Koens column: “Iedereen met kinderen weet hoe complex hun sociale relaties geworden zijn, vergeleken met hoe wij vroeger zelf in het leven stonden”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Beetje bij beetje roetsjen we allemaal vooruit op de glijbaan van de tijd, terwijl de wereld rondom ons geleidelijk en haast onmerkbaar verandert. Tot er een aha-moment komt dat duidelijk maakt hoe gigantisch sommige van die veranderingen eigenlijk wel zijn. Deze week kregen Ilse en ik een mooie inkijk in hoe de wondere wereld van Kwintens online leven enorm verschilt van het sociale leven dat wijzelf als tieners kenden.

Iedereen met kinderen weet natuurlijk hoe complex hun sociale relaties geworden zijn, vergeleken met hoe wij vroeger zelf in het leven stonden. Een essentieel verschil, op het gevaar af om als oude zaag versleten te worden, is dat wij nog gewoon met elkaar praatten… Niet dat we in de middeleeuwen leefden natuurlijk, de telefoon bestond toen ook al en er werd tussen liefjes en onder vrienden heel wat afgebeld. Maar meestal spraken we toch gewoon ergens fysiek af. Daarenboven was het nog heel gewoon om onaangekondigd bij iemand thuis te gaan aanbellen en te vragen of je vriend of vriendin zin had om samen iets te gaan doen.

Dat de wereld van jongeren ondertussen helemaal anders in elkaar zit, wordt duidelijk door een online akkefietje tussen Kwinten en zijn vrienden. Tijdens hun groepschat is er door een of ander misverstand een haar in de boter gekomen in de vriendengroep. En dat ruzietje mag dan wel tijdens de chat zijn ontstaan, ze krijgen het online niet meteen opgelost.

Het helpt natuurlijk niet dat zo’n chat in stukken en brokken verloopt, omdat er af en toe een medechatter voor een uurtje of wat uit de ether verdwijnt. Dat is natuurlijk niet de makkelijkste manier om een ruzie bij te leggen, als de helft van de treiteraars niet bereikbaar is. En het is het tegenovergestelde van wat onze ouders vroeger met ons deden als we ruziemaakten: ze staken ons in één kamer en lieten ons er pas uit als we opnieuw vrienden waren.

Ik zie aan de frons op Kwintens gezicht dat er net weer een reactie is binnengekomen. Wanneer ik hem vraag wat hij gaat antwoorden, haalt hij zijn schouders op en wordt nog maar eens duidelijk hoe complex dat sociale media-gedoe in elkaar zit. Want zoonlief kán nog niet antwoorden… omdat hij het bericht nog niet helemaal heeft kunnen lezen. Om dát te doen, moet hij er immers op klikken en dan ziet de ‘tegenpartij’ dat.

Op mijn vraag wat daar dan zo erg aan is, grimlacht hij: “Het gaat hier dus wel om Snapchat, hé papa. Op het moment dat de chatter aan de andere kant ziet dat ik zijn boodschap heb gelezen, moet ik meteen reageren.” Ik vraag hem of dat dan ergens in een of andere wet geschreven staat, dat van dat moeten, wat me een blik oplevert die alleen kinderen kunnen produceren, als ze naar hun ouders die totáál-niet-mee-met-hun-tijd-zijn kijken.

Met een diepe zucht vertelt hij me dat niet direct reageren hetzelfde is als je middenvinger opsteken. Dat is nu eenmaal zo. Ik doe m’n best om begrip te tonen voor al die complexe regeltjes, maar eigenlijk heb ik vooral medelijden met deze generatie en haar resem ongeschreven do’s en don’ts. Vooral ook omdat die manier van met elkaar omgaan zo volledig tegengesteld is aan hun uiterlijke schijn – ze líjken zo relaxed, en leven in een wereld zonder stress waarin alles kan en niets moet. Een onnozel voorval als dit toont aan dat niets minder waar is, en dat veel jongeren in een digitaal labyrint leven dat vol hele en halve verplichtingen en hinderlagen zit.

Als ik aan Kwinten vraag hoe het eigenlijk tot die ruzie gekomen is, antwoordt hij ontwijkend dat je op sociale media tegenwoordig gewoon niet meer eerlijk mag zijn, maar gewoon een rolletje moet spelen. Want iedereen is toch zó snel op z’n tenen getrapt en niemand kan nog tegen een woordje van kritiek. Iedereen wil alleen maar shinen. Ik geef hem een schouderklopje en loop de woonkamer uit. Voor de spiegel naast de deur blijf ik staan, geef zoonlief een knipoog, en maak er dan maar een grapje over: “Twittertje twittertje aan de wand, wie is de schoonste van het land?”

Uit: Libelle 20/2023

Lees meer van Koen Strobbe:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes.