Koen
“Sinds die ene opmerking over zingende vogels, kijk ik met een andere blik naar ‘The Voice’ ”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten weer naar ons land.
Over supergetalenteerde artiesten
“Zoals veel mensen kijken Ilse en ik niet meer zo vaak naar ‘echte’ televisie. De paar uurtjes die we dagelijks voor dat scherm zitten, worden helemaal opgesoupeerd door de series die nog op onze Netflix-lijst staan. Maar op vrijdag- en zondagavond maken we met plezier een uitzondering voor ‘The Voice’.
Ik ben vooral dol op de beginafleveringen, wanneer de kandidaten nog volledig maagdelijk zijn en zowel de jury als wij thuis absoluut niet weten welke vis er nu weer in de pan zal worden gegooid. Als ik dan zo iemand zie die ik op het eerste gezicht geen euro zou geven, maar voor wie binnen de tien seconden wél alle stoelen omdraaien en voor wie de haartjes op mijn armen overeind komen, is mijn avond geslaagd. Nog fenomenaler vind ik het dat er elk jaar opnieuw een nieuw leger supergetalenteerde artiesten opdaagt, terwijl een mens zou denken dat het talent in ons kleine landje nu toch wel écht op moet zijn. Niet dus.
Als ik mensen zie die mooi kunnen zingen of muziek maken, denk ik: wauw, dat had ik willen zijn
Er zijn weinig dingen waarop ik jaloers ben in het leven, maar als ik mensen zie die zo mooi kunnen zingen of muziek maken, denk ik toch altijd: wauw, dat had ik willen zijn. Opgroeiende tieners denken dat volgens mij ook allemaal. Op die leeftijd wil je er graag uitspringen. Uniek zijn, ervoor zorgen dat alle ogen op een positieve manier op jou zijn gericht. Twee van mijn beste schoolkameraden speelden gitaar en konden een stukje zingen. Op lange zomeravonden waren zij steevast de magneten die de vrienden- en vriendinnengroep rond het kampvuur kregen.
Eén keer heb ik zelf op het podium gestaan. In het laatste jaar van de humaniora mocht elke klas tijdens het jaarlijkse vrij podium iets kunstzinnigs brengen. Wij hadden met de klas een totaal absurd theaterstukje in elkaar gestoken, waarin op een bepaald moment ook gezongen werd. Ik bracht het toen razend populaire liedje ‘Der Kommisar’ van Falco. En denk nu vooral niet dat mijn klasgenoten mij om mijn fluwelen stem voor de microfoon duwden, ik was gewoon de enige die die Duitstalige tekst foutloos kon brengen. U weet wel: ik ben in Duitsland opgegroeid.
Maar goed, op de bewuste avond stond ik daar dus, met een vettig brylcrème-kopje (haargel bestond nog niet) en een lederen jack, Falco te imiteren in mijn beste Oostenrijks, en het enige commentaar dat ik nadien kreeg, was van de leraar Duits, die afkeurend mompelde: ‘Ik heb er volstrekt niks van verstaan.’ Of hoe een wereldtalent-in-de-dop in de kiem gesmoord werd door het onbegrip van zijn enige fan, haha.
Ik denk dat je als oudere tiener, net zoals die kandidaten van The Voice, altijd wel stiekem droomt van succes en glorie. En niets lijkt op het eerste gezicht makkelijker dan dat na te jagen met enkel je stem of de muziek die in je vingers zit. Een docent psychologie vertelde me ooit dat het op die leeftijd veel méér is dan dat. Hij vergeleek het uitzonderlijke stemgeluid van sommigen met de prachtige waaier van een pauw: je valt erdoor op en, nog belangrijker, lokt potentiële partners aan.
Die docent psychologie vergeleek zangers met de vogels in een lentetuin: ze lokken potentiële partners
Ik grapte dat al die mensen die een stukje konden zingen of fantastisch gitaar of piano speelden, dus eigenlijk gewoon op zoek waren naar seks? Maar hij knikte doodserieus en begon over de merels en vinken in een lentetuin, die op hun tak toch óók niet louter voor hun plezier zitten te zingen. Met die gedachte in mijn achterhoofd kijk ik natuurlijk met een heel andere blik naar dat tv-programma. Ik stel me voor wat er allemaal off-camera gebeurt, terwijl al die goudhaantjes en -hennetjes de hele week in dat ‘bootcamp’ tegen elkaar op aan het zingen zijn, wapperend met hun figuurlijke pauwenstaarten.
Zouden de coaches dan na hun zangles ’s avonds ook door de gangen moeten patrouilleren, erover wakend dat iedereen braaf op haar of zijn kamer blijft? Eigenlijk niet anders dan in het internaat van mijn vroegere school, dus. Wat dan weer een geruststellende gedachte geeft over mijn eigen zangtalent en de negatieve reactie van die leraar Duits: hij wilde er waarschijnlijk gewoon voor zorgen dat elke frats in mijn hoofd in de kiem werd gesmoord.”