Koen
“Al die keren dat Ilse mijn goedbedoelde grapjes moet uitleggen tijdens gezellige avondjes. Pijnlijk, zo pijnlijk…”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Over aparte humor en lange tenen
We hebben allemaal wel mensen in onze vriendenkring met wie we in de omgang wat voorzichtiger moeten zijn dan met anderen. Een half woord dat verkeerd valt, kan de sfeer al doen kelderen en zorgen voor uren beeld-zonder-klank. En ook in een mail of op hun socials kun je maar beter elke zin drie keer herlezen vooraleer je op enter duwt. In een goede bui noemen we zulke mensen liefdevol ‘lichtgevoelig’, en als we wat minder vergevingsgezind zijn, hebben we het eerder over ‘lange tenen’. Het zou me niks verbazen, mocht je tijdens het lezen van deze column al meteen iemand voor ogen hebben, haha.
Vandaag zijn Ilse en ik tegen wil en dank getuige van zo’n gecrasht sfeertje. We doen een terrasje in Leuven en aan de tafel naast ons zitten drie meisjes van een jaar of twintig, waarschijnlijk studentes. Grappig: de meisjes zijn blond, donker en koper, waardoor Ilse en ik meteen aan K3 denken. Maar er zit minder melodie in dit trio dan in het origineel. Het is namelijk doodstil aan tafel. Geen van de meisjes zegt een woord en er heerst een spanning die we tot bij ons voelen zinderen.
Drie studentes zitten naast ons op het terras… in doodse stilte. Met hun gsm als reddingsboei
Als een van de drie meisjes uiteindelijk haar telefoon uit haar heuptasje opdiept, grijpen de andere twee meteen naar dezelfde reddingsboei. De ongemakkelijke stilte duurt voort tot het roodharige meisje naar het toilet gaat. Zodra ze uit het zicht is, legt het blonde meisje haar smartphone neer en vraagt haar zwartharige vriendin met dwingende stem wat er scheelt. Blijkt dat het meisje dat nu naar het toilet is niet uitbundig genoeg gereageerd heeft toen het zwartharige meisje haar daarnet haar nieuwe blouse liet zien. Daarbovenop had ze ook nog eens een opmerking gemaakt over de kleur van lipstick die ze droeg.
Het blonde meisje probeert haar te sussen en zegt dat ze Lore toch al langer kennen: iedereen weet dat ze soms wat bot kan zijn, maar dat ze het uiteindelijk allemaal wel goed meent. Het gesprek gaat verder tot Lore weer op het terras verschijnt. Dan wordt het opnieuw doodstil. Terwijl het donkerharige meisje in haar koffie roert alsof haar leven ervan afhangt, zie ik hoe haar blonde vriendin de schouders ophaalt naar het Lore-meisje en lijkt te willen zeggen: “Ik heb het geprobeerd, maar het heeft niet geholpen.” De gewapende vrede naast ons duurt voort, en Ilse en ik zijn blij als de drie meisjes een paar minuten later afrekenen en vertrekken.
Ben ik soms te cru? Misschien ga ik er te snel van uit dat mensen wel weten dat ik hen niet wil kwetsen
Als ik opgelucht grinnik dat er toch types zijn die er alles aan doen om de sfeer te kelderen, knikt Ilse instemmend en grapt dat sommige mensen pas leren relativeren als ze eens met écht belangrijke problemen geconfronteerd worden. Zelf moet ik al mijn hele leven lang moeite doen om supervoorzichtig te zijn in het gezelschap van mensen met lange tenen. Ik maak graag een grapje, en soms gaat dat de mist in.
Te cru, te onhandig geformuleerd, wie zal het zeggen? Waarschijnlijk ga ik er te snel van uit dat mensen weten dat ik hen graag zie en hen nooit zou willen kwetsen. In Frankrijk was dat dubbel zo moeilijk, want daar kwam de taalbarrière er nog eens tussen fietsen. Natuurlijk beheerste ik het Frans niet zo perfect als een geboren Fransman, maar in het begin was dat geen rem om mijn gevoel voor humor daaraan aan te passen. De keren dat mensen tijdens gezellige avonden plots de wenkbrauwen fronsten en Ilse tussenbeide moest komen om mijn grapje uit te leggen… pijnlijk, pijnlijk.
Niets zo erg als iemand willen doen lachen, en een donderwolk te zien krijgen
Humor lijkt me sowieso de grootste vijand voor gevoelige zielen, dus heb ik in de loop der jaren geleerd om tegenover bepaalde kennissen nooit, goedbedoeld of niet, een grapje te maken. Het risico is te groot dat het geweer naar achteren afgaat. Je hebt mensen die zich daar niets van aantrekken en in om het even welk gezelschap altijd met twee voeten vooruit voor de lachsalvo’s gaan, maar ik ben daar dus voorzichtiger in geworden. Ik vind niets zo erg als een worp te doen naar een lach op iemands gezicht, om vervolgens een donderwolk als resultaat te zien. Waarschijnlijk ben ik daarvoor gewoon een te gevoelige ziel.