Lien verliet haar man voor een vrouw
Als jonge vrouw heeft Lien het gekende plan voor ogen: een lieve man tegenkomen en kindjes krijgen. Zo loopt het ook. Maar rond haar 37ste begint er iets te knagen. Valt ze wel op mannen? Lien én haar man Kris vertellen hoe dat alles op zijn kop zet.
Lien (43): “In november vorig jaar stond ik op het podium van de academie waar ik lesgeef. 120 paar ogen keken mij aan. Mijn man, kinderen, moeder, collega’s, vrienden… Voor al die mensen speelde ik mijn voorstelling ‘Tot zover mijn plan’, waarin ik vertel en zing over uit de kast komen op latere leeftijd. In mijn geval ook: als je getrouwd bent en kinderen hebt.
Heel eng was dat, want kwetsbaarder dan dat kun je je niet opstellen. Maar ik geloof dat mijn verhaal anderen kan inspireren. Je kunt dan nog zo’n helder toekomstbeeld voor ogen hebben, en dat zo graag willen waarmaken… je gevoel haalt je altijd in. En dan kún je niet anders dan daarnaar te luisteren.
Ik wílde niet op vrouwen vallen. Dat leek mij toen een van de ergste dingen die mij zou kunnen overkomen
Als tiener had ik het mij al weleens afgevraagd: val ik misschien op vrouwen? Ik voelde weinig voor jongens. Maar het was niet iets waar in de jaren negentig zo open over werd gesproken. Ik kende één jongen in mijn school die homo was, daar stopte het.
Ik wílde ook niet op vrouwen vallen. Dat leek mij toen een van de ergste dingen die mij zou kunnen overkomen. Dan zou ik opvallen, misschien mensen teleurstellen. Bovendien wilde ik heel graag kin-deren, ik zag niet hoe ik die twee dingen kon doen samenvallen.
Toen ik op kot zat in Gent, ver weg van het dorp waar ik opgroeide, heb ik wel iets gehad met een oudere vrouw, maar na een paar maanden maakte zij het uit. Toen wist ik dus dat ik op vrouwen kón vallen, maar mezelf bestempelen als lesbienne, dat lukte niet. Ik verwoord het zo in mijn voorstelling: ‘Uit de kast komen, ik moet er nog niet aan denken. Die kast op slot en de sleutel in ’t diepste putteke.’ “
Soulmate gevonden
“In Gent leerde ik ook mijn man Kris kennen, en in hem vond ik een soulmate. Hij was de rustige vastigheid waar ik behoefte aan had. Ik zag rond mij vriendinnen gaan samenwonen, huizen kopen… dat wilde ik ook.
Niet onbelangrijk is ook dat in die periode werd ontdekt dat ik aan een ongeneeslijke spierziekte lijd. Mogelijkerwijs kon ik tegen mijn veertigste in een rolstoel zitten. En dan kom je iemand tegen die voor jou kiest, ondanks die misschien niet zo rooskleurige toekomst.
Voor mij was het op dat moment kristalhelder: wij beginnen een leven samen. Kris en ik trouwden, kochten een huis en kregen een eerste kindje, dat we jammer genoeg verloren. Ons Lowieke werd doodgeboren. Dat was een zware klap, maar de liefde voor Lowie maakte ons er nog meer van overtuigd dat een gezin echt was wat wij wilden.
En toen… op mijn 37ste, overkwam mij iets wat ik totaal niet had zien aankomen: ik werd tot over mijn oren verliefd op een vrouw
Erna kregen we ons tweede en derde kind, nu twee gezonde pubers. En toen… op mijn 37ste, overkwam mij iets wat ik totaal niet had zien aankomen: ik werd tot over mijn oren verliefd op een vrouw, iemand uit mijn kennissenkring. Stapelgek was ik op haar, maar zij was hetero, dus ik wist dat het tot niks zou leiden.
Ik heb haar wel gezegd dat ik verliefd was, ik moest een manier vinden om die gevoelens uit mijn systeem te krijgen. De verliefdheid ebde weg, maar het kwaad was geschied. Ik besefte: ik heb mij al die jaren vergist. Ik val niet op personen, ik val op vrouwen.”
