Koen
Koens column: over jonge en iets oudere veulens
“Plots stel ik vast dat de meeste mensen maar de helft zo oud zijn als ik. Dat is wennen”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over jonge en iets oudere veulens
In mijn Franse wijnboerjaren trok ik eens naar een grote landbouwbeurs in Montpellier. De beurs viel midden in een periode van grote onrust bij de boeren. Een beetje zoals nu hier bij ons, dus. Ik wilde zeker het moment niet missen waarop de bevoegde minister het officiële openingslintje van het evenement kwam doorknippen, met (zo kennen we de Fransen) natuurlijk een uitgebreide speech. Het duurde geen halve minuut vooraleer de goede man overstemd en uitgejouwd werd door een harde kern van manifesterende wijnbouwers.
Wat me altijd is bijgebleven, is het ogenblik waarop hij luidkeels in discussie ging met enkele boeren en een potige zestiger met een baretje op het hoofd hem toesnauwde: ‘Hé gamin, ga met de blokjes spelen en laat het landbouwbeleid over aan de volwassenen.’ Het werd ijzig stil in de grote hal, en dan begon heel de menigte luid te lachen. De minister, als jonge dertiger een rijzende ster in de Franse politiek, stond helemaal perplex, haspelde zijn speech in een sneltreinvaart af en kon daarna niet snel genoeg weg zijn. Ik weet nog goed hoe ik met de arme man meeleefde en plaatsvervangende schaamte voelde voor het gebrek aan menselijk respect.
Collega’s op het werk, politici, je huisarts… De wereld om mij heen lijkt steeds jeugdiger te worden
Zoveel jaar later denk ik weleens terug aan dat moment, als ik kijk naar hoe de wereld om mij heen steeds jeugdiger lijkt te worden en ‘het jonge geweld’ steeds meer aan zet is. En dan heb ik het niet alleen over politici. Je collega’s op het werk, de radio en de tv, je huisarts, noem maar op: steeds vaker gaat het om mensen die maar half zo oud zijn als ik. Dat is wennen. Ik herinner me nog hoe ik, toen ik zelf nog twintig of dertig was, de leeftijd van iemand toch wel verbond met haar of zijn ‘bekwaamheid’. Bij een onderzoek in het ziekenhuis bijvoorbeeld, voelde ik me veel comfortabeler bij een vijftigjarige prof dan bij een eind-twintiger. Idem met de leraars in mijn schooltijd: een beetje grijze haren gaven toch steevast dat tikkeltje meer geloofwaardigheid.
De jeugd van tegenwoordig
Zoals met veel dingen-in-verandering, heb ik het kantelmoment niet bewust beleefd. Plots stel je vast dat je je aan de andere kant van de leeftijdshelft begint te bevinden. De vraag is dan: hoe ga je daarmee om? Trek je je terug in je leunstoel, mompelend over ‘de jeugd van tegenwoordig’? Ik denk dat dat de slechtste keuze zou zijn. Want dan zou ik voorbijgaan aan het feit dat ik zelf ook ooit een eindtwintiger, begindertiger was die de dingen groots zag en vooruit wilde in het leven.
Ik zat toen in een nogal atypische werkomgeving: de hele top en alle ‘managers’ waren jonge snaken. Ik heb er toen niet bij stilgestaan, maar ongetwijfeld dachten sommige van de oudere collega’s die plots zo’n jong veulen als ‘baas’ hadden er ook het hunne van. Uiteindelijk is leeftijd ook niet de echte sleutel. Kijk, nog maar eens, naar de politiek: daar lopen vijftigers en zestigers rond die van de ene kinderstreek in de andere tuimelen, terwijl een aantal ‘jonkies’ het er in mijn ogen een stuk beter vanaf brengt.
Trek je je terug in je leunstoel, mompelend over de jeugd van tegenwoordig? Dat zou een slechte keuze zijn
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we, op het werk of onder vrienden, soms niet met een monkellachje milde grapjes maken over de bokkensprongen van onze jeugdige collega’s. Er zijn dan ook grote verschillen. ‘Wij’, de generatie die is opgegroeid met de overtuiging dat je bij je werk zou neervallen, ‘zij’ de generatie die nog veel meer ziet dan alleen werk, die z’n werkdagen begrenst omdat familie, vrienden, de sportclub en zoveel meer ook heel erg belangrijk zijn. Maar niet alles is zwart-wit, en hier en daar zie ik in mijn eigen ‘wijze’ leeftijdscategorie ook mensen die verbeten op zoek gaan naar hun innerlijke jeugd.
Ze lopen rond met een petje achterstevoren, luisteren naar muziek waarvan ze de tekst maar half begrijpen of openen een account op TikTok. Kortom: ze beginnen nu met de blokjes te spelen, terwijl de jongvolwassenen het landbouwbeleid proberen te redden.
Lees hier meer columns:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!