Koen
“ ‘Weet u geen goed boek?’, vraagt de dame. Dik genoeg voor twee weken, maar niet te zwaar voor in de strandtas”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over lezen en foutloos schrijven
Het begin van de zomer is voor veel mensen hét moment van de typische aankopen. Een nieuwe zwembroek, of nieuwe oordopjes en nekkussentjes voor in het vliegtuig – het soort dingen dat we dus vaak maar één keer per jaar kopen. Maar het plezantste zomerfenomeen vind ik nog altijd de plots opkomende honger naar een goed boek.
Het is zaterdag en in de boekenwinkel kun je over de koppen lopen. Een dame vergist zich en spreekt me aan alsof ik in de winkel werk. Geamuseerd vraag ik wat ik voor haar kan betekenen. Raar maar waar start zij haar vraag niet met het soort verhaal dat ze wil, of met de naam van een bepaalde auteur, maar zegt ze resoluut dat ze op zoek is naar een boek dat dik genoeg moet zijn voor twee weken, en ook weer niet té zwaar voor de strandtas.
Lucinda? Nee, bedankt
Pas dan volgt: liefst iets met een vleugje romantiek, maar niet te melig. En een beetje geschiedenis mag ook, maar niet te moeilijk. Om de juiste richting te bepalen, vraag ik wat ze de laatste tijd zoal gelezen heeft. De dame kijkt me aan en zegt: “O, ik lees normaal geen boeken.” Wanneer ze mijn blik ziet schommelen tussen verbazing en gekwetstheid, zegt ze er snel bij: “Maar ik bekijk ‘ze’ wel op Netflix.” Als ik de Lucinda Riley-reeks en aanverwanten aanprijs, reageert ze niet bijster enthousiast. Ik denk na over wat haar zou kunnen bevallen, maar nog voor ik iets kan zeggen, valt haar blik op een grote stapel boeken met een mooi VW-busje op de cover en een veelbelovende titel.
Mensen zoeken ‘dat blauwe boek dat zo goed verkoopt’, maar wie het schreef, weten ze niet
Ze grijpt een exemplaar, overloopt het tekstje op de achterkant en loopt ermee naar de kassa. Het grappige is dat ze zich daarbij nog even naar mij omdraait en haar duim omhoogsteekt, alsof ze mij wil bedanken voor de hulp bij haar keuze. Een ‘echte’ verkoopster, die ons gesprek heeft gehoord, komt naar me toe en vraagt lachend of ik ook in een boekhandel werk. Als ik haar uitleg dat dat niet het geval is, maar dat ik zelf af en toe een boekje durf te schrijven, raken we natuurlijk aan de praat.
De verkoopster zegt dat ze, hoewel het ontzettend druk is, deze periode een van de fijnste tijdstippen van het jaar vindt, fijner nog dan die rond kerst en nieuwjaar. Dan zoeken mensen vooral cadeautjes, terwijl ze nu meestal op zoek zijn naar een tof boek voor zichzelf. En ze krijgt de raarste vragen. Soms komen de mensen op haar af en informeren naar ‘dat blauwe boek dat zo goed verkoopt’. Als ze dan vraagt waarover het gaat, halen ze hun schouders op. Een vriend of vriendin heeft het hen aangeraden, maar ze herinneren zich alleen nog de kleur van de kaft.
De schuld van de school
Ze stoot me aan alsof ze me een groot geheim gaat vertellen en zucht: “Mensen lezen bijna niet meer, hè meneer.” Ik antwoord dat mensen volgens mij wél nog veel lezen: op hun smartphone zitten ze de hele dag op Instagram, Facebook en aanverwanten. Die telefoon is dan ook altijd binnen handbereik, het is gewoon zo dat ze niet meer veel moeite doen om zélf naar iets op zoek te gaan. Behalve dan als de nood aan een boek plots hoog wordt, zoals nu. We lachen allebei, maar de dame is het toch niet helemaal eens met mij. Zij vindt dat het probleem bij de scholen ligt: daar wordt tegenwoordig veel te weinig aandacht aan lezen besteed. Én aan schrijven, denk ik bij mezelf.
Correct spellen, zou zelfs elitair zijn. Zo erg is het toch niet als er eens een ‘t’ achter een werkwoord ontbreekt
Een vriend kwam een tijdje geleden met het straffe verhaal dat hij in de leraarskamer te horen kreeg dat foutloos schrijven niet alleen niet meer van deze tijd is, maar zelfs als elitair wordt gezien. Je leest het goed, die opmerking kwam van een collega-leerkracht. Als je maar goed lesgeeft, dát is het belangrijkste. Dat er af en toe eens een ‘t’ ontbreekt, of dat een korte ei en een lange ij verwisseld worden: daar moet je toch geen drama van maken. Mijn vriend wist niet wat hij hoorde, temeer omdat de collega in kwestie er ook meteen een soort clash tussen de generaties van wilde maken, insinuerend dat je bij de oude meubels hoort als je een correcte taal apprecieert.
Daar denk ik dus aan, terwijl ik tussen de boeken sta. Een beetje bedroefd, geef ik toe, maar de zomer is gelukkig een tijd van hoop. Op zon, zee, en lekker eten. En misschien, in september, ook op wat letterlente.