Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over blijven dromen

Op een zaterdagochtend belt een oude vriend uit de uitgeefwereld me op. Of ik even wil meedenken over een boekconcept. Graag, natuurlijk. Urenlang word ik volledig opgeslokt door het project, alsof een sluimerend deel van mezelf opeens wakker wordt. Dat deel vraagt stilletjes: ‘Waarom werk je zelf niet aan een volgend boek?’

Maar het antwoord is eigenlijk simpel: schrijven – echt schrijven – is geen side job. Je duikt diep in je hoofd en komt pas weer boven water als je een zin, een hoofdstuk, of desnoods een enkele komma hebt gered. Het is intens en verslavend, maar ook eenzaam en tijdrovend. En tijd is net wat ik niet heb.

Snakken naar schaven

Mijn fulltime job vraagt alle energie en toewijding. Maar die job geeft me ook veel terug. Deel uitmaken van iets groters, samen met collega’s iets waardevols neerzetten: dat geeft me een voldoening die niet onderdoet voor het schrijven van een succesvol boek.

En toch, soms wringt het. Zoals nu dus, na dat telefoontje. Ik voel weer hoezeer ik het creatieve proces mis – niet de verkoopcijfers of de lezersreacties, maar het ploeteren zelf. Het schaven aan zinnen, het zoeken naar dat ene perfecte woord, de euforie als alles in zijn plooi valt.

Maar zodra de maandagochtend zich aandient, weet ik weer waarom het niet kan. Kiezen is verliezen, zeggen ze weleens. En dat klopt. Toch voelt het niet alsof ik iets verloren heb. Ik voel me vooral rijk door die keuzes. En dat je niet álles kunt kiezen, maakt deel uit van die rijkdom.

De afgelopen jaren hebben Ilse en ik het geluk gehad om al zoveel van onze dromen werkelijkheid te zien worden. We hadden het voorrecht om in Zuid-Frankrijk te leven, waar we een eigen wijngaard runden. Vrienden thuis zaten vast in de files en de regen, wij trokken ’s morgens de gordijnen open en keken op zonovergoten natuur. Een droom, zou je zeggen.

Voorrecht

Maar zoals dat gaat met dromen: van dichtbij zien ze er soms net iets minder idyllisch uit. Er waren late vorstnachten of heel slecht weer die onze oogst vernietigden, bureaucratie waar Kafka zenuwachtig van zou worden, en een klimaat dat niet alleen zonnig, maar ook meedogenloos kon zijn. Het was prachtig, maar het was ook keihard werken. Maar al bij al was het toch vooral onvergetelijk.

Soms, als mensen mij erover aanspreken, voel ik zoiets als een schuldgevoel opborrelen. Zij vertellen over hun toekomstdromen: emigreren naar de zon, in de natuur werken, léven! En ik knik dan instemmend, wetend dat ik sommige van die dromen al heb beleefd. Het voelt als een soort voorrecht. Niet omdat ik die dingen per se één op één zou willen herhalen – ik weet inmiddels hoe zwaar het is om een droom in praktijk te brengen – maar omdat ik de kans heb gekregen het te proberen.

Ik probeer er altijd goed op te letten hoe ik over die ervaringen praat. Het is verleidelijk om te zeggen: ‘Ja, maar weet je wat je níét ziet? Het ploeteren, de slapeloze nachten, de onzekerheid.’ Want het laatste wat ik wil doen, is hun droom onderuithalen. Dromen moeten niet rationeel zijn. Ze mogen licht en een beetje naïef blijven, iets om naar uit te kijken, een stip aan de horizon. Dat is het mooie eraan. Dus als iemand vertelt over een droom om een wijngaard te beginnen of een roman te schrijven, glimlach ik zonder kanttekeningen, dat ze het zeker moeten proberen.

Tegelijk voel ik nu ook hoe waardevol het is om met je beide voeten op de grond te staan, tevreden te zijn en niet constant op zoek te gaan naar het volgende grote avontuur. Dat heeft natuurlijk met ervaring te maken, maar ook met het besef dat er nergens een leeftijd op staat, dat er altijd wel een nieuw moment komt om nog eens een nieuw vakje af te vinken.

Bestseller-in-spe

Ooit stond er hoog op mijn bucketlist ‘een eigen wijngaard hebben’ en ‘romans schrijven’. Die vakjes zijn afgevinkt. Helemaal onderaan staat nu terug ‘weer kunnen schrijven zonder afleiding’. Een droom die voorlopig blijft liggen. Maar mocht de tijd ooit komen, weet ik al wat de titel wordt: ‘Help, mijn leven is een to-dolijst.’ En dat zou zomaar een bestseller kunnen worden.