“Ik kijk naar mijn grijzer wordende haar. Ilse zegt dat het me charmanter maakt”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ik sta in de file op de autosnelweg en een blitse cabrio steekt me stapvoets voorbij. Het is nog vroeg in de ochtend en buiten is het een graad of twaalf, maar toch is het dak van de auto al open. Achter het stuur zit een eindvijftiger die zich verkleed heeft als een einddertiger.

De man geniet van de aandacht die hij krijgt in de ochtendfile. Maar zijn skinny jeansvest is net dat tikkeltje te klein, de grote zonnebril kan de diepe groeven in z’n gezicht niet verbergen en zijn haar is véél te zwart. Krampachtig probeer ik niet te lachen. De midlifecrisis.

Hoewel ik er zelf nooit last van heb gehad (althans, dat maak ik mezelf toch wijs), voel ik mee met de stakkers die zich als een leeuw in een kooi tegen hun leeftijd weren. En altijd als ik er weer eens een zie, vraag ik me af hoe hun vrouw, lief of kinderen met de spontane tattoo, het in een opwelling gekochte leren motorjack, of, godbetert, het onnatuurlijk haarstukje omgaan. Zouden ze ook hun best doen om niet in de lach te schieten? Zouden ze er iets over durven te zeggen?

Twee soorten mannen

Volgens mij zijn er op z’n minst twéé soorten mannen: zij die kwaad worden als hun echtgenote voorzichtig laat blijken dat die nieuwe look er een beetje naast zit, en zij die het gekwetste vogeltje uithangen en klagen dat niemand hen begrijpt. Enkele vrouwelijke collega’s op het werk vinden dat er, ondanks het lichtjes belachelijke aspect, ook iets vertederends is aan een man die een midlifecrisis doormaakt. Het is alsof hij zijn jeugd probeert vast te houden terwijl die al onvermijdelijk wegglijdt.

“Ach,” zegt één van hen, “zolang ze niemand anders pijn doen, wie zijn wij dan om te oordelen?” En ze heeft overschot van gelijk. Dus ga je gang jongens, koop die sportwagen, verf je haar en neem die tatoeage. Onthou gewoon dat je op het eind van de dag nog steeds die man van middelbare leeftijd bent. Dus neem jezelf niet té serieus.

Even later doet iemand op de radio een oproep tot getuigenissen van mensen met een ‘MC’ – een midlifecrisis – en iemand vertelt trots dat hij niet één, maar al drie crisissen heeft meegemaakt. En telkens veranderde hij niet alleen van look, maar ook van job en van partner. “Ik voelde me niet meer wie ik was”, geeft hij filosofisch als verklaring mee.

Wat een harteloze kwast, denk ik meteen, maar vervolgens vertelt de man heel ontwapenend dat het niet hij was die van zijn liefdes was weggelopen, maar dat zij het waren die hem de deur wezen omdat ze niet met zijn nieuwe ik onder één dak konden leven. Hij begrijpt dat, maar tegelijk is het sterker dan hemzelf om absoluut die nieuwe, avontuurlijkere, jongere versie van zichzelf te willen zijn.

Hij vertelt trots over parachutespringen, de Verenigde Staten doorkruisen op een Harley Davidson, en ja, ook tattoos over zowat zijn hele lichaam. Thuis voor de televisie zitten voelde plots aan als elke dag een beetje meer sterven. De eerste keer had zijn vrouw hem op een dag wanhopig door elkaar geschud. Ze riep “Kom eruit!” en vroeg zich huilend af waar haar man gebleven was. Maar hij wist enkel dat hij die man niet meer wilde zijn.

De interviewster is streng en vraagt of hij het dan niet erg vindt dat hij met zijn ‘fases’ de mensen om hem heen kwetst. Maar de man zegt droogjes dat die crisissen hem vooral geleerd hebben om zichzelf graag te zien, en dat dat ‘in the end’ (hij zegt het in het Engels) het belangrijkste is.

Een psycholoog die ook bij het programma betrokken wordt, geeft aan dat mensen met gelukkige relaties en veel persoonlijke groei minder vaak in een midlifecrisis terechtkomen, omdat ze een positievere kijk hebben op het leven, en de veranderingen die met leeftijd gepaard gaan net omarmen. Zou je nu écht voor psycholoog moeten studeren om dat soort conclusies te trekken?

Voor het slapengaan kijk ik in de spiegel naar mijn grijzer wordende haar, waarvan Ilse elke keer weer zegt dat het me net charmanter maakt. Het is er ondertussen al wat laat voor, maar als er toch eens zo’n crisis zou dreigen, dan ben ik zeker dat mijn lieve echtgenote me er al uithaalt nog voor ze begonnen is.

Meer columns van Koen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!