Scheiden of blijven?
“Kris had gemerkt dat ik niet goed in mijn vel zat. ‘Er is iets’, zei hij. In het begin ontkende ik. Tegen je partner zeggen dat je verliefd bent op iemand anders, is al verschrikkelijk, laat staan dat het om een vrouw gaat. Het ging ook over veel meer dan verliefdheid. Het was iets veel fundamentelers. Het ging over mijn geaardheid, over mijn wezen. Dat ik daarin al die tijd verkeerd was, is niet iets om trots op te zijn.
Wat mij ook tegenhield, was het respect en de liefde die ik nog voor Kris voelde. Je weet dat je je partner pijn gaat doen, dat wil je niet. Ik had er wel al met een paar goede vrienden over gepraat, en ook voor mijn moeder kon ik het niet verbergen. Zij reageerde zoals een goede mama: begripvol, maar bezorgd.
De enige spatjes opluchting die ik na mijn outing voelde, kwamen van het feit dat ik niet meer met een geheim moest rondlopen
Maar hoe meer mensen het weten, hoe dichterbij ook het gesprek komt met je partner. Op den duur kon ik het niet meer uitstellen. Hoe ik het gezegd heb, weet ik niet meer. Ik herinner mij wel dat erna niet de opluchting kwam die ik misschien had verwacht, wel nóg meer verwarring en schuldgevoel.
Kris was kapot van wat ik had verteld, en dat deed mij veel pijn. Wat deed ik hem aan? En hoe moest het nu verder? Ik kon mijn gezin niet missen. Onze kinderen waren nog klein, de jongste nog een kleuter, ik wilde niet maar half moeder van hen worden.
Tegelijk wilde ik mijn lesbisch zijn wel verkennen. Maar hoe kon dat als wij getrouwd zouden blijven? De enige spatjes opluchting die ik voelde, kwamen van het feit dat ik niet meer met een geheim moest rondlopen en dat er werd uitgesproken dat de intimiteit tussen Kris en mij wegviel. We zouden nog in hetzelfde bed slapen, maar niets meer. Ik hoefde ook op dat vlak niet meer te doen alsof.”
De zoekende jaren
“Kris was verdrietig, maar ook hij wilde ons gezin niet halsoverkop opbreken. We hebben veel gepraat, en veel ruzie gemaakt. We waren, denk ik, allebei in paniek. Alles stond op losse schroeven, en er is geen handleiding over hoe je met zoiets moet omgaan.
We hielden het toen nog zo veel mogelijk binnenskamers. Ook aan de kinderen vertelden wij niks. We wilden hen niet nodeloos ongerust maken, we wisten zelf nog niet welke kant het opging. Wij zijn wel altijd blijven zien wat er nog was. Onze prachtige kinderen, de vriendschap, het verleden. Te veel om weg te smijten.
Elke ruzie werd beëindigd met ‘we gaan er samen voor, voor de kinderen, zolang dat kan.’ Maar naast onze relatiecrisis, bleef ik wel met mijn verlangen zitten. Een jaar nadat ik het Kris had verteld, heb ik met zijn medeweten een datingapp geïnstalleerd en zo leerde ik een vrouw kennen met wie ik een relatie begon.
Ik zag haar maar één keer om de drie weken, maar thuis vertrekken om naar een andere partner te gaan, vond ik hard
Ook toen kwam er weer een berg schuldgevoel. Ik zag haar maar één keer om de drie weken, maar thuis vertrekken om naar een andere partner te gaan, vond ik hard. Ik had het gevoel dat ik door voor mezelf te kiezen mijn gezin tekortdeed. Maar deed ik het niet, dan zou ik me doodongelukkig voelen, dan zou ik een deel van wie ik ben verloochenen.
