Koen
“Zodra we alles hebben uitgepakt, zullen we wel spontaan beginnen kennis te maken met onze nieuwe buren”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Het is zover, we zijn eindelijk verhuisd! Met de hulp van broer- en zusterlief en hun partners werd het een loden dag, vooral omwille van de hitte. En de zware meubels natuurlijk. Ooit kreeg ik in Frankrijk het idee dat pershout- en spaanderplaten niet gezond konden zijn, en kocht ik een hoop planken, waarmee ik allerlei meubels en een joekel van een eettafel in elkaar knutselde. Sindsdien verhuizen die stukken, die allemaal massief en loodzwaar zijn, met ons mee.
Voor enkele meubels was het de laatste keer, vrees ik: ze zijn zo gigantisch zwaar en onhandig dat we ze de trap niet op kregen. Nu staan ze in de tuinberging en dienen ze voortaan om alle gereedschap in op te bergen. Of ik maak er kleinere en handzamere versies van. We zullen zien.
Zoals zoveel mensen die pas verhuisd zijn, leven we op dit ogenblik tussen de dozen. Ik hoorde nog nooit zo vaak de vraag waar wát nu ook weer ligt. Nadat we een eindeloos aantal weekends in en om het huis hebben gewerkt om het eindelijk af te krijgen, zitten we dezer dagen voor het eerst ook echt op het terras, om te eten en ’s avonds tot rust te komen.
In Amerikaanse films staat er steevast iemand met een eenpansschotel voor de deur voor de nieuwe buren. Hier in België kennen we dat gebruik niet
De buurt waar we zijn terechtgekomen, is groen, tussen de velden. Ons huis is een beetje achtergelegen, waardoor we geen directe buren hebben en dus nog niet echt contact hebben gemaakt. Maar de huizen en tuinen zien er gastvrij en vriendelijk uit, dus het kan niet anders of ook de bewoners zijn hartelijke mensen. Zodra we alles hebben uitgepakt, zullen we zeker wel spontaan beginnen kennis te maken. Hoe doe je dat eigenlijk, kennismaken? In Amerikaanse films staat er steevast iemand met een eenpansschotel voor de deur voor de nieuwe buren. Hier in België kennen we dat gebruik niet.
In Frankrijk was het ook anders: hoewel je zou denken dat in het zuiden de mensen vanzelf extraverter zijn, is de gemiddelde Zuid-Fransman gesloten en zelfs een beetje nors tegen al wie nieuw en ongekend is, dus ook tegen nieuwe buren. Daar moet je echt je stoute schoenen aantrekken en gaan aanbellen met een uitnodiging voor een apéro. En het gebeurt weleens dat zo’n buur dan zegt dat-ie geen tijd heeft, of ‘nooit bij mensen op apéro gaat’. Dat heeft te maken met het feit dat daar op een uitnodiging altijd een tegen-uitnodiging moet volgen. Wie dat niet doet, is bijzonder onbeleefd. Maar een uitgestoken hand gewoon weigeren is dat blijkbaar niet.
Kwinten woonde graag in het huurhuis waar we het afgelopen anderhalf jaar in leefden. Daar viel wat te beleven
Hier in Vlaanderen doen we zulke dingen spontaner, heb ik de indruk. Je rijdt met de auto voorbij een voortuin en je steekt je hand op. De volgende dag staat de buur dan toevallig aan ‘de draad’ en stop je om een praatje te maken. Het is een beetje aftasten welk vlees je in de kuip hebt, maar dat kennismaken volgt wel. Ten laatste op het volgende buurtfeest worden de nieuwelingen door de buren wel op de rooster gelegd. Als we vroeger verhuisden, keken we altijd eerst nieuwsgierig rond, welke buren kinderen hadden die zowat dezelfde leeftijd hadden als Kwinten. Nu hij zelf volwassen geworden is en met z’n fiets (en binnenkort auto) bij vrienden en vriendinnen kan geraken, is dat minder relevant geworden.
Kwinten zelf staat trouwens nog altijd ‘neutraal’ tegenover de verhuis. Hij woonde graag in het huurhuis waar we het afgelopen anderhalf jaar in leefden. Dat lag echt in het centrum van het dorp, letterlijk onder de kerktoren. Met een marktplein, wat cafés, een supermarkt en andere dingen die een achttienjarige belangrijk vindt, vlakbij. Nu wonen we weer op de buiten, wat hem aan Frankrijk doet denken én de isolatie die hij daar soms wat minder leuk vond. Maar zoals ik al zei: nu is hij groot genoeg om zelf wat aan dat isolement te doen, en in september gaat hij sowieso op kot.
Hoewel we dat wisten, hebben we daar bij het bouwen van het huis trouwens nooit rekening mee gehouden: hij heeft een volwaardige grote kamer, met eigen badkamer. Want die studie-periode is zo voorbij, denkt Ilse, en dan komt hij misschien gewoon weer thuis wonen. Als echtgenoot mag je dat soort ambitieuze mamadromen nooit onderuithalen. Zijn kamer staat in elk geval klaar.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!