moeder dan dertig jaar geleden, veel rustiger en zelfverzekerder.
Als alleenstaande ouder wilde ik het extra goed doen, maar daardoor durfde ik soms te overdrijven. Danilo moest altijd en overal beleefd zijn en goede punten halen op school. Op dat vlak ben ik veel meer ontspannen. Maksim is een kind en mag zich ook zo gedragen. En toen Danilo klein was, kon ik weleens jaloers zijn op leeftijdsgenoten die samen op café of naar concerten gingen. Ik was zelf nog zo jong, ik had het gevoel dat ik veel miste.
Als ik nu ’s avonds voorlees aan Maksim, wil ik nergens anders zijn dan bij hem. Soms heb ik het gevoel dat ik door de komst van Maksim aan een tweede leven ben begonnen. Ik ben gaan samenwonen met mijn vriend en werk halftijds – een luxe die ik me tijdens Danilo’s kindertijd niet kon veroorloven. Ook dat wringt soms. De kindertijd van Danilo was voor mij een zware periode.
Ik maakte me toen zorgen om mijn familie die ik had achtergelaten, om mijn financiële situatie… Ik was niet altijd even gelukkig en had veel angsten. Daardoor heb ik niet altijd kunnen genieten van de mooie momenten met Danilo, wat ik met Maksim wél kan. Hij heeft ook veel meer speelgoed en nieuwe kleren dan Danilo ooit heeft gehad.
Ik heb daar al vaak over gepraat met Danilo, maar hij wuift mijn schuldgevoel weg. In zijn ogen is hij nooit iets tekortgekomen. Diep vanbinnen weet ik dat ook. Mijn twee zonen zullen later misschien heel anders terugkijken op hun jeugd, maar één ding zal hetzelfde zijn: ze kregen – en krijgen – allebei mijn grenzeloze liefde.”
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!