“Iemand leren autorijden, is zoals een leeuw temmen: het kan zich op elk moment tegen je keren”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Nu Kwinten achttien geworden is, wil hij natuurlijk heel graag zijn rijbewijs halen. Ilse en ik zijn blij dat hij daar zo enthousiast over doet, want in onze vriendenkring horen we ouders wel vaker vertellen dat hun kinderen geen interesse meer hebben om met de auto te leren rijden. Ze betrouwen liever op het openbaar vervoer en vinden auto’s maar vieze dingen die slecht zijn voor het milieu.

Onze zoon is natuurlijk een kind van zijn tijd en volgt die mening, maar valt toch vooral voor de bewegingsvrijheid die een rijbewijs hem zal geven, zodat hij voor afstanden die hij niet met de fiets kan afleggen, niet langer afhankelijk is van mama en papa. De weg naar dat rijbewijs omvat een heel leerproces, en wij hebben besloten dat we hem zélf willen leren rijden en niet via de rijschool.

Sinds een aantal maanden maken we dus, vooral in het weekend, heel wat tijd vrij om met hem ‘de baan op te gaan’. Hoewel je als ouder je kind kent, weet je natuurlijk niet voor honderd procent zeker hoe hij die eerste keer achter het stuur gaat reageren: zal hij angstig of gestresseerd zijn, is hij handig genoeg in zijn hand-voetcoördinatie?

Als je iemand leert rijden, voel je je immers toch een beetje een leeuwentemmer: je zit in een kooi met een wild dier dat zich elk moment tegen je kan keren. Grapje natuurlijk. Maar ook niet helemaal: ik had Kwinten al wel een paar keer de game ‘Grand Theft Auto’ op zijn computer zien spelen, en als dat wat zich daar achter het virtuele stuur afspeelde, zich in het echt zou herhalen, dan zou het er niet zo goed uitzien voor onze goede oude auto.

In mijn verbeelding lijkt het niet eens zo erg lang geleden dat ik zelf naast mijn vader in de auto zat en het pedalenspel onder de knie probeerde te krijgen. Onze auto werd toen nog met de hand geschakeld, terwijl de auto waarmee Kwinten leert rijden automatisch bediend wordt, wat toch scheelt als je voor het eerst een anderhalve ton zware blikkendoos tussen andere auto’s gaat besturen.

Mijn vader was de rust zelve, waardoor ik spontaan ook helemaal rustig werd en er op geen enkel ogenblik iets mis dreigde te lopen. Maar niet iedereen heeft die gave om kalm te blijven. Een vriend van mij, wiens kinderen een tiental jaar geleden leerden rijden, vertelde me dat zowel hij als zijn vrouw, die in het alledaagse leven een geduldige vader en moeder waren, plots in een gillende furie konden veranderen als hun tienerdochter achter het stuur zat. In plaats van de rustige ‘oei, dat is niet goed’, of ‘wat doe je nu?’, huldigden zij meer de stijl ‘stop de auto, NU!’, als dochterlief per ongeluk de stoeprand raakte of de pinker vergat.

Hoffelijkheid

In het begin wilde Kwinten enorm op zeker spelen. Elk weekend opnieuw, als hij de hele week niet had gereden, wilde hij eerst een tijdje op een verlaten parking van een bedrijf wat rondjes draaien, tot hij zich weer in zijn sas voelde achter het stuur. Hij was vooral bang om ‘in de weg te rijden’ van andere bestuurders. Ik herinner me het gedrag nog, van die bestuurders, toen ik zelf leerde rijden: bij de minste aarzeling of een manoeuvre waarbij je remde, werd er achter je plots hard getoeterd. Of ze konden met van woede verwrongen gezichten op je toe rijden en pas op het laatst een botsing vermijden.

Sommigen deden het ongetwijfeld ook gewoon voor de sport, omdat ze het zelf, toen zij leerden rijden, ook meegemaakt hadden. Maar dat soort haantjesgedrag lijkt in deze tijden toch hard veranderd: Kwinten werd tot nu toe nog geen enkele keer met agressieve chauffeurs geconfronteerd. Integendeel: ik zie vooral hoffelijkheid als hij eens een beetje traag rijdt of te lang voor een verkeerslicht blijft staan.

Uiteindelijk zijn die rijlessen meer en meer een moment van ‘bonding’ tussen zoon en vader of moeder geworden, dan dat ze nog voor veel stress zorgen. En als het dan toch eens een keer spannend wordt tijdens een manoeuvre, grapt Kwinten om me gerust te stellen: “Och, parkeren is zoals tetris spelen, papa, maar dan met auto’s.”

Meer columns van Koen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!