Koens column: “Mensen hunkeren vaak naar meer vrijheid, maar vinden dat ze vasthangen aan hun job of huis”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Je hoort mensen vaak hunkeren naar meer vrijheid in hun leven. Ze willen graag allerlei avontuurlijke dingen doen, maar hangen vast aan hun job, een huis, hun ouders, hun kinderen of kleinkinderen. En allemaal benijden we mensen die wél de knoop doorhakken.

Voor mij is vrijheid vooral iets dat vanuit het kopje moet komen. En bij momenten moeten de omstandigheden ook een beetje meezitten, natuurlijk. Zo had het feit dat Ilse en ik twintig jaar geleden alles achter ons durfden te laten om naar Frankrijk te gaan er zeker mee te maken dat onze ouders nog jonger en gezond waren. En was Kwinten er toen al geweest, dan waren we misschien ook niet vertrokken, want je weet toch nooit of je kind goed zal aarden in een ander land.

Een van de meest gehoorde opmerkingen van onze B&B-gasten, was elk jaar weer dat ze ons bewonderden om die stap, maar dat ze het zelf nooit zouden durven. Op onze beurt bewonderden wij dan weer andere mensen. Want wij vonden ons leven eigenlijk niet zo avontuurlijk. We hadden enkel het land waar we woonden gewisseld, voor de rest hadden we met onze wijnboerderij en B&B zowel een vaste job als heel veel werk en verantwoordelijkheid. Dus eigenlijk leefden we een beetje een ‘Belgisch leven’, maar dan wel onder de zon.

Wij keken zelf met open mond naar vrienden in onze omgeving, die ook naar Frankrijk verhuisd waren, maar in tegenstelling tot ons, hun vrijheid veel meer lieten primeren. Denise en Gert leefden op hun boot en werkten van daaruit op zelfstandige basis. Terwijl wij eigenlijk zelden van huis wegraakten, doorkruisten zij elk weekend Zuid-Frankrijk. De bergen in, of met een Zodiac-bootje de azuurblauwe zee op.

Wij gingen ook nooit met vakantie, want er was altijd wel iets met de wijngaarden, de gasten of de wijnkelder, waarvoor we thuis moesten blijven. Zij daarentegen lieten geregeld hun woonboot voor wat hij was en vertrokken met de auto en caravan nog verder zuidwaarts, richting Spanje. Ze trokken er altijd lang op uit, maar nooit fancy en duur, waardoor centen geen belemmering hoefden te vormen voor hun vrijheid.

Voor iedereen uniek

Nu we terug in België zijn, volgen we hun doen en laten nog altijd met veel plezier op Facebook. Zo kijken we al weken met plaatsvervangend genot mee naar een ongelooflijk mooie trip door Thailand die ze samen ondernemen. De smartphone lijkt aan Denises hand te zijn vastgegroeid, waardoor met de regelmaat van de klok tientallen foto’s de revue passeren en je de indruk krijgt dat je hun reis haast minuut per minuut aan het volgen bent.

“Ze zijn qua geluk weer het onderste uit de kan aan het halen”, zucht Ilse ’s avonds gelukzalig als ze de avonturen van de dag doorneemt. Het grappige is dat Denise en Gert, in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, helemaal geen losbollen zijn die het leven van dag tot dag tegemoet kijken. In het begin hadden we die indruk, maar naarmate we hen beter leerden kennen, viel ons op dat ze hun leven juist ongelooflijk secuur uitstippelen.

Haast ongemerkt kopen ze om de zoveel jaar voor weinig geld een halve bouwval, die ze dan met veel liefde en doe-het-zelf-talent opknappen en verhuren, wat zowel voor vaste inkomsten zorgt als een mooi vastgoedspaarpotje voor de toekomst verzekert. Als je met hen praat, merk je ook dat ze bij alles wat ze doen letterlijk tien jaar vooruitdenken. Achter dat losse bon-vivantleven gaat dus een geolied plan schuil, wat dan weer die mensen tegenspreekt die denken dat vrijheid per definitie synoniem is van een leven van dag tot dag.

Als er één ding is wat ik in al die jaren geleerd heb, is het wel dat vrijheid voor iedereen uniek is. Voor sommigen betekent het dat ze alles achter zich willen laten en de wereld willen zien, anderen willen gewoon af van de dagelijkse sleur en eindelijk tijd kunnen maken voor zichzelf. Een beetje zoals ideale schoonzoon Wout van Aert onlangs in de kranten liet koppen: ‘Ik moet just niks.’ Laat ons dus, nu er weer een mooie zomer aankomt, gewoon met z’n allen een beetje meer Wout zijn, zou ik zeggen.

Lees meer van Koen Strobbe:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.