Koen
“De oude dame zegt dat er best wat meer plezier mag zijn op het kerkhof, dat het niet zo zwart hoeft te zijn”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over een vrolijke Allerheiligen
Weinig mensen houden van begraafplaatsen, neem ik aan. Ik net zomin, maar in deze tijd van het jaar kun je er moeilijk omheen. Ik ga altijd een weekje vóór Allerheiligen, als het nog niet te druk is. Maar dit jaar valt de herfstvakantie vroeg en wemelt het toch al van de bezoekers. Hier en daar vecht er een vlammetje tegen de wind en staan mensen ingetogen naar een foto van email te kijken, ergens schrobt iemand een steen schoon.
De man moppert dat dit een kerkhof is en geen speeltuin, en dat de ouders hun kinderen wel wat betere manieren mogen leren
Halverwege mijn ronde hoor ik ineens een hoop gelach en gegiechel. Als ik omkijk, zie ik drie kinderen, verkleed als vampier, heks en skelet. Hun ouders lopen rustig achter hen aan, maar ze zijn zich zichtbaar bewust van de stekende blikken van andere bezoekers, en proberen hun kroost te sussen.
Als een van de kindjes vrolijk omhoog springt en een toverspreuk roept, komt een oudere man, driftig met zijn wandelstok zwaaiend, op de familie af. Hij moppert luid dat dit een kerkhof is en geen speeltuin, en hij vindt dat de ouders hun kinderen wel wat betere manieren mogen leren.
De moeder knikt en wil iets zeggen, maar iemand anders is sneller. Een dame, helemaal in het zwart, stapt naar voren en zegt rustig dat de man het bij het verkeerde eind heeft. Volgens haar is het juist goed dat er wat leven op het kerkhof is en, ja, dat er gelachen wordt. “Het hoeft allemaal niet zo zwart te zijn”, zucht zij.
Er valt een ongemakkelijke stilte. De stokzwaaiende man sputtert nog wat tegen, maar druipt uiteindelijk af. Hij lijkt te beseffen dat hij niet de steun krijgt die hij had verwacht. De ouders kijken dankbaar naar de dame, terwijl ze hun kinderen nog eens aansporen om toch iets rustiger te zijn.
Niet van plan om weg te kwijnen
Wat later zie ik de dame weer, bij de waterkraan waar je je gieter kunt vullen. Haar kranigheid intrigeert me en ik zeg goeiedag. Zij lijkt blij dat iemand haar aanspreekt en vertelt dat ze nog maar drie weken geleden haar man heeft verloren. Maar dat ze niet van plan is om te gaan wegkwijnen, dat heeft ze de afgelopen jaren al veel te vaak gezien bij vriendinnen die alleen achterbleven. Voor je het weet, zit je hele dagen voor de tv en kom je niet meer buiten. Natuurlijk heeft zij verdriet, maar ze wil zich niet laten gaan.
Haar huisarts heeft haar antidepressiva voorgeschreven, maar die wil ze niet nemen. Want ze wil niet alles dempen. Als het echt niet meer gaat, zal ze wel hulp zoeken, maar nu vindt ze dat ze het nog redt. Ik bewonder haar kracht, het is niet iedereen gegeven om na zo’n groot verlies toch de drang naar het leven te behouden. Ze fluistert dat haar kinderen haar hebben aangeraden om met een psycholoog te gaan praten, maar dat ziet ze eventueel als iets voor de toekomst, niet voor nu.
De kinderen hebben haar een idee gegeven: ze gaat nu meteen naar de winkel om snoep te kopen voor de trick-or-treaters
Wanneer ze de gieter heeft teruggehangen en weg wil gaan, zegt ze, met een weemoedig lachje op haar gezicht, dat de kinderen haar een idee hebben gegeven: ze gaat nu meteen naar de winkel om snoep te kopen voor de trick-or-treaters die de volgende dagen misschien langskomen. Haar man zou dat zeker gewild hebben. Die was helemaal in voor kinderplezier.
En humor dat hij had! Op feesten trok hij de mensen aan als een magneet. De hele tafel lag plat van het lachen eens hij zich goed op gang getrokken had. Hij heeft daarboven gegarandeerd een lachsalvo afgestoken toen hij haar in de clinch zag gaan met die oude brompot daarnet.
Ik geniet van het luisteren naar de oude dame. Midden in haar rouwperiode vindt ze toch de kracht om te glimlachen en verder te gaan. Ik kijk om me heen, naar de andere mensen die fluisterend of prevelend rond de graven staan. Misschien ben ik niet de enige die graag iets meer, nu ja, ‘leven’ op een kerkhof zou willen zien? Misschien valt er wel iets te leren van die lachende kinderen in hun Halloween-kostuums.
Misschien is het zelfs niet zo slecht dat Halloween en Allerheiligen zo door elkaar lopen, een beetje licht in de duisternis, zelfs op een kerkhof. De dame haalt me uit mijn gedachten. Ze wijst naar het graf verderop en fluistert met een monkellachje dat ze volgend jaar misschien wel een pompoen op zijn steen gaat zetten.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!