Koens column: “We bleven het boeken van onze reis maar uitstellen, omdat we bang waren”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

We zijn nog maar net drie maanden ver in het jaar en ik krijg al de indruk dat we 2023 zo’n beetje ‘het jaar van de angst’ mogen noemen. Ongeveer iedereen met wie ik spreek, is bang. Bang voor de oorlog in Oekraïne en de gevolgen daarvan.

Bang ook dat we er dit jaar opnieuw slechter aan toe zullen zijn dan vorig jaar. Omdat de energieprijzen weer de verkeerde kant kunnen opgaan, omdat de regering aan de belastingen zal gaan morrelen om onze welvaart te kunnen betalen, omdat boodschappen steeds onbetaalbaarder worden, omdat de procenten op onze spaarboekjes maar niet willen stijgen, omdat het zowat overal in de wereld steeds maar slechter lijkt te gaan.

Ik geef graag toe dat Ilse en ik ook flink ons best moeten doen om positief vooruit te kijken. Toen we pas terug in België waren, hebben we maanden vruchteloos naar een huis gezocht. Het ergste van corona was net min of meer gepasseerd en iedereen was volop op zoek naar een huis met een tuin, waardoor er bijzonder weinig recente, comfortabele woningen te huur stonden.

Toen we eindelijk een dak boven ons hoofd hadden, kochten we grond en begonnen we te bouwen aan onze eigen Belgische stek. Maar prompt hadden we alweer prijs: net op dat ogenblik explodeerden overal de prijzen, waardoor het door de bouwfirma vooropgestelde budget fenomenaal de pan begon uit te swingen. Terwijl we met verlangen hadden uitgekeken naar het bouwen van onze nieuwe thuis, werd dat hele proces een lijdensweg vol crisisvergaderingen en uitstel na uitstel wat betreft de datum waarop we eindelijk zullen kunnen verhuizen.

We hadden ons onze terugkeer naar België best wel wat zorgelozer voorgesteld. Uiteindelijk is dat hele huis zoveel duurder aan het worden, en is de internationale politieke situatie zo onzeker, dat we zelfs aan ons ‘grote vakantieplan’ begonnen te twijfelen. Ik schreef er al eens over: aangezien we de voorbije twintig jaar, met de wijngaarden en de B&B, nauwelijks met vakantie konden, hebben we genoeg vakantiebudget bijeengespaard om Kwinten voor zijn achttiende verjaardag een mooie familiereis te laten kiezen. En zo’n jongen kiest dan natuurlijk voor de eindeloze weidsheid van Amerika.

Een lange, verre reis regel je het best meer dan een jaar op voorhand, maar we stelden de definitieve boeking van die vakantie steeds maar uit… omdat we bang waren. Hoe zou die oorlog evolueren? En de brandstofprijzen, en nog zoveel meer? Zou een vlucht naar de USA tegen de zomer nog wel veilig en betaalbaar zijn? We spraken af om tijdens de herfstvakantie definitief te beslissen, maar we schoven de ‘go’ telkens weer voor ons uit.

Toen brak de kerstvakantie aan en zei ik tegen Ilse en Kwinten, dat als we nu niet beslisten, onze reis er dit jaar niet van zou komen. Daarop hebben we alle drie lijstjes gemaakt met de pro’s en contra’s. Voor Ilse en mij was de grootste pro, dat we bang waren dat Kwinten, als hij volgend jaar aan de unief zit, geen tijd (en zin) meer zou hebben om een reis-met-mama-en-papa te maken.

Uiteindelijk hakten we de knoop door en stortte ik, vóór iemand weer van mening zou veranderen, de eerste aanbetaling op de rekening van het reisagentschap. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Want de onzekerheid, over hoe alles de eerstkomende tijd gaat evolueren, die blijft. Maar het feit dat die reis nu onherroepelijk vastligt, creëert een geruststellend ‘positief fatalisme’ in ons: wat er ook gebeurt, welke muizenissen we ons ook in het hoofd halen, we kunnen sowieso niet meer terug.

Soms is het goed om te springen, anders blijf je voortdurend ter plaatse trappelen in het leven. Ondertussen twijfelen we niet meer aan onze keuze. We beginnen langzaam af te tellen naar de zomer. Ilse is op zolder al eens naar de staat van onze reiskoffers gaan kijken en hier en daar wordt er online al iets besteld dat we in de Far West nodig zullen hebben.

Is de toekomst dan plotseling zoveel rooskleuriger geworden? Neen, maar we hebben gewoon beslist om alvast voor die éne hindernis niet te blijven stilstaan, maar erover te springen. En dat lucht op.

Lees meer van Koen Strobbe:

• Koens column: “Mevrouw vindt België een apenland omdat ze niet meteen een laadpaal voor haar auto vindt”
• Koens column: “In deze kille en barre tijden lijken we toch allemaal wat warmer geworden te zijn”
• Koens column: “De een kan niet snel genoeg uitbollen, de ander bruist van de energie om te blijven werken”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.