De relatie met die vrouw bleef uiteindelijk niet duren. Ik was nog niet in het reine met alles, en zij had het er lastig mee dat ik getrouwd bleef, en nog met Kris op reis ging, bijvoorbeeld. Kris werd ondertussen ook verliefd, op een goede vriendin van hem. Organisch groeiden wij dus naar een open relatie. Dat was nooit een bewuste keuze, maar achteraf gezien, was het een cadeau dat wij vrijwel tegelijk die volgende stap maakten.”
Dit is wie ik ben
“Het klinkt nu misschien alsof het vanzelf is gegaan. Dat is absoluut niet zo. Een onconventionele weg is nooit makkelijk. Het is veel zoeken, en wat misschien nog het ergste is, is dat je je omgeving daarin meesleurt.
Kris en ik hebben het gesprek met onze kinderen héél lang uitgesteld. Tegenover onze dochter te lang zelfs. Op een gegeven moment heeft zij per ongeluk een bericht op mijn computer gezien van een vrouw, waarop zij concludeerde dat Kris en ik gingen scheiden.
Ze durfde het niet te checken bij ons, ik ben het te weten gekomen via de mama van een van haar vriendinnen. Verschrikkelijk is dat, dat is alles wat je niét wilt. Direct daarna hebben wij met haar gepraat en haar verzekerd dat wij altijd voor haar en haar broer zouden zorgen en zo lang mogelijk willen samenblijven. Dat heeft haar gerustgesteld, denk ik.
Over mijn voorstelling zei ze: ‘Moeke, als jij maar gelukkig bent.’ Onze zoon is introverter, maar is er ook oké mee. Voor de kinderen is er op zich niks veranderd, dat maakt het makkelijker, denk ik. Na mijn voorstelling zei een vriend: ‘Mooi dat je aan je kinderen toont dat niet alles perfect moet zijn.’
Ik heb een nieuwe vriendin op wie ik verliefd ben, en zij op mij, en daar probeer ik van te genieten
Op de momenten dat ik mij schuldig voel tegenover mijn gezin, probeer ik aan die woorden te denken. Het schuldgevoel is er dus nog, maar over het algemeen ben ik wel gelukkig. Ik durf meer te laten zien wie ik ben. Vroeger was ik op vergaderingen verlegen, nu zeg ik wat ik denk.
Ik heb een nieuwe vriendin op wie ik verliefd ben, en zij op mij, en daar probeer ik van te genieten. Simpel is het niet, want wij weten niet hoe onze toekomst eruit zal zien. Gelukkig kan ze daar voorlopig mee omgaan.
Ik denk dat ik het in een van de liedjes in mijn voorstelling mooi samenvat: “Ach, vel nu maar uw oordeel, smijt die modder maar, ik sta helemaal paraat, ik ben klaar. Of luister en begrijp mij, een beetje, helemaal. In een enkele zin schuilt een lang verhaal. Toe, toon begrip, toe, wees mild, weet dat ik dit allerliefst anders wil. Is dat niet hoe het leven soms gaat, hoe ieder er ook maar het beste van maakt.’ “
Echtgenoot Kris: “Mijn wereld stortte in. Maar voorlopig hebben we een nieuw evenwicht”
Kris (52): “Ik voelde al langer dat er iets was met Lien. Ik kan geen concrete voorbeelden geven, maar er begon zes jaar geleden iets tussen ons te hangen. Een spanning, een geheim, iets wat ze niet kon of wilde uitspreken.
Toen we elkaar leerden kennen, had Lien mij wel verteld dat zij iets met een vrouw had gehad. Dat was voor mij geen issue, maar in die periode schoot dat wel door mijn hoofd: zou haar afstandelijkheid daarmee te maken hebben? Zou er iets spelen met een vrouw?
Na die eerste paniek kwam er een soort kwaadheid, zo van: ‘Verdorie, Lien, waarom heb je dit niet vroeger gezegd?’
Toen Lien vertelde wat er was, stortte mijn wereld in. Wij hadden een fijn leven opgebouwd. ‘Ik ga dat allemaal verliezen’, was het eerste dat door mij heen ging. Verhuizen, de kinderen maar de helft van de tijd meer zien… alle doemscenario’s schoten door mijn hoofd.
