“Mijn laatste kerst… het klinkt verdrietig, en dat is het ook. Daarom maak ik er nu iets extra moois van”
Twee jaar geleden vertelde Annemarie in Libelle over haar passie voor kerst en hoe ze al in september in feestmodus gaat. Dit jaar hangt er een verdrietige waas over die gezellige tijd, want Annemarie is doodziek.
Annemarie (52): “Elke kerst kies ik een ander thema voor de versiering in mijn huis. Dit jaar is dat Londen, met een zweempje sixties. Ik ga all the way, zo heb ik een heuse Engelse telefooncel in mijn woonkamer staan. Begin januari gaat alles weg, ik neem twee weken rust en begin dan opnieuw na te denken over het thema voor de volgende kerst, maar dat ik die haal, is twijfelachtig.
Ik heb een zeldzame kanker, en hij is uitgezaaid. Omdat mijn toekomst zo onzeker is, is kerst voor mij dit jaar nog belangrijker dan anders. Mijn huis decoreren, foto’s op mijn Facebookpagina zetten voor mijn 2400 volgers, mensen inspireren met mijn kerstgekte… ik ben er zo veel mogelijk mee bezig, want het geeft me een daginvulling en een doel. Hele dagen alleen maar bezig zijn met ziek zijn, dat wil ik niet. Ik denk dat het voor mij – en voor iedereen die ziek is – heel belangrijk is dat ik iets te doen heb, iets wat me energie geeft. Dat breekt het verdrietige ritme van ziekenbezoeken en slecht nieuws.
Er zal verdriet zijn als ik er volgend jaar niet meer bij ben. Maar ik wil dat mijn familie kerst blijft vieren, als een mooi eerbetoon
Dat het waarschijnlijk mijn laatste kerst is, klinkt erg verdrietig, en dat is het ook, maar ik verzet mij er niet meer tegen. Ik weet dat de kanker gaat winnen, en ik heb dat geaccepteerd. Dat lukte natuurlijk niet vanaf dag één. Toen de dokters me zeiden dat genezen er niet in zat, dat ze alleen nog konden rekken, ben ik zo boos geweest.
Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Mijn moeder was geen fijn mens, en ik heb altijd gezworen dat ik het beter ging doen in het leven. Daar was ik volop mee bezig. Met mijn lieve man Gert-Jan, mijn heerlijke zoon Nick, mijn schoondochter Talitha, die als een tweede kind voor me is, en met die kerstpassie van me, waarmee ik zo veel mensen blij maakte… ik deed het echt goed. En dan komt zoiets op je pad.
Ik heb héél hard gevloekt. Ik vond het zo oneerlijk. Twee dagen heb ik in bed gelegen, ik blokkeerde volledig onder de diagnose, maar toen heb ik tegen mezelf gezegd: ‘Oké, Annemarie, nu stop je ermee, vooruit met de geit.’ Ik heb de knop omgedraaid, van verdrietig naar vastberaden. Het beste maken van de tijd die mij nog rest, dat werd sindsdien mijn belangrijkste streven. Hoelang dat nog is, daar kunnen de dokters niet op antwoorden. Een halfjaar? Een jaar? Het kan heel snel gaan, het kan langzaam gaan. Maar dat de kanker uiteindelijk wint, dat is zeker.
Het doel nu is mijn kanker stabiliseren, maar dat is voorlopig nog niet gelukt. Bij mijn laatste uitslag ontdekten ze een nieuwe tumor, op mijn rib dit keer. Dat is geen goed nieuws, maar ik heb gelukkig een fijne dokter die bij elke consultatie zegt: ‘We zien wat we nog kunnen doen.’ En dat is nu: kiezen voor kwaliteit. Met de vorige medicatie kon ik amper functioneren. Nu ben ik overgeschakeld op chemotabletten, en voel ik me beter. Ik heb opnieuw energie.
Zo ben ik volop bezig met de ‘Open Avond’ die ik hier thuis organiseer. Denk een soort ‘Winter Wonderland’, binnen en buiten. Mijn man Gert-Jan is dan verkleed als kerstman, er zijn snoepzakjes voor de kindjes, overal branden lichtjes, er is zelfs een foodtruck met lekkers… Mensen komen om ideeën op te doen, maar het is ook een moment om iedereen te bedanken die er altijd voor mij is geweest. Ik organiseer het event al een aantal jaren, maar dit jaar is het specialer. Die avond wordt er geen van verdriet, bestaat ziek zijn niet, is er alleen kerstige gezelligheid. Daarna komt er nog een project waar ik erg naar uitkijk: ik ga decoreren in het UZ Gent. Rond kerst is zo’n ziekenhuis eens zo zielig, er is vaak alleen een kerstboom ergens in een hoekje geduwd. Ik heb tegen mijn dokter gezegd: ‘Als jij mij in leven houdt, kom ik hier decoreren.’ En dus versier ik binnenkort, met hulp, de tienerafdeling van het UZ in Gent. Daar leef ik weer van op.
