Krachtige vrouwen: Lief werd ontslagen op haar 52ste, maar ondanks haar CVS behaalde ze nog een diploma leerkracht

Het leven kan je voor zware beproevingen stellen. Maar het spreekwoord zegt: ‘What doesn’t kill you, makes you stronger.‘ In deze minireeks vertellen vijf lezeressen over hoe ze weer opveerden na hun tegenslag, en waar zij hun kracht uit putten.

“Ik lag vaak nog voor acht uur al uitgeteld in bed, maar ik heb het gehaald. De dag dat ik mijn diploma kreeg, was ik supertrots”

Lief (64): “Mijn ontslag was een ijskoude douche, ik had het totaal niet zien aankomen. Ik kreeg goeie evaluaties, ik deed mijn werk graag. Ik was opvoeder op een internaat. We hadden een heel jong team, en er waren al wel twee oudere collega’s ontslagen. Had het met mijn leeftijd te maken? Ik weet het niet, ik heb nooit een deftige uitleg gekregen. Ze wilden me nog overplaatsen naar een afdeling met volwassenen, en omdat ik dat niet zag zitten, volgde mijn ontslag.

Ik was in shock, ik begreep het niet. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Ik was in paniek ook: wie zou mij nog willen aannemen op mijn leeftijd? Ik was een alleenstaande moeder, mijn jongste zoon zat aan de universiteit. En ik was vooral gekrenkt in mijn trots. Een onnozel sukkel voelde ik me. Stempelen was geen optie, ik zou me doodschamen als ik dop zou krijgen.

Na een paar dagen heb ik me herpakt. ‘Genoeg geweend, tijd voor actie’ zei ik tegen mezelf. Als een gek ben ik brieven beginnen sturen naar andere internaten of zij geen opvoeder nodig hadden. En omdat ik met jongeren werkte, kende ik veel scholen en directies. Ik heb hen ook allemaal een brief geschreven met de vraag of ze niemand konden gebruiken. Een positieve brief hé, ik had niks op mijn kerfstok. Het was de week voor de kerstvakantie, ik heb hen nog één voor één nagebeld of ze mijn brief goed ontvangen hadden en me konden helpen. Sommigen hadden wel begrip voor mijn verhaal, maar nergens was er plek. Net na de kerstvakantie kreeg ik telefoon van één van hen. Ze waren onder de indruk geweest van mijn daadkracht en er was een leerkracht ziek, dus ik mocht die komen vervangen. Een dag later al stond ik voor de klas in het buitengewoon secundair onderwijs. De directeur kwam elke les even kijken en daarna evalueerden we samen hoe het ging. Na die twee weken wist ik: dit wil ik blijven doen.

Op de schoolbanken tussen de jongeren

De volgende stap was een diploma leerkracht behalen, anders zou ik nooit ergens vast kunnen beginnen. Maar ik durfde de stap niet zetten. Ik had altijd halftijds gewerkt omdat ik chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie heb, hoe moest ik mijn ziekte combineren met blijven lesgeven én opnieuw gaan studeren? Op mijn 56ste heb ik dan toch de sprong gewaagd. Het was zwaar: tussen die jonge mensen zitten, al die indrukken verwerken, de opdrachten die ik mee naar huis kreeg… Bij stress verergeren CVS-klachten, dus ik lag vaak voor 20 uur verkrampt in bed. Tegen de zomervakantie was ik uitgeteld. Maar ik behaalde dat eerste jaar grote onderscheiding, ik was supertrots op mezelf. Dat gaf me de kracht om aan mijn tweede jaar te beginnen, en ook dat heb ik met glans doorstaan. De dag dat ik mijn diploma kreeg, was ik zo gelukkig dat ik had doorgezet.

Op je 58 nog een vaste school zoeken, dat is niet evident. Ik bleef interimwerk doen, maar dat betekende steeds nieuwe leerlingen, een nieuwe directeur, andere lessen… ‘Dit hou ik niet vol tot aan mijn pensioen’, dacht ik. En toen kwam er in de school van mijn kleindochter een vacature voor een tijdelijk-onderwijs-aan-huis-leerkracht. Die gaat langs bij leerlingen die thuis zijn om verschillende redenen: omdat ze herstellende zijn van kanker, hoogbegaafd zijn en een ander traject volgen, omdat ze autisme hebben en moeite hebben met prikkels op school… Ik greep eerst naast de job, maar twee weken later kreeg ik ze toch. Sindsdien heb ik drie à vier kinderen onder mijn hoede. Ik geef alles, van Frans en Engels tot aardrijkskunde en geschiedenis, met uitzondering van wiskunde en wetenschappen.

Zo veel voldoening

Op 28 februari volgend jaar mag ik met pensioen, dan word ik er 65. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Enerzijds hoop ik dat de rust me deugd zal doen, dat ik dan minder pijn zal hebben. Maar aan de andere kant… ik doe dit zo ontzettend graag. Elke keer weer is het een uitdaging om naast zo’n jongere te gaan zitten en hem of haar iets bij te brengen. Maar ik haal daar ontzettend veel voldoening uit. Ik heb acht jongere broers, het zorgen zit gewoon in mij denk ik. Mijn allereerste leerling was hoogbegaafd en had Asperger, ze kon de drukte op school niet aan. Ze volgde alle wetenschappelijke lessen via YouTube, ik gaf haar thuis taalles. De dag dat ze op school haar diploma onder luid applaus in ontvangst mocht nemen, heb ik zitten huilen van trots, alsof het mijn eigen dochter was. Dus waarschijnlijk ga ik na mijn pensioen aan de slag als vrijwilliger, ik ga het niet kunnen laten (lacht).”

Uit: Libelle 20/2020 – Tekst: Annelies Dyck

Meer straffe verhalen:

• Krachtige vrouwen: Trui verloor haar zoon in het verkeer en geeft nu lezingen om jongeren te sensibiliseren
• Krachtige vrouwen: Nowelle overwon haar depressie door er niet langer tegen te vechten
• Krachtige vrouwen: Germaine ging na de dood van haar man en moeder in een sociaal verpleegtehuis werken
• Krachtige vrouwen: Tinne kreeg een hersentumor tijdens haar tweede zwangerschap

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!