Na die eerste paniek kwam er een soort kwaadheid, zo van: ‘Verdorie, Lien, waarom heb je dit niet vroeger gezegd? Dan was niet al de helft van mijn leven voorbij. Dan had ik misschien andere keuzes gemaakt.
Ik heb nooit het idee gehad dat ik mijn leven vergooid had, en ik zou mijn kinderen niet hebben willen missen, maar mijn pad had er zonder gezin wel heel anders uitgezien. Ik was verhuisd naar Liens geboortedorp, zonder gezin zou ik in de stad zijn gebleven. Er was niks ratio bij die eerste maanden nadat ze het had verteld, het was pure emotie, frustratie, paniek.”
Een lang proces
“In eerste instantie sprak ik er met niemand over. Ik hou mijn gevoelens nogal voor mezelf, zeker toen. Maar op een bepaald moment had ik het zo moeilijk dat ik een paar goede vrienden in vertrouwen heb genomen.
Toen ons Lowieke overleden is, hebben we ook ervaren dat verdriet delen helend werkt. ‘Lien valt op vrouwen en we weten niet wat we daarmee moeten doen’, zo heb ik de boodschap gebracht. Dat was ook de essentie.
Mijn vrienden reageerden allemaal heel begripvol, maar ook zij hadden uiteraard geen oplossing. Daarna heb ik het nog aan een collega verteld.
Voor mij is het een lang proces geweest om het allemaal geplaatst te krijgen. Het eerste jaar was heel heftig
Tegenover onze familie hebben we het langer geheim gehouden. We wisten zelf nog niet hoe we ermee zouden omgaan, wat zou de boodschap zijn? Er was nog zoveel onzekerheid, ik wilde hen niet ongerust maken met iets waar we zelf niet uit waren.
Voor mij is het een lang proces geweest om het allemaal geplaatst te krijgen. Het eerste jaar was heel heftig. Erna kwamen we in iets rustiger vaarwater, maar ik bleef periodes hebben waarop ik weer alles in vraag stelde.
Het gebrek aan perspectief benam mij de adem. Waar gingen we naartoe? Bleven wij getrouwd, of zou ik binnen een halfjaar een gescheiden vader zijn?”
Op zoek naar intimiteit
“Achteraf gezien denk ik dat wij allebei verdriet hadden, maar dat het er anders uitkwam. Lien was op zoek, met al het schuldgevoel dat daarbij hoorde, en ik zat verkrampt in het niet willen verliezen wat ik had.
Na een zoveelste ruzie besefte ik: ‘Ik voel mij de hele tijd tekortgedaan, maar voor haar geldt hetzelfde. Zij heeft evenmin voor deze situatie, voor haar worsteling gekozen.’
We zijn opnieuw dichter naar elkaar toe gekomen, maar toen kwam ook de vraag: wil ík zo verder? Want intimiteit was er niet meer, en dat vind ik wel belangrijk. Op dat moment hebben we beslist: als we iemand tegenkomen, dan gunnen we dat elkaar.
Sinds een paar jaar heb ik een relatie, en die maakt me gelukkig. Het was zoeken in het begin, maar nu heb ik een evenwicht gevonden. Gelukkig is mijn nieuwe partner heel begripvol, zij weet waarom Lien en ik voor dit pad kiezen en dat onze eerste zorg de kinderen zijn. En dat we niet eeuwig samen blijven.”
Geen spijt
“Ik heb heel lang het gevoel gehad dat er iets beslist moest worden, hier en nu, dat anders mijn leven aan mij voorbij zou gaan. Nu aanvaard ik dat mijn leven nu ook oké is.
Ik heb geen spijt van hoe het gelopen is. Lien en ik hebben allebei keuzes gemaakt met de info die we op dat moment hadden, en in de tijdsgeest van toen.
En we hebben voor die keuze prachtige kinderen teruggekregen. Hoe de toekomst er zal uitzien? Geen idee… maar wat er ook wordt beslist, het zal in relatieve harmonie gebeuren.”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!