Dat ik mijn man en zoon ga achterlaten met een financiële put, dat is nu mijn zorg nummer één. Ik lig daar ’s nachts van wakker. Ik zou deze wereld willen verlaten met rust in mijn hoofd
Ik focus op positiviteit, maar waar weinig mensen zich van bewust zijn, is de financiële ellende waarin je belandt als je ziek bent. Mijn man en ik hebben het altijd goed gehad. We konden rekeningen betalen, om de twee jaar op vakantie, spaarden een beetje. Maar nu is het potje leeg. Tot op de bodem. Mijn inkomen is weggevallen, en ook al is er een ziekenfonds, er zijn altijd dingen die je zelf moet betalen. Het is vijftig euro hier, zeventig euro daar, zo slinkt de spaarrekening ook. Ik moet ook bepaalde periodes drie keer per week naar Gent en terug, dat vreet benzine.
Dat ik mijn man en zoon ga achterlaten met een financiële put, dat is nu mijn zorg nummer één. Ik lig daar ’s nachts van wakker. Dat zou toch niet mogen!? Ik zou deze wereld willen verlaten met rust in mijn hoofd. Geld wordt gezien als iets ondergeschikts aan zoiets groots als doodgaan, maar dat is het niet. Mensen hebben het vaak over een bucketlist, over de dingen die je nog wilt doen voor je gaat ‘hemelen’, maar ik kan je vertellen: als het geld op is, is hopen dat je geen deurwaarder tegenkomt het enige op die lijst.
Gelukkig ben ik goed omringd, en dat is onbetaalbaar. Ik heb een vriendin, Nathalie, die elke week mijn huis poetst en ondertussen nog lekkere dessertjes meebrengt. En mijn schoondochter Talitha plant leuke uitjes met me als ik het moeilijk heb. Niks spectaculairs, een filmpje of een terrasje is genoeg. Mensen onderschatten de waarde daarvan. Ze hebben het moeilijk met aftakelen en doodgaan, maar een simpel bezoekje, al is het een halfuurtje, doet zo’n deugd. Het brengt afleiding, en dat is belangrijk. Ik heb zelf al schitterende, hartverwarmende dingen meegemaakt sinds ik ziek ben. Zo bood de slager van het dorp hier een foodtruck aan met hotdogs voor mijn ‘Open Avond’. De allergrootste verrassing was toen ik een telefoontje kreeg van het tuincentrum waar ik vaak decoratie kocht. Zij hadden gehoord dat ik ziek was, en boden mij een cheque van duizend euro aan. Geloof je dat nu? Toen ik bij Floralux aankwam, kreeg ik bloemen, een goodiebag en die cheque om kerstversiering uit te kiezen voor mij en mijn project in het UZ. Dankzij hen kan ik die droom waarmaken die ik zelf niet had kunnen betalen. Ik was zo blij als een kind in een snoepwinkel.
En nu is die kerst daar al bijna. Het allermooiste feest van het jaar. Het zal afhangen van hoe ik me voel, maar normaal gaan we met het gezin op kerstdag gezellig iets eten en op tweede kerstdag kijken we samen een goede kerstfilm. ‘National Lampoon’s Christmas Vacation’ is mijn favoriet, want daar zit humor in. Dat er nog kan gelachen worden, dat het ‘gewoon’ kan, dat wil ik het liefst.
Op kerstavond kijken we een film. Gewoon genieten. Wat gezegd moest worden, is gezegd
Wat gezegd moest worden, is al gezegd. Gert-Jan en Nick weten dat ik wil dat zij het beste van hun leven maken. Dat, als er problemen zijn, ze er hun schouders onder zetten, liefst samen. Ook al hebben zij het moeilijk met dat soort gesprekken, ze zijn gevoerd, en dat geeft mij rust. Gert-Jan en Nick weten ook dat ik de regie wil over mijn ‘vertrek’. Ik ben altijd een vrolijke vrouw geweest, en ik zou willen dat mensen me zo herinneren. ‘Met Annemarie kon je lachen’, dat beeld. Daarom wil ik mijn leven alleen rekken als ik er iets aan heb. Want wat onthouden mensen van iemand die ziek is? De strijd, die laatste weken doodziek in bed. Ik wil dat mijn zoon en man daarvan gespaard blijven. En ik ook. Er is al zo weinig waarover zieke mensen controle hebben, over mijn einde wil ik het wel. Ík beslis wanneer het klaar is.
En erna wil ik in de urne mee naar huis. Ik heb altijd zo veel van gezelligheid gehouden, ik wil ergens staan waar het warm en liefdevol is. En daar mogen dan alle artikels bij waarin ik ooit heb gestaan. Ik heb ze mooi ingelijst zodat Talitha en Nick ze eventueel later aan hun kinderen kunnen laten zien. Ik zal hen niet kennen, maar zij hun oma hopelijk wel. Ik zou ook heel graag willen dat Gert-Jan, Nick en Talitha kerst blijven vieren. Ik vind het altijd zo triest dat mensen stoppen met vieren als ze iemand verliezen. Het verdriet zal er altijd zijn, dat weet ik ook wel, maar zij moeten weten dat ik wil dat zij doorgaan. Van kerst genieten zoals hun kerstgekke vrouw en moeder altijd gedaan heeft, een mooier eerbetoon kunnen ze me niet geven, toch?”
Meer pakkende verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!