“In het weekend ben ik de koning van de sofa. De enige afspraak die ik dan niet wil missen, is die met mezelf”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

De waarde van nietsdoen

“Wat ga je doen dit weekend?” Het is zo’n vraag die je minstens drie keer hoort op vrijdag. En op maandag volgt dan de evaluatie: “En, wat heb je allemaal gedaan?” Het lijkt wel een wedstrijd: wie kan het drukst zijn. Ik snap het wel, hoor, vooral bij jonge gezinnen die hun zaterdagen spenderen aan de overvolle agenda van de kids, met roadtrips van voetbalwedstrijden naar balletsessies. En ’s avonds nog het obligate etentje bij vrienden, terwijl ze ondertussen de balans proberen te bewaren tussen een volle maag en een lege benzinetank.

Als ik zelf vrienden wil zien, merk ik ook hoe overvol alle agenda’s zijn. Je moet tegenwoordig een datum prikken alsof je een internationale top wilt organiseren. Waar is de tijd dat je gewoon kon bellen met de vraag om nú samen iets te gaan drinken? Dat was pas vrijheid. Vandaag lijken er meer mensen stress te ervaren bij het plannen van het weekend dan bij het plannen van hun werkagenda.

Zelf hang ik op zaterdag en zondag liever de sofakoning uit. Lekker niksen, met een goed boek of een spannende film, tussendoor afgewisseld met een tukje. Heerlijk. Gelukkig zie ik dat ook andere mensen langzaam maar zeker terug de waarde van ‘nietsdoen’ leren waarderen, in alle leeftijdscategorieën. Misschien komt het door de constante stroom van whatsapps, e-mails en Instagramstories, die ons zo vaak het gevoel geven om always on te moeten zijn, dat we vanzelf gaan inzien dat het eigenlijk best goed is om af en toe helemaal niets te doen.

Verlammende verwachtingen

Het is zo eenvoudig en natuurlijk, maar in de maatschappij van nu klinkt het soms als een radicale daad. Vandaar waarschijnlijk dat er meer en meer boeken, artikels of podcasts verschijnen die het in grote woorden, en ondersteund door de mening van psychologen en filosofen, hebben over die sterke druk om altijd te willen presteren. Over hoe, van school en werk tot social media, de verwachtingen om productief te zijn, om alles uit het leven te halen, soms verlammend kunnen aanvoelen.

En dan kondigen zij met veel trommels en trompetten de ‘tegenbeweging’ aan. Mensen moeten opnieuw het idee omarmen van ‘rust nemen’ als een manier om in contact te komen met zichzelf en het leven op een andere manier te ervaren. Het enige jammere aan die boeken en podcasts is: ze vertellen niet gewoon dat het eigenlijk best leuk is om tijdens het weekend de luiaard uit te hangen. Nee, meestal worden er hippe young professionals opgevoerd, die jarenlang het soort mensen waren die altijd maar doorgaan, altijd iets te doen hebben, altijd een plan hebben. Maar die nu plots de waarde ontdekken van ‘nietsdoen’. Mensen die enthousiast getuigen dat ze door ruimte te maken voor onthaasting, zelfreflectie en rust, net op nieuwe ideeën en nieuwe plannen komen.

Je voelt me komen: als ik zoiets lees, lig ik in mijn sofa te rollen van het lachen. Omdat het niet gaat over het nietsdoen waar ik zelf zo’n fan van ben, maar over een nep-nietsdoen, dat gewoon een andere vorm van drukdoen camoufleert. De auteurs kleden hun betoog dan wel mooi aan met termen als ‘prikkelarmoede’ en ‘zelfzorg’, maar eigenlijk verkopen ze gewoon een fake soort rust, die dient om nadien met nog méér energie druk te gaan doen.

Geef mij maar mijn eigen definitie van nietsdoen. Geen ‘nu even opladen om straks te knallen’-gedachte. Gewoon een bewuste pauze: gas terugnemen, niet omdat het moet, maar omdat het mag. Geen schaamte. Geen doel. Gewoon ik, mijn sofa, en misschien Netflix die na vier afleveringen bingewatchen bezorgd vraagt of ik nog leef.

Ik hoor vaak mensen schuchter toegeven dat ze in hun joggingbroek en slobbertrui de hele zaterdag maar wat hebben rondgehangen, alsof dat een zonde zou zijn. Wel, als koning van de sofa ben ik misschien niet de strafste heerser, maar wel een heel gelukkige. Geen verplichtingen, geen agenda. De enige afspraak die ik in het weekend eigenlijk écht niet wil missen, is die met mezelf.

Nog meer columns lezen?