“De verhuis zat er al anderhalf jaar aan te komen en toch hebben we ons laten verrassen”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

We kennen allemaal het gevoel dat dingen zo veraf lijken dat ze nooit lijken te komen. En plots zijn ze daar dan toch. Voor Ilse, Kwinten en mij was het afgelopen anderhalf jaar onze verhuis naar de nieuwe woonst zo’n ver-van-ons-bedmoment.

In de marge vertelde ik hier al dat we aan het bouwen zijn. Wie ooit gebouwd heeft, weet dat er geen enkele werf bestaat die bij de bouwvrouw en -heer niet tot de nodige kopzorgen leidt, en ook wij hebben ons deel van dat soort zorgen gehad.

Denk aan onvoorzichtige vrachtwagens die een hoek van het pas gebouwde huis al meteen weer stuk rijden, of aan elektriciteitsaannemers die en cours de route failliet gaan en je achterlaten met een half gemonteerde elektrische installatie waarin een kat haar jongen niet meer vindt, en die geen enkele andere elektricien graag overneemt. Kortom, ik denk niet dat er ooit al iemand fluitend en met de vingers in de neus een bouwproject heeft kunnen afsluiten.

En toch, hoewel we niet de eerste keer bouwen, laten we ons telkens weer vangen. Stoutmoedig als we zijn, waren Ilse en ik ervan overtuigd dat we dit keer pas in het huis zouden trekken als letterlijk álles af was: elke muur geverfd, alle gordijnen geïnstalleerd, alle plinten geplakt, de dozen al uitgepakt, enzovoort. In Frankrijk hebben we, met de pasgeboren Kwinten, lang in een halve bouwwerf geleefd en dat heeft sporen nagelaten.

Maar toch lieten we ons ook nu weer verrassen en zullen er een aantal dingen nog moeten worden afgewerkt terwijl we er al wonen. Ik vermoed dat heel wat lezers zich daarin herkennen. De verhuis zelf is ook zoiets waarbij je altijd weer dezelfde fouten maakt. Dus zijn we ook dit keer weer verrast over de gigantische hoeveelheid rommel die een mens in huis haalt, en die natuurlijk allemaal gesorteerd moet worden.

Het magazijn

Bij de dozen die ook nu weer de vrachtwagen zullen ingaan, zitten er een flink aantal die al een keer of drie een verhuis hebben meegemaakt en die nog nooit zijn opengegaan. Ik herinner me nog goed hoe we in ons vorige huis een hele kamer hadden gereserveerd als opslagruimte voor overbodige spullen. We noemden het ‘het magazijn’ en het werd al snel een plek waar we dingen naartoe brachten en vergaten dat ze er waren.

Elk zinvol mens zou daaruit besluiten dat wat er ook in die dozen zit, zó naar spullenhulp of het stort mag verhuizen, maar niet wij. Zowel Ilse als ik hebben onze favoriete dozen, waarvan we, als puntje bij paaltje komt, overtuigd zijn dat wat erin zit ooit nog van pas gaat komen. Maar bij de gedachte aan het opzetten van een nieuw ‘magazijn’ in ons nieuwe huis, voel ik me overweldigd. Het is alsof we gevangen zitten in een eeuwige cyclus van spullen verzamelen en verslepen.

Ik mag er niet aan denken dat de toffe speelruimte, waar een pingpongtafel, gymspullen en een extra tv moeten komen, straks onbruikbaar wordt omdat ze tot aan het plafond volgestouwd staat met dozen vol rommel die ons gegijzeld houden tot iemand van ons twee eindelijk het licht ziet. Of zeg maar iemand van ons drie, want Kwinten is al in hetzelfde bedje ziek, waardoor er meer dan twintig dozen puzzels, lego en ander kinderspeelgoed ons al jaren volgen. Waarschijnlijk moeten we dringend met de hele familie een cursus ‘Weggooien’ volgen, als die bestaat.

Als ik er ’s avonds met Ilse over praat, rijpt het idee om toch eindelijk afscheid te nemen van al die ballast. We nemen samen het besluit dat we elke doos voor de verhuis gaan openmaken en gaan beslissen wat we echt nodig hebben. De rest gaan we loslaten, om aan ons nieuwe hoofdstuk te beginnen zonder overbodige bagage. Alleen al de gedachte geeft me meer energie en positieve vibes voor de verhuis.

Ja, ongetwijfeld zullen er nog dingen moeten worden afgewerkt en ja, de verhuisdag wordt zoals gewoonlijk redelijk chaotisch, maar die nieuwe woonst, met mínder overbodige spullen, gaat ons nog meer doen waarderen wat er echt toe doet: de mensen van wie we houden, de ervaringen die we delen en de liefde die ons samenbrengt in ons nieuwe thuis.

Uit: Libelle 25/2023

Meer columns van Koen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!