“Het slaapgebrek na de geboorte neem je er zonder morren bij, want elk koddig lachje maakt alles goed”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over geboortegeluk

De boodschap komt onverwacht, maar brengt een golf van vreugde met zich mee: ‘Hey oom Koen! Manu is geboren!’ Mijn neef Wim, die ik nog steeds met het grootste gemak als het kleine jongetje met een spierwit broskopje en de eeuwige voetbal onder zijn arm voor me zie, is nu vader geworden. Zijn zoontje Manu is de wereld ingestapt, een nieuw hoofdstuk in het uitdeinende familieverhaal van de kroost van mijn zus Hilde. Terwijl ik mijn telefoon oppak om hem met een whatsappje te feliciteren, voel ik een golf van herinneringen over me heen komen.

Het lijkt alsof het gisteren was dat ik zelf in een ziekenhuiskamer zat, glunderend naar Ilse terwijl ons zoontje Kwinten in mijn armen lag. Ik herinner me hoe de wereld plotseling helemaal anders voelde. De lucht leek helderder, de geluiden scherper, alles was doordrongen van een diepere betekenis. Daar was hij dan: het langverwachte en nog compleet weerloze wezentje dat volledig van ons afhankelijk was. Die eerste blik in zijn ogen, de kwetsbaarheid en onschuld – het was alsof mijn hart groter werd, maar tegelijkertijd een gewicht van verantwoordelijkheid voelde dat ik nooit eerder had gekend.

Opeens besefte ik: dit was niet alleen ons oh zo welgekomen kindje, maar ook een fysiek bewijs van de band tussen Ilse en mij. Waar alles wat we tot dat moment samen hadden opgebouwd emotioneel en ongrijpbaar was, had dit kleine mensje een tastbare, voor altijd blijvende verbinding gecreëerd. Het was prachtig en beangstigend tegelijk.

Wat als…?

Je oerinstincten slaan meteen aan. Ik weet nog goed hoe een verpleegster, seconden nadat hij op de wereld was gekomen, met Kwinten naar een ander kamertje liep voor een routine-controle. Ondanks het feit dat het rationele deel van mijn brein wist dat dit volledig normaal was, schoot ik achter haar aan. Ik moest hem zien, hem in me opnemen, hem beschermen. Want wat als…?

In hoeveel films gebeurt het niet dat baby’s per ongeluk worden verwisseld? En Kwintentje had nog geen naambandje om z’n pols! Onzinnig, maar mijn hoofd was een chaotische draaikolk van emoties. Toen we terug in de kamer kwamen, fluisterde ik Ilse trots toe dat ‘alles oké’ was, en zij knikte, afgepeigerd, maar dolgelukkig, dat ik dat heel goed had gedaan. Ha, ha, kersverse ouders.

De weken en maanden daarna leef je op wolken. Het slaapgebrek neem je er zonder morren bij, want elk lachje, elk koddig geluidje maakt alles goed. Ik weet nog hoe ik na een lange dag werken in de wijngaard uitgeput thuiskwam, maar de vermoeidheid als sneeuw voor de zon verdween zodra Kwinten zijn armen naar me uitstak. De vreugde van samen spelen, lachen en ontdekken – het gaf een energie die je nergens anders kunt vinden.

Intussen komt Kwinten, groot en zelfverzekerd als hij nu is, de woonkamer binnen terwijl ik dit schrijf. Hij zegt vrolijk goedemorgen met zijn basstem, en ik glimlach. Ik zie hem nog steeds zoals hij was op die eerste dag – een klein wonder in mijn armen. Negentien jaar later draagt hij diezelfde energie met zich mee, een soort kalme kracht die ik me herinner uit zijn peutertijd. En nu is het de beurt aan Wim en Živilė. Hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Het leven begint nu

Terwijl ik mijn gedachten orden en eindelijk mijn whatsappbericht begin te typen, denk ik aan hoe de wereld voor hen nu zal veranderen. ‘Hi Živilė en Wim,’ typ ik, ‘een dikke proficiat met jullie zoontje! Vanaf nu ziet de wereld er plots helemaal anders uit. Als je een grasmat voorbijrijdt, weet je dat je daar over vijf, zes jaar weer langs de zijlijn staat. Elke plastic beker die je in de blauwe zak steekt, is er één voor de toekomst van je zoon.

En ja, je zult nu met meer aandacht luisteren naar beslissingen van oranje mannen in Washington, of droge-humor-mannen in Antwerpen. Want de wereld die we nalaten, is er vanaf vandaag vooral voor de kleine Manu.’ Ik druk op ‘verzenden’ en leun achterover. Het leven is een wonderlijk iets. Een geboorte maakt de wereld ineens zoveel groter – en tegelijkertijd zoveel kleiner. Welkom, kleine Manu. Het avontuur begint nu.

Meer van onze columnisten lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!