“Kwinten vraagt vol afschuw of ze lévende kuikentjes verfden, en kan niet geloven dat dat echt gebeurde”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over dierenleed en dierenliefde

Ik sta bij de bakker en word teruggezapt naar mijn kindertijd. De vitrine ligt vol felgekleurde eieren. Geen chocolade, maar echte gekookte eieren, in blauw, groen, rood en geel. Ik denk dat het geleden is van toen ik een jaar of tien was dat ik ze nog zag, en in een opwelling koop ik een kartonnetje.

Als Kwinten ’s avonds thuiskomt, bekijkt hij ze met opgetrokken wenkbrauwen en vraagt zich af of dat wel gezond kan zijn. Terwijl hij er een pelt, ziet hij hoe een blauwgroene waas achterblijft op het wit van het ei. Hij twijfelt of hij dit wel moet opeten. Ik haal mijn schouders op en neem een hap, terwijl ik hem lachend verzeker dat hij wekelijks veel meer ongezonde dingen binnenkrijgt, met de hoeveelheden felgekleurde gummisnoepjes die hij verorbert.

De eieren roepen nog een andere herinnering op. Ik vertel hem dat we vroeger niet alleen gekleurde eieren kregen, maar soms zelfs gekleurde kuikentjes. Kwinten vraagt vol afschuw of ze écht lé-ven-de kuikentjes verfden, en kan niet geloven dat dat werkelijk gebeurde. Hij vindt het onvoorstelbaar dat mensen zoiets toen normaal vonden.

Ik leg uit dat wij dat destijds inderdaad als heel gewoon beschouwden en dat de kuikens daar ook niet echt onder leken te lijden, want meestal werden ze gehouden tot ze hun pluimen wisselden en hun oorspronkelijke kleur terugkregen. Om het drama niet nog groter te maken, vertel ik er niet bij dat ze niet veel later de pot ingingen. Kwinten schudt ongelovig zijn hoofd en vindt het een vreemd idee.

Nieuwsgierig geworden, duik ik op het internet om te kijken of er vandaag de dag nog steeds kuikentjes geverfd worden. Tot mijn opluchting blijkt dat het in de meeste landen verboden is. Maar ik kom ook andere bizarre zaken tegen. Zo ontdek ik dat er een aantal jaren geleden een Nederlands bedrijf was dat zelfs volwassen duiven verfde, voor bruiloften.

En alsof dat nog niet gek genoeg was, konden mensen er ook speciale fluitjes bij kopen die in de staartveren werden geplakt, waardoor de duiven bij het wegvliegen een ‘mystiek geluid’ produceerden. Ik ben blij dat dieren tegenwoordig beter beschermd worden. Gemeentes verbieden vuurwerk om honden en andere dieren te sparen. En wie zijn paard of schaap midden in de winter onbeschut in de wei laat staan, krijgt snel de wijkagent aan de deur.

Hoe ver moet dierenliefde gaan?

Maar volgens Kwinten slaat de slinger soms ook iets té ver door. Het lijkt wel of sommige mensen meer om hun dier geven dan om hun medemens. In zijn studentenstad ziet hij regelmatig oudere dames die – in zijn ogen – gigantische sommen uitgeven aan luxedierenvoeding, terwijl ze een bedelaar op straat waarschijnlijk straal voorbijlopen.

Ik geef toe dat het een moeilijke afweging is. Natuurlijk is een mensenleven in absolute zin meer waard dan dat van een dier, maar anderzijds is voor veel eenzame mensen hun huisdier hun enige echte gezelschap. We praten verder over de balans tussen dierenliefde en gezond verstand en zijn het erover eens dat het een goede zaak is dat dieren niet meer als speelgoed worden beschouwd.

Al blijft het evenwicht broos…Er was niet meer nodig dan een coronacrisis om mensen weer zonder veel nadenken een hond of poes in huis te laten halen. En zodra alles weer normaal werd, zaten de asielen overvol. Dierenliefde met een houdbaarheidsdatum, dus.

En zoals in elk ander gesprek waarin het woord ‘hond’ voorkomt, valt ook nu onvermijdelijk de vraag die ik al jaren hoor: wanneer er bij ons eindelijk een hond komt. Ik antwoord dat dat zal gebeuren zodra een van ons de tijd heeft om er élke dag een heel aantal uren voor dat diertje te zijn.

Kwinten grijnst en stelt vast dat dat dus eigenlijk nooit zal gebeuren. Ik zucht en hou het erop dat onze hond momenteel nog in de planning zit, net zoals mijn deelname aan een marathon en zijn voornemen om minder snoep te eten. Kwinten lacht, loopt naar de keuken en pakt nog een gekleurd eitje.

Meer van onze columnisten lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!