“Een rotsblok verspert de weg naar het skioord. Urenlang zitten Kwinten en zijn vrienden vast

Koen

03 mrt 2025

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

‘Heb je alles bij?’

Het verschil tussen een moeder en een vader wordt pas echt duidelijk wanneer zonemans aan het einde van zijn lange examenperiode op skireis vertrekt met zijn studentenvereniging. Deze week dus, als Kwinten in vakantiestemming samen met zijn vrienden naar de Franse Alpen rijdt. De sfeer in huis is op voorhand al anders.

Ik schiet in een lach als de deur dichtgaat en ik Ilse haast meteen hoor zuchten: “Ik mis hem nu al.

Ilse heeft dagenlang lijstjes opgesteld: warme kousen, thermisch ondergoed, genoeg snacks voor onderweg. Ik beperk me tot de wijze raad om vooral niet de eerste de beste sneeuwhelling af te denderen zonder eerst een beetje te oefenen. En zoals elke keer als Kwinten zich verder dan honderd kilometer van het ouderlijke nest verwijdert, schiet ik in een lach als de deur dichtgaat en ik Ilse haast meteen hoor zuchten: “Ik mis hem nu al.”

De autoreis met z’n vieren verloopt vlekkeloos – tot het laatste stuk. Een rotsblok blijkt op de enige toegangsweg naar het skioord te zijn beland, waardoor het verkeer vastloopt. Kwinten en zijn vrienden staan daar, op nog geen honderd kilometer van hun eindbestemming, uren stil. Natuurlijk worden we in deze moderne WhatsApp-tijden zo goed als live op de hoogte gehouden van de toestand.

Ravenvader gespot

Ilse tikte bezorgd berichtjes in. Hoeveel eten en drinken hebben ze nog? Wat als ze daar de nacht in de kou moeten doorbrengen? Ze zoekt online naar temperaturen ter plaatse en komt met onheilspellende cijfers. Ik probeer haar gerust te stellen. Ze hebben hun dikke skipakken in de koffer zitten, en ze hebben waarschijnlijk voldoende cola en chips in de auto liggen om het – als het moet – tot Pasen te rekken.

Ilse vindt mijn houding te laconiek en wijst me grappend op filmpjes van de klassieke ‘ravenvaders’ op YouTube. Dat zijn vaders die peuters metershoog de lucht in gooien of hun kleuter zonder aarzeling op een skateboard een steile helling af laten sjezen, zo genoemd naar de mythe dat raven hun jongen zouden verwaarlozen. Ik grinnik om haar punt, en herinner haar aan onze eigen studententijd.

Eindeloos wachten in een kapotte bus op een verlaten parking, liften met vreemden omdat de trein niet reed… zijn we niet allemaal eens in zo’n situatie beland?

Zijn we niet allemaal eens in zo’n situatie beland? Eindeloos wachten in een kapotte bus op een verlaten parking, liften met vreemden omdat de trein niet reed, kletsnat de koude verbijten, omdat het tentzeil midden in een onweersnacht was opengescheurd? Het hoort erbij. En uiteindelijk word je er alleen maar zelfstandiger van. Toch houdt de situatie ons wakker.

We doen alsof we een film kijken, maar in werkelijkheid houden we het WhatsApp-scherm nauwlettend in de gaten. Na een paar uur is er eindelijk beweging. Langzaam maar zeker kruipen de auto’s richting hun eindbestemming. Pas rond twee uur ’s nachts komt het verlossende bericht: ze zijn aangekomen. Ilse kan eindelijk met een gerust hart gaan slapen, en ik denk: dit was een mooie samenvatting van hoe verschillend moeders en vaders functioneren.

Vallen, opstaan en herinneringen maken

De volgende ochtend zit Ilse al vroeg aan haar telefoon. Heeft Kwinten goed geslapen? Hoe is het hotel? Is alles met de skiverhuur al in orde? Moeders, haha. Toen ik jong was, was ik wekenlang onbereikbaar als ik op reis ging. Mijn ouders hoorden pas achteraf of alles goed was gegaan, meestal als ik al lang en breed weer thuis was. Maar tijden veranderen, en misschien is dat maar goed ook.

Later die dag krijgen we een eerste foto van hem op de piste. Zijn gezicht straalt, de bergen glinsteren in de zon. Ilse zucht opgelucht. Ik glimlach en denk bij mezelf dat het goed is zo. Hij zal vallen, opstaan, zich behelpen met te dure skihut-maaltijden en misschien zelfs zijn handschoenen kwijtraken. Maar hij zal ook herinneringen maken, verhalen verzamelen en leren omgaan met het onvoorziene. Precies zoals het hoort.

Misschien is dat wel precies wat een opgroeiende zoon nodig heeft: een moeder die hem beschermt en een vader die hem laat gaan.

Ilse maakt zich zorgen, ik haal mijn schouders op. Ilse wil zekerheid, ik zie vooral het avontuur. Maar misschien is dat wel precies wat een opgroeiende zoon nodig heeft: een moeder die hem beschermt en een vader die hem laat gaan. En als hij dan, na een lange tocht met hindernissen, veilig aankomt, kunnen we ons allebei tevreden voelen. Zij omdat hij heelhuids op bestemming is, ik omdat hij weer iets heeft geleerd over de onvoorspelbaarheid van het leven.