Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over die eerste dagen van het nieuwe werkjaar

Ik kan me niet voorstellen dat het einde van de zomervakantie ook maar één mens gelukkig maakt. Zelf ben ik er dan ook absoluut geen fan van. Ik weet het wel: hoe ouder je wordt, hoe beter je eigenlijk zou moeten kunnen relativeren, in het volle besef dat een jaar zo voorbij is en de volgende heerlijke zomertijd er alweer veel sneller aankomt dan je nu denkt. Maar dat is theorie, de praktijk is dat we met z’n allen weer lekker in de file mogen gaan staan. Dat de wekker weer op een onmenselijk vroeg tijdstip rinkelt, de agenda zich opnieuw met vergaderingen en verplichtingen vult, en binnenkort ook Kwinten weer naar de universiteit vertrekt. Lang leve de routine!

Die eerste dagen en weken van het nieuwe werkjaar kunnen de kleinste dingen me in een melancholisch buitje storten. Een rugzak waar nog wat restjes zand in zitten, de bergschoenen die weer naar het hoogste schap van de kast in de berging gaan: telkens sterft er weer een stukje zomer. Ilse, die het daar ook moeilijk mee heeft, probeert toch ook de positieve noot te zien. “Al die mooie herinneringen pakken ze ons niet meer af”, is haar devies. En los daarvan is één september ook maar gewoon een datum. Niets weerhoudt er ons van om nog een spontane barbecue met de vrienden te organiseren, toch?

Niet de enige met ‘zomerheimwee’

Het weer blijft goed genoeg voor lange avonden in de tuin en in de weekends kunnen we nog altijd tal van uitstapjes maken. Zij heeft ongetwijfeld gelijk, maar in de praktijk is dat natuurlijk gewoon ‘oplapwerk’. Zo’n vibe hou je immers maar een paar weken vol, tot in oktober de vroege herfststormen aan komen waaien en even later de eerste kerstmannetjes in het straatbeeld verschijnen. Weg zomer, dag veel te lange winter. Hoe meer ik met mensen praat, hoe vaker ik hoor dat ik bijlange niet de enige ben die met die heimwee naar de zomer worstelt. En dat brengt op zich al troost.

Maar nu: gedaan met klagen. Natuurlijk stopt het leven niet na 31 augustus. Daar moet je gewoon zelf werk van maken. Dus net als zovelen, maak ik het goede voornemen om een aantal dingen die de voorbije zomer typeerden, gewoon vol te houden en de vele kleine, geluksbrengende rituelen die zo eigen zijn aan het ‘mooiste seizoen’ mee te pakken in mijn dagelijkse routine. Om er maar één te noemen: dat zonder haast ontbijten van tijdens de vakantie, waarom zou ik dat niet gewoon het hele jaar blijven doen?

Een nieuw soort schoonheid

En de seizoenswissel die er straks aankomt, die brengt toch ook een nieuw soort schoonheid met zich mee: de bomen met hun vurige tinten, de frissere ochtendlucht en de geur van natte bladeren. Allemaal dingen die uitnodigen om ervan te genieten. Ilse vertelt hoe een van haar vriendinnen, die een dagboek bijhoudt, in deze periode graag herleest wat zij vorig jaar heeft neergepend. Daar vindt zij dan exact dezelfde gevoelens terug die zij nu ook heeft. Toen dacht zij ook dat de volgende zomer ‘nooit’ zou komen.

De vriendin vindt het enorm bevrijdend om dat geknies van het jaar voordien opnieuw te lezen. Een paar vrienden counteren het einde-zomergevoel dan weer op nog een andere manier: in juli en augustus blijven zij gewoon naarstig verder werken, om hun vakantie dan in september te nemen en naar een warm land te trekken. “Dat zijn toch al snel twee à drie weken minder herfstblues”, grappen zij. Op zich een goed idee, maar voor velen natuurlijk niet haalbaar, wegens schoolgaande kinderen of een job waarin voor vakantie in september geen plaats is.

Dus de meesten onder ons gaan het toch moeten doen met het omdraaien van de knop en allerlei kunstgreepjes om zelf de zomer nog wat langer in huis te houden. Voor mij is dat: nu al volop beginnen plannen wat we volgend jaar gaan doen. Als ik dan van website naar website begin te klikken en bij de reserveringen telkens weer zie staan dat je er snel bij moet zijn om zeker nog een plaats te hebben, verschijnt er spontaan een glimlach op mijn gezicht. En ondanks mijn geklaag hierboven dringt plots toch het besef door: die volgende zomervakantie zal er sneller zijn dan we denken.

Meer columns lezen?