Koen
Over humor in de Highlands
“Het weer maakt gelukkig een vakantie niet, dat doen de mensen. En de Schotten zijn juweeltjes”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over humor in de Highlands
We zijn op vakantie in Schotland. Toen we die vakantie in januari planden, leek dat een weldoordachte keuze. Vorig jaar, in de VS, hadden we met onze rugzakken immers rondgelopen in temperaturen tussen de dertig en ver boven de veertig graden, dus dit jaar mocht het best wat koeler zijn. Wisten wij veel dat we half juli de zon in ons landje nog steeds enkel van horen zeggen zouden kennen. Het is zelfs zo erg dat Kwinten en zijn vrienden al maandenlang geen normale datums meer gebruiken, maar pakweg de veertiende juli gewoon de ‘honderdvierennegentigste januari’ noemen, haha.
Dus hier zit ik, lekker binnen, met de centrale verwarming aan, neer te kijken op het machtige Loch Ness en heb er goede hoop op dat straks de laaghangende wolken zullen verdwijnen en we ook de omringende groene heuvels kunnen zien. Maar goed, het weer alleen maakt gelukkig een vakantie niet. Dat doen de mensen. En neem het van me aan: Schotten zijn juweeltjes wat dat betreft.
Links rijden, valt eigenlijk best mee. Alleen lijken we wel de enigen met buitenlandse nummerplaat die zich daaraan wagen
Toen we gisteren aan de kassa van het dorpswinkeltje stonden, begonnen twee roodharige bonken die zo uit de ‘Highlander’-tv-reeks geïmporteerd konden zijn, luidop te praten over hoe Nessie ‘vanochtend nog’ gezien was door iemand uit het dorp. Daarbij keken ze schuin naar ons, vol hoop op een reactie, en lagen vervolgens in een deuk toen onze altijd gevatte Kwinten extra luid zei: “Nessie, who is Nessie?”
Wat hier ook heel bijzonder is, is autorijden. En dan heb ik het niet over het links rijden, daar is eigenlijk weinig aan, maar wel over het feit dat we nauwelijks ‘buitenlandse’ nummerplaten opmerken. Toen we de auto op de trein zetten die via de kanaaltunnel van Calais naar Folkestone rijdt, zagen we hier en daar nog een niet-Britse nummerplaat. Maar toen we enkele uren later onze eerste stop Londen binnenreden, waren de buitenlandse nummerplaten op een hand te tellen. En toen we nadien de meer dan negenhonderd kilometer lange rit naar Schotland maakten, hebben we letterlijk geen enkele andere niet-Britse nummerplaat gezien.
Even meespelen in ‘Outlander’
Het voelt allemaal wat buitenaards aan. Straks, als deze column klaar is en doorgestuurd naar de redactie, wil Ilse absoluut naar Inverness. Deze winter hebben we samen de hele reeks ‘Outlander’ op Netflix uitgekeken, waarin naast goede acteurs natuurlijk ook de geschiedenis en de woeste natuur van Schotland een hoofdrol spelen. Zonder te veel van de reeks te willen onthullen, verplaatst de hoofdrolspeelster zich regelmatig in de tijd, via een soort miniatuur Stonehenge dat zich vlak bij Inverness bevindt.
Straks gaan we op zoek naar de stenen muur die haar in de reeks door de tijd doet glippen. Dus mocht u naderhand niets meer van mij horen, dan loop ik, in kilt en met een doedelzak op mijn buik, ongetwijfeld ergens op de achttiende-eeuwse woeste hoogvlaktes rond. Maar ik ga er toch vanuit dat de kans groter is dat we de rest van de week nog gewoon van de mooie Schotse natuur, in déze tijd dus, gaan genieten.
Er lijken hier meer schapen dan Schotten rond te lopen, die misschien net als wij een glimp van Nessie willen opvangen
Gisteren landde er bij valavond pardoes een grote uil op de balustrade van ons terras en hij bleef nauwelijks op twee meter van ons parmantig zitten. We zaten alle drie roerloos te staren en durfden amper te ademen. Pas toen hij weer wegzeilde, lieten we ons enthousiasme de vrije loop. Aan natuur dus absoluut geen gebrek hier in Schotland. Waar je ook kijkt, zie je eindeloos groene heuvels, met duizenden witte stipjes die langzaam over dat groene biljartlaken lijken te glijden en als je dichter komt schapen blijken te zijn.
“Meer schapen dan Schotten”, lachten de vrolijke mannen in het winkeltje gisteren. Telkens als we gaan wandelen, moeten we om de haverklap een hek openen en sluiten, zodat de schapen op hun eigen terrein blijven en zich niet mengen met de kuddes van een buurman. Af en toe zit er eentje echt te wachten om langs ons heen te sluipen, waarschijnlijk verliefd op een schaap aan de andere kant van het hek. Of, wie weet, wil het ook gewoon door de mazen van het net glippen om samen met ons beneden aan het meer eindelijk eens een glimp van Nessie op te vangen. Dat kan ook.