Koen
Over onze snelle levens
“Ik vraag me een klein beetje af waarom iemand een coach nodig heeft om te ontspannen”
Koen Strobbe (58) keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Een ongewone job
We hebben bezoek van Lina, een vriendin van Ilse, en haar man. Wij zitten gezellig buiten met een glas wijn en hapjes. Al snel draait het gesprek rond Lina’s nieuwe job: sedert een paar maanden is ze fulltime ontspanningscoach. Sinds we terug in België wonen, merken Ilse en ik dat ook de stressmomentjes van vroeger geduldig op onze terugkomst gewacht hebben. Het leven in België volgt een ander ritme dan dat onder de Franse zon. Ik ben dus brandend nieuwsgierig naar wat zo’n ontspanningscoach eigenlijk doet.
Lina lacht met de manier waarop ik het woord uitspreek: alsof ik het allemaal een beetje vaag en ongeloofwaardig vind. Maar dat is niet zo. Laten we zeggen dat ik zo’n job ongewoon vind, dat is alles. Ik vraag haar waarom iemand een coach nodig heeft om te kunnen ontspannen. Je kunt toch gaan lopen in het bos, naar de film gaan, lekker uiteten gaan of, zoals nu, met vrienden praten? Zij knikt, maar antwoordt dat er grenzen zijn aan stress. Eens je die grenzen overschrijdt, is het voor veel mensen moeilijk om in hun eentje terug in evenwicht te geraken.
Ik vraag wat een ‘ontspanningscoach’ dan zoal doet. Want zelf zou ik gaan lopen in het bos, of praten met vrienden
Dus eigenlijk is ze ‘stresscoach’, zoals je ze bij bosjes op het internet vindt? Zij lacht en zegt dat zij bewust niet voor die term gekozen heeft. Want dat woord ‘stress’ werpt een hindernis op: als je naar een stresscoach gaat, geef je toe dat die stress je in zijn greep houdt, een beetje zoals een ziekte. Je bent dus, tegen wil en dank, een patiënt. Maar naar een ‘ontspanningscoach’ gaan, is anders. Het is een beetje zoals yoga of mediteren: je doet het voor jezelf, als een soort wellness. Ze grinnikt als ze de tegenwoordig veel gebruikte term ‘laagdrempeliger’ uit haar mond laat rollen.
Wanneer je lichaam je in de steek laat
Ilse zegt me weleens dat ik een tikkeltje té no-nonsense ben en de behoefte aan hulp te snel onder de noemer ‘zwakheid’ plaats. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik een man ben en nog tot de generatie ‘ik-wil-ik-kan’ behoor. Maar toch vind ik dat ik al een aardige weg heb afgelegd. In een vorige job kende ik een paar mensen die, door een mengeling van persoonlijke problemen en te veel stress op het werk, eronderdoor zijn gegaan.
Eén van hen belde me regelmatig op tijdens de burn-outperiode, gewoon om te praten. Als je dan dieper inzicht krijgt in hoe het zover is kunnen komen, besef je dat een en ander helemaal niets met zwakte te maken heeft, maar ‘gewoon’ met pech. Net zoals je iemand met een longontsteking of een chronische ziekte niet ‘zwak’ gaat noemen, merk je dat ook een psychische crash het gevolg is van het feit dat je lichaam je op de een of andere manier in de steek laat. En dat er tijd en professionele hulp nodig zijn om terug uit het dal te kruipen.
‘Dat we allemaal te snel leven’, zegt Lina. Daarom moeten we de kunst van het ontspannen omarmen. En zo simpel is het blijkbaar allemaal niet
Lina knikt en zegt dat het net haar bedoeling is om mensen voor een val in dat dal te behoeden. Om hen te leren luisteren naar hun lichaam en hen de signalen te leren kennen, wanneer ze extra waakzaam moeten zijn. Volgens Lina leven de meesten onder ons gewoon veel te snel. In een tijd waarin onze levens vaak worden geregeerd door klokken en agenda’s, lijkt het bijna alsof we zijn vergeten hoe we moeten vertragen. En het gaat heus niet alleen om druk-drukke zakenlui, hoor. Iedereen krijgt tegenwoordig, van buiten of van binnenuit, een hoop druk op de schouders gelegd. En dan is het gemakkelijk om te vergeten dat het leven niet alleen draait om wat we bereiken, maar ook om wie we zijn. En hoe we omgaan met de ups en downs van dat leven.
Daarom moeten we het onszelf gunnen om te vertragen, om te ademen, en om de kunst van het ontspannen te omarmen. En dát is waar zij de mensen mee helpt. Ze gaat door over hoe ontspanning niet alleen staat voor wat je doet, maar ook om hóé je dat doet. Het gaat niet alleen om het lézen van een boek, maar om het volledig opgaan in het verhaal, om jezelf verliezen in de pagina’s. Het gaat niet alleen om het luisteren naar muziek, maar om het laten vullen van je ziel met de melodieën. ‘Het zweeft wel een beetje’, durf ik op te merken, maar drie paar ogen manen me aan om wat minder kritisch te zijn. Ik glimlach en verlies me in een lekkere slok wijn.