“Elke zaterdag passeer ik een winkel die me aantrekt als een magneet. Deze keer zoek ik chopsticks”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

De magie van het snuisteren

Iedere zaterdag, als ik op bezoek ga bij mijn moeder, rij ik langs een winkel in haar dorp die me als een magneet aantrekt. Het is een zaak die op twee paarden wedt: aan de rechterkant kun je je vergapen aan tv’s, witgoed en hifi. Links kom je dan weer terecht in een klein paradijs voor de thuiskok.

Die winkel is op alle vlakken een mirakel: hij ligt helemaal alleen in een woonwijk, verkoopt spullen die mensen vandaag de dag op het internet kopen en houdt tóch stand. Niet dat het er logisch is ingericht – integendeel. Het lijkt alsof de eigenaars het concept ‘wandelen door een museum’ en ‘het leven is een ontdekkingstocht’ nogal letterlijk hebben genomen.

Alles is opgedeeld in kleine kamertjes en hoekjes, waar je spullen vindt die elkaar op geen enkele manier logisch aanvullen. Japanse keukenmessen liggen er zij aan zij met wijnkoelers en onderdelen van espressomachines. Maar juist dat maakt van elk bezoek zo’n mooi avontuur. En ongetwijfeld zorgt het er ook voor dat veel klanten binnenkomen voor een eierwekker en buiten wandelen met een set nieuwe pannen en een broodmachine.

Ik ben allang op zoek naar goede eetstokjes, want de gratis exemplaren van de meeneemchinees zijn we beu. Dus besluit ik om weer eens te stoppen bij de winkel. Het is er altijd druk op zaterdagmiddag. Een vriendelijk nieuw gezicht begroet me en vraagt waarnaar ik op zoek ben. ‘Chopsticks’, zeg ik. De lichte paniek in de ogen van de jongeman verraadt alles: hij is er pas en kent de schatkaart van de zaak nog niet vanbuiten.

Van eetstokjes naar fondue

Terwijl hij naar achteren verdwijnt om hulp te vragen, besluit ik om enkele rekken vlakbij al eens te verkennen. Mijn oog valt op een hoekje met Chinees aandoend vaatwerk. Daar staan houten stoommandjes, kommetjes en… ja hoor, verstopt achter een stel potten, liggen twee doosjes chopsticks. Een set van bamboe, en eentje van kunststof. Ik neem ze allebei.

Als de verkoper met een wat verloren blik terugkomt, kan ik hem gelukkig geruststellen met mijn vondst. Maar het is alsof hij zich nu pas goed wil bewijzen. Enthousiast vraagt hij of ik nog iets anders zoek. Ik twijfel even en denk aan onze kaasfondue-traditie. Ilse vindt het verschrikkelijk, vanwege de geur die nog dagen blijft hangen. Maar Kwinten en ik zijn er verzot op. Het probleem is dat ik de kaas altijd op het fornuis opwarm, en als hij dan op tafel staat, koelt hij snel af en dikt weer in. Wat we nodig hebben, is zo’n ouderwetse rechaud – een simpel stalen plaatje met een theelichtje eronder.

De verkoper fronst. Hij lijkt het woord ‘rechaud’ nog nooit gehoord te hebben, maar geeft niet op. Met mij in zijn kielzog duikt hij de huishoudjungle in. We banen ons een weg door gangetjes met fonduesets, raclettetoestellen en wafelijzers. Uiteindelijk houdt hij triomfantelijk een doos omhoog. ‘Chocoladefondue’ staat erop. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Ik twijfel. Chocolade heeft minder warmte nodig dan kaas, dus of dit echt gaat werken? Maar het enthousiasme van de man wint het van mijn technische bedenkingen. Ik besluit het erop te wagen. Een beetje avontuur mag wel.

Na mijn bezoek aan mijn moeder denk ik terug aan mijn aankopen. Als ik opnieuw langs de winkel rijd, bekruipt me de twijfel. Zou ik niet toch nog een poging wagen? Het kan toch niet dat een winkel als deze geen rechaud heeft? Maar bij gebrek aan tropenhelm, machete en muskietennet besluit ik om toch maar niet opnieuw de keukenspulletjes-rimboe in te trekken.

Thuisgekomen test ik de chocoladefondueset. Tot mijn verbazing werkt die verrassend goed voor kaas. De geurhinder is er niet minder op en het hele huis ruikt meteen naar kaasboer, maar Kwinten en ik genieten volop. Het theelichtje blijkt precies de juiste hoeveelheid warmte te geven. Terwijl we smullen, vertel ik over hoe ik die winkel toch elke keer weer een beetje magisch vind. Je gaat er niet gewoon heen om iets te kopen. Het is een avontuur, een ontdekkingstocht. En eerlijk? Een vleugje chaos maakt het leven een stuk interessanter. Net als kaasfondue – met of zonder geurhinder.

Lees nog meer columns: