“Misschien kun je ook gelukkig zijn zonder dat alles perfect in orde is. Minder regeltjes, meer plezier”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Als ik naar Kwintens negentienjarige zorgeloosheid kijk, word ik jaloers. Oké, twee keer per jaar wordt hij door examens gekweld, maar voor de rest is hij zo vrij als een vogel. Die vrijheid van toen ik zelf een tiener of twintiger was, daar kan ik soms echt naar hunkeren. Je had geen huis, geen auto, geen lening en geen verzekeringen. Met het volwassen worden, kwamen ook verantwoordelijkheden, en stapels regels waarmee de vrijheid van ons dagelijks leven telkens een beetje kromp. En het grappige is dat veel van die kleine en grote regels ons helemaal niet worden opgelegd: we planten ze zelf in ons hoofd.

Laat ik een redelijk universeel voorbeeld geven uit onze eigen keuken: ‘de bewaarpotjeskast’. Voor wie niet bekend is met dit fenomeen (niet liegen…): het is de plek waar plastic dozen in allerlei vormen en maten zogenaamd netjes worden opgeborgen. In werkelijkheid is het een Bermudadriehoek waardoor complete gezinnen – zeker met schoolgaande kinderen – elke week weer verschillende keren aan de rand van een zenuwinzinking raken. Geen enkel deksel past, elk bakje heeft een afwijkende maat en als je iets probeert te pakken, dondert de hele handel als een lawine naar beneden.

Om de zoveel weken staan Ilse of ik dus voor die kast met de regel: deze plastic apocalyps móét geordend worden. Terwijl het toch helemaal niet zo erg is dat je eventjes naar het juiste dekseltje moet zoeken, en er is ook nog nooit iemand van het Ministerie Van Plastic Potjes langsgekomen om te verifiëren dat we wel in regel zijn met artikels X en Y. Zo zie je maar: het zijn meestal geen hogere wetten die ons beperken. Het zijn de regels die we zelf bedenken.

Je kas opvreten

Een ander voorbeeld: stiptheid. Ik kan er niet tegen om ergens één minuut na de afgesproken tijd aan te komen (het grappige is: ik vind het helemaal niet erg als ik zelf eventjes op iemand moet wachten). Dus elke keer als ik op weg ben naar het werk en er weer een of andere ‘vrachtwagen-zijn-lading-verloren-heeft’, vreet ik mijn kas op van zenuwachtigheid. En dan moet je weten dat we op het werk glijdende uren hebben, en ik dus ‘technisch’ helemaal niet te laat kán komen.

Ook het plezier van bezoek wordt vaak door allerlei regeltjes vergald. Voor Ilse moet het huis er dan pico bello bijliggen en ik wil dan absoluut weer zoiets klaarmaken waar uren van voorbereiding in kruipen. Terwijl onze vrienden eigenlijk geen fluit geven om blinkende ramen of een driesterrengerecht. Wat we allemaal willen, is gezelligheid, bijpraten en lachen.

Misschien moeten we met z’n allen elk jaar een soort nationale opruimdag voor mentale regeltjes organiseren. Een dag waarop iedereen verplicht is om een regel los te laten. Laat je huis lekker rommelig zijn als er bezoek komt. Kom een keer om tien over negen op kantoor zonder schaamte. Of, voor de durvers: adopteer eindelijk die hond die je schoenen kapotknaagt en je sofa om zeep helpt. Al is het maar om te bewijzen dat je leven ook gelukkig kan zijn zonder dat alles perfect in orde is.

Misschien is dat wel het geheim. Minder regeltjes, meer plezier. Want het leven is kort, en ik denk niet dat de laatste gedachte van veel mensen zal zijn dat ze er spijt van hebben dat de living een bende was toen er eens bezoek kwam, of dat ze nóg gelukkiger waren geweest als ze de plasticpotjeskast wat vaker hadden opgeruimd. Ik ben benieuwd hoe je zelf met veel van die innerlijke dwangdingetjes omgaat.

Nog een nieuw voornemen

Het is een beetje laat op het jaar, maar hup, ik doe er nog gauw een nieuw voornemen bij: ik ga mezelf wat vaker afvragen: voor wie doen we dit eigenlijk? De vrienden zullen niet weggelopen omdat ze een bord krijgen dat niet perfect bij het servet past. En ik heb nog nooit gehoord van iemand die door een bijzondere-politie-brigade werd opgepakt omdat er eens wat kruimels op de ontbijttafel zijn blijven liggen. Onze potjes gaan moeten wennen aan chaos. En nu rij ik naar de supermarkt. In mijn joggingpak. Zonder schuldgevoel.

Nog meer columns lezen?