Koens column: “De een kan niet snel genoeg uitbollen, de ander bruist van de energie om te blijven werken”

Koen Strobbe (58) keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Ik weet niet waaraan het ligt, maar de laatste tijd lijkt elk gesprek met vrienden uit te draaien op het thema pensioen. Zelf ben ik daar absoluut niet mee bezig. Ilse en ik hebben door ons leven in Frankrijk nog enorm veel energie bijgetankt, en sowieso zijn we door dat ‘gat’ in ons Belgische beroepsleven verplicht om tot de maximumleeftijd van 67 te werken, waarna er ons het naakte minimumpensioen wacht. Om maar aan te geven dat dat hele stoppen met werken voor ons geen thema is. Maar voor de vrienden dus wel.

Vreemd genoeg leidt dat uitzicht op pensioen, dat voor sommigen enkele jaren, en voor anderen slechts maanden verwijderd is, tot de meest uiteenlopende standpunten. We zijn in een gezellig restaurantje en het onderwerp komt weer bovendrijven. Bert kan niet wachten tot het zover is. Hij staat in het onderwijs en heeft nog een jaar of vier te gaan. Maar die laatste jaren zijn bijna tot op de dag uitgestippeld.

Hij slaagt er gelukkig in om een ‘makkelijk’ lesrooster te krijgen, waarbij hij minstens op maandag of vrijdag thuis is en dus van een lang weekend kan genieten. Hij hoopt dat die ene vrije dag er volgend jaar anderhalf worden. En dat allerlaatste jaar, dat weet hij nu al, zal hij wat vaker ziek zijn. Zijn vrouw Maartje zit tijdens zijn betoog de hele tijd geestdriftig te knikken. Hun spaarpot voor de mobilhome, waarmee ze dan samen Europa gaan doorkruisen, is zo goed als gevuld. De lange pensioenvakantie kan niet vroeg genoeg komen.

Aan tafel zitten ook Gerrit en zijn partner Monique. Zij begrijpt het niet. Ook al is ze een eind in de vijftig, toch heeft ze voor haar job net de opdracht aanvaard om voor minstens vijf jaar naar Azië te trekken. De eerste zes maanden gaat Monique alleen naar daar en ondertussen zoekt Gerrit ook naar een job daar, om zo snel mogelijk na te komen. De kinderen staan ondertussen op eigen benen.

Die twee verhalen kunnen nauwelijks verder uit elkaar liggen dan dit. De een kan niet snel genoeg uitbollen, de ander bruist van de energie om verder te doen. En wat mij betreft maakt geen van beiden een goede of slechte keuze. Het is een persoonlijke keuze. Wij hebben, in wat tegenwoordig dan ‘onze bevoorrechte positie’ heet, gelukkig wel min of meer de keuze om zelf te beslissen wat we verder met onze jobs en ons leven willen doen. Elders op de wereld ligt dat moeilijker, bijvoorbeeld omdat het pensioensysteem slechter geregeld is.

Onlangs las ik het verhaal van een man in de Verenigde Staten, die voor zijn 75ste verjaardag van zijn baas een fiets cadeau had gekregen. Hij was nooit verder geraakt dan de lagere school en werkte nu al zestig jaar als manusje-van-alles bij hetzelfde bedrijf. Hij was afkomstig uit een arm gezin en was het daardoor al zijn hele leven gewoon om iedere cent te tellen. Sinds dag één legde hij daarom de tien kilometer heen en terug van en naar het werk… te voet af.

Nu was hij 75 en werkte dus nog altijd. Maar elke dag twintig kilometer stappen werd wel wat zwaar voor zijn knieën en heupen, dus was hij overgelukkig met die fiets, die hij zelf nooit zou hebben kunnen kopen. Stoppen met werken, daar dacht hij niet aan. Want hij kon zijn collega’s en de leuke werksfeer niet missen. Maar de schrijver van het artikel merkte fijntjes op dat zijn pensioen ook gewoon zo karig zou zijn dat hij niet anders kon dan door te werken tot hij op een dag niet meer wakker zou worden.

Ilse deed het verhaal van die fiets onmiddellijk af als een marketingstunt van dat bedrijf, maar ik kon er best inkomen dat iemand geen zin had om leeftijd te laten bepalen dat hij plots afgeschreven is. Maar het moet wel een keuze blijven en niet een verplichting om na je loopbaan nog te moeten bijklussen omdat je anders gewoon je levensstandaard van vroeger niet meer kunt aanhouden.

Aan tafel maken Maartje en Monique ondertussen de wildste plannen over de mogelijkheid om met de mobilhome tot in Azië te geraken. En kijk: plots zijn de twee dames qua bruisende energie weer helemaal elkaars gelijke.

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Mijn oog valt op die malse lamsfilet en meteen waan ik me terug bij onze B&B-gasten in Frankrijk”
• Koens column: “Pas met het ouder worden, vind ik die zachte weemoed ook een mooi kantje hebben”
• Koens column: “Voor mij is valentijn een feestdag die ons door ‘de commerce’ is opgedrongen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!