Olivia kreeg na haar zware bevalling een kraambedpsychose. Op korte tijd veranderde ze van een stabiele vrouw in een verwarde, depressieve moeder. Een opname in een psychiatrisch centrum hielp haar weer op het juiste pad te geraken.
Olivia (33): “Toen ik zwanger was, stelde ik het me idyllisch voor: een gezellig gezinnetje, die typische roze wolk. Ik had veel kwaaltjes, maar als zelfstandige had ik voldoende tijd om te rusten tussen mijn afspraken door. Het was een mooie tijd, ik keek uit naar de geboorte.
De bevalling was zwaar, maar na 24 uur was Alicia er. Ik voelde me opgelucht, al moest het echte werk toen nog beginnen. De borstvoeding verliep moeizaam: vanaf dag één deed het ontzettend veel pijn. Aan stoppen dacht ik niet, ik wilde koste wat het kost het beste voor mijn kind. En volgens de vroedvrouw die me begeleidde, hoorde borstvoeding daar bij.
De vroedvrouw legde nóg meer druk op me omdat ze zo focuste op het gewicht van Alicia. De voedingen werden een obsessie bij mij
Echt behulpzaam was ze niet, ze focuste vooral op het gewicht van Alicia en legde zo nóg meer druk op mijn schouders. Ik was uren bezig met eten geven en kolven, het werd een obsessie. Van een zelfzekere en rustige vrouw veranderde ik in een onzekere mama die amper sliep. Alles stond in het teken van die voedingen.
Het slaapgebrek was een marteling. Ik was op, maar besefte zelf niet hoe slecht het ging. Als ik toch in slaap viel, had ik levendige dromen over mijn overleden grootmoeder en oom. Ik kon realiteit en fictie niet meer onderscheiden. Het ene moment was ik bij mijn grootmoeder, het andere waande ik me een personage in Griekse of Latijnse boeken die ik vroeger las.
Van stabiel naar verward
Mijn man had wel door dat er iets grondig mis was. Hij begreep het niet: ik was altijd een heel stabiele vrouw geweest, en nu was ik de weg kwijt. Het ging van kwaad naar erger. Op een nacht trok hij aan de alarmbel: hij trof me aan met Alicia in de onverwarmde woonkamer, het was er twaalf graden en wat hij ook zei, hij slaagde er niet in om tot me door te dringen. Doodongerust belde hij een arts.
Gelukkig konden we snel bij een psychiater terecht. Hij zag meteen wat er aan de hand was: een kraambedpsychose, een psychische aandoening waarbij vrouwen na de bevalling verward raken, last krijgen van waanbeelden en soms zelfs depressief of manisch worden.
Terwijl ik in opname was, verbleef mijn baby bij mijn schoonouders. Dat vond ik moeilijk maar ik wist dat ze in goede handen was
Het is ernstig: sommige mama’s zijn er zo erg aan toe dat ze hun kind iets willen aandoen. Dat laatste was bij mij gelukkig niet het geval. Een opname zag ik daarom zelf ook niet zitten. Dus hakte mijn man de aartsmoeilijke knoop door: hij liet me gedwongen opnemen. Achteraf gezien bleek het mijn redding.
Ik verbleef in een psychiatrisch centrum. Het was confronterend: al die zieke mensen rond me heen, maar het was nodig. Ik raaskalde, had schrik voor de duivel en kreeg religieuze ervaringen, heftig allemaal. Ik kreeg ook medicatie. En omdat Alicia intussen bij mijn schoonouders verbleef, stopte ik met de borstvoeding. Dat mijn kindje op zo’n jonge leeftijd niet bij me was, vond ik moeilijk, maar ik wist dat er goed voor haar gezorgd werd. En ik besefte ergens wel dat ik op mezelf moest focussen.
Rust, therapie en medicatie
Na twee weken kwam er een plekje vrij in een vestiging van Moeder & Baby, een centrum waar moeders die het mentaal moeilijk hebben, samen met hun baby worden opgevangen. Een mooie oplossing: ik kon verder aansterken, terwijl Alicia bij me was.
De regeltjes waren niet altijd makkelijk, maar ik probeerde er het beste van te maken. Zo mochten we niet alleen met onze kindjes op onze kamer zijn, maar dan installeerde ik me maar met Alicia op de sofa in de gezamenlijke ruimte om haar toch op mij te laten slapen. En als er uitstapjes waren, gingen we vaak mee, zo konden we genieten van wat frisse lucht. De begeleiding betekende veel voor me: ik was panisch om iets verkeerd te doen; zelfs bij eenvoudige dingen als een pamper of badje twijfelde ik aan mezelf. Maar er stond altijd iemand klaar met uitleg.
Na mijn opname voelde ik me nog steeds boos en ongelukkig. Ik gleed weer in een depressie maar kroop gelukkig ook weer uit het dal
Na drie maanden rust, therapie en medicatie mocht ik naar huis. Het voelde als een nieuwe start: eindelijk kon ik thuis genieten van mijn dochter. Initieel was dat wel zwaarder dan verwacht. De loodzware bevalling, de borstvoeding die slecht liep, een vroedvrouw die me niet het juiste advies gaf en die psychose… Ik voelde me boos en ongelukkig. Zo ongelukkig dat ik in een depressie gleed. Maar opnieuw dankzij de begeleiding van Moeder en Baby en de juiste medicatie, kroop ik weer uit het dal.
Ondertussen is Alicia een jaar en drie maanden en voel ik me prima: ik geniet van mijn dochter, ben al een tijdje terug aan het werk en neem geen medicatie meer. Dat laatste wil ik benadrukken: mijn ziekte was tijdelijk en ligt volledig achter me. Heel wat ouders krijgen het mentaal moeilijk rond de geboorte, jammer dat er nog zo’n taboe op rust. Ik hoop met mijn verhaal andere ouders troost en herkenbaarheid te bieden, en ze te overtuigen om hulp te zoeken. Want het oude gezegde klopt echt: ‘It takes a village to raise a child!’ “
*Olivia wenst haar verhaal anoniem te doen, de namen zijn daarom fictief.
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!