Kristel (53): “De avond dat ik aan Dirk vertelde dat ik veel te ver was gegaan met een man die we allebei kennen, is een van de dieptepunten uit mijn leven. Het verdriet op zijn gezicht vergeet ik nooit meer. Ik was in één klap genezen van het lustvirus dat mij te pakken had.”

“Voor ik voor Stefano viel, voelde ik al dat er iets niet meer klopte in mijn leven. Ik was nooit meer echt blij. Ik herinner mij dat ik een keer tegen de kinderen riep: ‘Jullie hebben jullie kamer, papa heeft zijn garage, en ik, welke ruimte heb ik?’ Ik denk dat ik mezelf voelde verdwijnen in dat gezin waar het altijd over de anderen leek te gaan, en nooit over mij. Bovendien liep het seksueel niet goed tussen Dirk en mij. Hij had weinig tijd en aandacht voor mij, en eerlijk gezegd had ik er ook al jaren geen zin meer in.”

Pure lust

“Stefano was een kennis van mijn man en mij op de hondenschool. Van in het begin was er iets tussen ons, een soort knisperende energie, en terwijl Dirk steeds vaker afhaakte, begon ik liever te gaan, want daar zag ik Stefano. Hij was single, dus had tijd genoeg om mij nog op een wijntje te trakteren, en nog een, en nog een. En op een van die keren, toen hij mee naar mijn auto stapte, kusten we. Wat ik voelde, was pure lust. Dat had ik nog bij geen enkele man meegemaakt. Stefano nodigde mij uit om de volgende keer bij hem thuis een wijntje te komen drinken. De honden konden samen in de tuin.”

“We wisten allebei wat er bij hem thuis zou gebeuren, en dat gebeurde dan ook, meerdere weken na elkaar. Verliefd was ik niet echt, ik stond vooral in vuur en vlam. Ik genoot van zijn lichaam, en hij van dat van mij. Op het moment zelf was dat zalig, maar eens thuis, sloeg mijn stemming helemaal om. Ik voelde me slecht, ging gebukt onder een heel groot schuldgevoel. Want ik wilde Dirk niet kwetsen of verliezen. Ik zat gewrongen tussen dat heerlijke gevoel eindelijk iets voor mezelf te hebben, en het besef dat ik er op een dag een zware prijs voor zou moeten betalen.”

De grote biecht

“Ik wilde dat ik kon zeggen dat mijn beslissing om het Dirk te vertellen alleen kwam door dat schuldgevoel, maar dat zou maar half kloppen. Ik stond ook onder druk, want op de hondenschool had natuurlijk iedereen het door. Het was gewoon een kwestie van tijd voor het aan Dirks oren zou komen. Ik had geen idee hoe Dirk zou reageren, maar dat hij zo verslagen zou zijn, had ik niet verwacht. Het brak mijn hart dat ik deze man, met wie ik al 23 jaar een gezin had, onderuit haalde. Hij heeft zo hard gehuild. We hebben lang gepraat, ik heb Dirk verzekerd dat het louter om lust ging, en dat was een soort opluchting. Want ook hij wist dat het op vlak van intimiteit al lang niet meer klopte tussen ons.”

“De dagen en weken na mijn bekentenis waren intens, en toch ook heel intiem. Dirk en ik praatten zoals we nog nooit gedaan hadden. Over intimiteit, wat we gemist hadden, wat we nog wilden op dat vlak, en over hoe we onze toekomst zagen. We spraken allebei uit dat die toekomst sámen was. Uit elkaar gaan was voor ons allebei geen optie. Gemakkelijk was het niet, en toch heb ik al tegen vriendinnen die met een groot ‘Is dit het nu?’-gevoel zitten, gezegd dat een crisis als de onze echt een keerpunt kan zijn. Ik besefte door mijn fout wat ik had kunnen verliezen.”

Opener dan ooit

“Dirk en ik kunnen nu veel beter en opener praten. Wat gebeurd is, is niet vergeten. Nog minstens één keer per maand komt het boven bij Dirk en dan wordt hij weer even heel verdrietig of boos, maar dat mag hij ook zijn. Stefano heb ik niet meer gezien, en op de hondenschool zijn we nooit meer geweest. Het is klef om te zeggen, maar wij zijn nu het liefst samen thuis.”

Nog meer openhartige getuigenissen lezen?