De kamer lijkt ineens licht en ruim, alsof we het huis herontdekken na weken van feestelijke chaos

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw en zoon Kwinten terug naar ons land.

Kerstboomvreugde

Elk jaar kijk ik ernaar uit om op 1 januari wakker te worden met dat gevoel dat alles mogelijk is. Waarschijnlijk ligt het aan de hoop die in zo’n nieuwe kalender vol onbeschreven dagen steekt. We zitten met ons tweetjes aan de ontbijttafel, Kwinten slaapt nog. Ilse en ik zijn rustig aan het keuvelen over hoe we na al het feestgedruis stilaan weer ‘normaal’ kunnen doen. Al is de eerste week van januari altijd nog een op en af tussen oud en nieuw. De kerstboom, die sinds begin december de woonkamer verlicht, zal niet meteen verdwijnen. Ilse wil hem graag nog wat laten staan, want hem opruimen is toch elk jaar weer een beetje de deur dichtdoen van een plek waar je nog even had willen blijven.

Sowieso wil de traditie dat hij mag blijven staan tot Driekoningen. Het is niet zozeer de boom, maar de sfeer die ze moeilijk kan loslaten. De warme gloed van de lichtjes, de geur van vanillekaarsen, het zijn dingen die haar dat unieke decembergevoel geven. Kwinten is ondertussen opgestaan en rakelt grappend de discussie weer op die we doorgaans vóór Kerstmis hebben: hij begint erover hoe hij toch weer de authentieke geur van dennennaalden heeft gemist, en vraagt of we volgend jaar eindelijk nog eens voor een echte boom kunnen gaan.

Niemand trouwens die minder uitkijkt naar het begin van het nieuwe jaar dan Kwinten, want begin januari is vooral examentijd. Voor hem begint het jaar eigenlijk pas daarna, als vanuit Leuven een volksverhuizing aan bussen vol studenten naar de skigebieden vertrekt en hij er met zijn studievrienden eventjes de riem kan afleggen.

Mijn diplomatieke zelf zegt dat we wel zullen zien, maar ik denk al volop aan de naalden in de stofzuiger en de harsvlekken op het parket. Ik volg die nostalgische liefde voor de kerstboom wel. Elk jaar opnieuw, als hij dan toch eindelijk weer in zijn doos in de bergplaats zit, en de woonkamer weer in zijn normale staat is, voel ik zowel een leegte als een opluchting. De kamer lijkt ineens licht en ruim, alsof we het huis opnieuw ontdekken na weken van feestelijke chaos. En Ilse steekt de eerste dagen veel te vaak allerlei kaarsen aan om het gemis van de kerstverlichting te verzachten.

Verrassende voornemens

Tijdens het middageten verras ik Ilse en Kwinten door zelf spontaan over goede voornemens te beginnen, iets waarvan zij weten dat ik er eigenlijk niet zo’n grote fan van ben. Ik hou het dan ook bescheiden; het zijn er twee: eindelijk eens mijn bureau opruimen, waar de paperassen zich zo hoog opstapelen dat ik er nauwelijks nog overheen kan kijken, én ergens in de tuin een stukje selecteren om om te spitten, want ja: 2025 wordt het Jaar van de Terugkeer van de Moestuin. Het succes van de paar pompoenplanten die ik afgelopen lente zonder veel nadenken achter in de tuin had gezet en die voor een mirakeloogst zorgden, legt de lat hoog.

Bij het avondeten vraagt Kwinten met een kwinkslag waarom ik in de namiddag niet al meteen aan het spitten ben gegaan. Als ik al eens een goed voornemen heb, moet ik er volgens hem direct aan beginnen, want anders verwatert het misschien. Ik lach, maar weet dat hij gelijk heeft. Het is makkelijk om goede voornemens te maken, maar moeilijker om ze vast te houden wanneer de alledaagse sleur zich weer aandient.

Langs mijn neus weg vertel ik hem dat ik sowieso geen tijd zou hebben gehad om de grond om te woelen, aangezien ik de hele namiddag in de weer ben geweest om allerlei lekkers voor hem te koken zodat hij tijdens het blokken en examens afleggen geen tijd hoeft te verliezen. Als hij een komisch dankbaar gezicht trekt, voeg ik er nog snel aan toe dat hij het na zijn examens kan goedmaken door in mijn plaats de tuin om te spitten. Ilse en ik genieten van het paniekje in zijn ogen, tijdens die seconde die hij nodig heeft om te beseffen dat ik maar een grapje maak. En terwijl we met ons drieën rond de tafel zitten te lachen, besef ik dat dát gevoel vasthouden eigenlijk het onuitgesproken goede voornemen voor het komende jaar is. Ik weet het, niet erg spectaculair, maar voor nu is het een goed begin.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!