Koens column: “Als Kwinten op kot gaat, zullen we pas beseffen hoe hij ons ontglipt”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Eindelijk komt die grote achttiende verjaardag van onze zoon eraan, maar net dan is hij op schoolreis… Ik vertelde al een paar keer dat 2023 het jaar is dat Kwinten meerderjarig wordt. We vieren dat met een grote zomerreis, en de wildste plannen staken al de kop op voor die speciale dag, maar dan bleek plots dat hij krek op zijn verjaardag met de klas door Italië zou gaan toeren.

Op het ogenblik dat die reis gepland werd, stond niemand erbij stil. Hij niet, Ilse niet, ik niet. Pas een week of twee geleden viel onze euro. Het is traditie dat ik voor zijn verjaardag een speciale taart bak. Toen hij klein was, werd die steevast versierd met allerlei eetbare comic-helden. Nadien baseerde hij zijn keuze liever op de ingrediënten die hij lekker vond, lees: veel suiker en veel chocolade, want boys will be boys.

Toen ik dus in Libelle een aantal toffe zoete recepten zag, vroeg ik terloops of hij dit jaar voor z’n verjaardag speciale wensen had. Kwinten dacht na, en toen zag ik zijn gezicht plots betrekken. “Damn papa, daar heb ik nooit bij stilgestaan: op mijn verjaardag zit ik in Italië.” Die damn is een nieuw woord dat hij te pas en te onpas gebruikt om het bij ons in huis niet erg geapprecieerde f-woord de kop in te drukken. We keken dus allebei verbaasd op toen we Ilse vanuit de woonkamer luid “F*ck!” hoorden roepen. “Het is niet waar, hè?!” Het is wél waar.

Ik herinner me nog hoe ik, toen Kwinten net één jaar oud was, al aan het fantaseren sloeg over hoe we zijn achttiende verjaardag ooit zouden vieren. Ik dacht aan een grote tuinparty met al zijn vrienden en vriendinnen. Papa en mama als cateraars achter het fornuis en de barbecue. Maar het zal dus gewoon een telefoontje worden. Met wat geluk werkt de wifi ginder en hebben we toch tenminste beeld.

Op zich hoeven we natuurlijk ook weer niet té dramatisch te doen over zo’n verjaardag. Uiteindelijk heeft die toch vooral symboolwaarde. Wat is er immers zo fenomenaal anders dan toen hij zeventien werd, of als hij volgend jaar negentien wordt? Misschien was die symbolische stap toen we zelf jong waren groter dan nu.

Ik herinner me dat ik op die verjaardag echt wel besefte dat de wereld er helemaal anders zou uitzien. Dat ik – in theorie, want in het echt bleef je toen braaf gehoorzamen zolang je thuis woonde – nu zelf mocht beslissen wanneer en hoelang ik uitging. Dat ik anderzijds nog beter moest opletten om geen dommigheden uit te halen, want dat mama en papa – of in mijn geval moeke en vake – daar niet meer voor zouden opdraaien; zulke dingen. Het lijkt wel of de jongeren van nu daar veel minder mee bezig zijn.

Kwinten heb ik alvast nog met geen woord horen reppen over dat hij zich op de een of andere manier ‘anders’ gaat voelen. Aanleidingen genoeg, nochtans. Zo kwam er onlangs een brief van de bank, aan ‘de ouders van Kwinten’ gericht. Daarin stond dat we binnenkort geen inzage meer zouden krijgen in zijn rekening, behalve als hij ons een volmacht wil bezorgen. Ja, ze wonden er geen doekjes om. Ik vraag me af wat zo’n brief doet met ouders die hun zoon of dochter niet kunnen of willen vertrouwen.

Hoe je het draait of keert: buiten je wil om wordt je kind meer en meer ‘ontvoogd’, ik kan me voorstellen dat dat proces niet bij iedereen zonder horten of stoten verloopt. Op een bepaalde manier geniet Kwinten er ook wel van om over die drempel te stappen. Als hij bijvoorbeeld met de L op de achterruit met mij gaat autorijden en we een klasgenoot kruisen, claxonneert hij trots eventjes en gaat spontaan rechter achter het stuur zitten.

Als hij na de zomer op kot gaat, gaan we pas echt merken dat hij ons steeds meer ontglipt. Ongetwijfeld zullen er bij Ilse dan traantjes vloeien – bij mij ook, maar niemand zal ze zien. Het is een proces dat zich nu onstuitbaar op gang begint te trekken. En dat wordt wennen, zowel voor hem als voor ons. Kwintens stem haalt me uit mijn beslommeringen. “Zeg papa, zo’n serieus feestje, dat kan toch ook nog gewoon nadien, als ik terug ben?”

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “We bleven het boeken van onze reis maar uitstellen, omdat we bang waren”
• Koens column: “Mevrouw vindt België een apenland omdat ze niet meteen een laadpaal voor haar auto vindt”
• Koens column: “In deze kille en barre tijden lijken we toch allemaal wat warmer geworden te zijn”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.