“We hadden twintig jaar lang álles in dat zonnige Zuiden, maar toch bleef er iets knagen”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Binnenkort zwaait Kwinten af van zijn middelbare school. De afgelopen weken hingen aan elkaar van afscheid nemen: de uitnodiging voor het afsluitende galabal viel in de bus, in de les Engels moest een afscheidsspeech worden voorbereid en verschillende vrienden worden plots bang dat volgend jaar álles anders wordt en dat ze elkaar gaan verliezen.

Ik herinner me hoe Ilse en ik een paar jaar geleden aan het tobben waren over wat we met ons leven moesten doen. We hadden álles in dat zonnige Zuiden, waar het leven langzaam en relaxed is en waar elke dag als vakantie voelt, met blauwe lucht en de stille rust onder de olijfbomen. Maar toch bleef er iets knagen.

De hoofdreden was onze grote bezorgdheid om de toekomstkansen van onze zoon. Hij ging naar school in het landelijke Frankrijk. Bood dat voldoende basis om later hogere studies te kunnen doen? En dan nog: als Kwinten daarin zou slagen, wat voor een jobtoekomst wenkte hem dan, in een omgeving waar weliswaar veel kansen in het toerisme lagen, maar waar er voor iemand die iets anders met zijn leven wilde aanvangen, veel te weinig toekomstmogelijkheden waren?

Natuurlijk had onze uiteindelijke beslissing niet alleen met Kwinten te maken, maar hadden we ook onze eigen redenen om terug te gaan: na twintig jaar hadden we het allemaal zo’n beetje gezien. We genoten wel nog van de zon, de rust en de natuur, maar we begonnen ook meer en meer onze vrienden en familie te missen. Het gekende verhaal, dat het gras altijd groener lijkt aan de andere kant van de wei.

Ik geef toe dat het een beetje gek kan klinken, dat na zo’n lange tijd in het buitenland je afkomst toch begint op te spelen. En wat raar is: ook Kwinten had dat, hoewel hij België amper kende. Toen hij een jaar of veertien was, begon hij de drang te voelen om te gaan wonen in het land waar zijn ouders geboren en opgegroeid waren. Ik denk dat het te maken heeft met de ongrijpbare aard van menselijke verlangens. We willen wat we niet hebben en zodra we dat hebben, willen we weer iets anders. Het is een vicieuze cirkel, een eeuwige zoektocht naar geluk.

Terug naar België

Bij Kwinten kwam daar ook nog een grote behoefte aan ‘identiteit’ bij. Hoewel hij de taal perfect sprak, voelde hij zich in Frankrijk op cruciale momenten toch altijd een buitenstaander. Hij kon zich niet volledig identificeren met de cultuur en sommige gewoontes. In België voelde hij zich, telkens als we familie kwamen bezoeken, veel meer thuis. Natuurlijk had dat te maken met de positieve ervaringen, omdat we in België altijd ‘met vakantie’ waren, wat bij hem een soort romantische gedachte deed groeien dat het leven hier beter is.

We maakten duidelijk dat België ook het land is van slecht weer, en van mensen die dicht opeengepakt wonen en zich elke dag opnieuw in een gigantische ratrace storten; iets wat hij tijdens onze bezoekjes natuurlijk niet zag. Maar de blik in zijn ogen verraadde dat Kwinten zijn keuze allang gemaakt had. En toen hij rond zijn vijftiende voor het eerst liet weten dat hij, als hij achttien werd, liefst van al samen met zijn neven en nichtje in België wilde gaan studeren, brak er definitief iets bij ons.

We hadden zoveel jaar geleden immers niet voor een leven voor ons gezin gekozen, om als puntje bij paaltje kwam op duizend kilometer van onze zoon vandaan te wonen. Dat was het moment waarop we in ons hoofd afscheid namen van twintig jaar Frankrijk. Nu we terug zijn, hebben we geen spijt van onze keuze. Natuurlijk slaat de nostalgie weleens toe, zeker na die sombere wintermaanden dit jaar.

Ilse vroeg me onlangs nog wat ons in hemelsnaam bezield heeft om een prachtig land met zon en warmte achter te laten voor dit verzopen land vol files en kantoorstress. Maar dan kijken we naar Kwinten, die het hier enorm naar zijn zin heeft en met veel plezier zijn eigen pad volgt dat hem gelukkig maakt. Misschien dat hij binnen een paar jaar ook wel de schaduw van een olijfboom gaat missen, maar als hij dan op zijn beurt beslist om te verhuizen, heeft hij tenminste eerst alle opties gehad.

Meer columns van Koen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!