Anders eten en genoeg bewegen is de eerste behandeling tegen overgewicht, maar als dat niet helpt, kan een maagoperatie de oplossing zijn. Vijf patiënten vertellen over hun ervaring.
Celest (63) kampte haar hele leven met overgewicht, tot ze zich vorige zomer liet opereren
Celest: “Het was mijn cardioloog die me al verschillende keren gezegd had dat ik moest vermageren. Door mijn overgewicht had ik veel problemen met mijn hart en mijn bloeddruk. Ik zocht hulp bij een diëtist, maar meer dan 10 kilogram kreeg ik er niet af. Obesitas zit in de familie, langs mijn vaders kant was zowat iedereen zwaarlijvig, dus wat ik ook deed, het was nooit genoeg.
Ik had al eens aan een operatie gedacht, maar was bang voor de mogelijke complicaties. Uiteindelijk ben ik me toch gaan informeren, en nadat ik enkele mensen met een gastric bypass gesproken had, heb ik de knoop doorgehakt. De voordelen waren groter dan de risico’s. Je kunt niet zomaar je oude leefgewoonten oppikken. Ik durf al wel weer eens een koekje te nemen bij de koffie, maar verder let ik heel erg op wat ik eet. Chocolade, boterkoeken of croissants kan ik niet meer verdragen, daar word ik misselijk van.
Ik heb superveel energie en kan weer met de kleinkinderen rondlopen zonder meteen uitgeteld te zijn
Ik kan slechts kleine porties eten en ga voor de rest van mijn leven moeten opletten voor suiker, maar dat neem ik er graag bij. Ik ben ongeveer 30 kilogram afgevallen en mijn levenskwaliteit is gewoon zoveel beter. Ik heb superveel energie en kan weer met de kleinkinderen rondlopen zonder meteen uitgeteld te zijn. Als we nu gaan wandelen, moet mijn man me soms tegenhouden omdat ik te snel ga. (lacht)
Mijn hart en bloeddruk zijn veel gezonder, en met een deel van de medicatie die ik nam, mocht ik zelfs stoppen. Ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik het niet eerder heb laten doen.”
Lynn (34) twijfelt of een operatie voor haar de juiste keuze is
Lynn: “Al zowat heel mijn leven krijg ik te horen dat ik zou moeten vermageren. Ik heb alles geprobeerd, van Weight Watchers tot shakes en begeleiding door een diëtist. Een operatie lijkt stilaan de enige uitweg, en toch wil ik het niet – of nog niet. Een operatie pakt in mijn ogen het gevolg van mijn eetgedrag aan, maar niet de oorzaak. Waarom eet ik zoveel? Hoe komt het dat ik eet wanneer ik me slecht voel? Dat wil ik eerst proberen uitzoeken.
Voor ik in mijn lichaam laat snijden, wil ik eerst kunnen aanvaarden wie ik ben
Ik ga naar een gezondheidscoach en volg danstherapie om beter te leren omgaan met mijn emoties. Voor ik in mijn lichaam laat snijden, wil ik eerst kunnen aanvaarden wie ik ben. Daarmee bedoel ik niet dat ik me neerleg bij mijn gewicht of goedkeur dat ik zoveel weeg, maar dat ik niet meer in strijd wil zijn met mezelf. Want dat ben ik mijn hele leven wél geweest, omdat iedereen een probleem maakte van hoe ik eruitzag. Als kind werd ik enorm gepest, en dat laat sporen na. Ik zeg niet dat ik nooit voor een operatie zal kiezen, maar op dit moment ben ik er niet klaar voor.”
David (46) koos na zijn operatie vastberaden voor een nieuwe, gezonde levensstijl
David: “Mijn onregelmatige werkuren waren jarenlang een excuus voor een ongezond eetpatroon. Ik werkte vaak tot laat in de nacht, maakte geen tijd om zelf te koken en sloeg elke avond een pak chips of koeken achterover. Op een bepaald moment woog ik 174 kilogram. De obesitaschirurg bij wie ik op gesprek ging, drukte me met mijn neus op de feiten: ik at me letterlijk kapot.
De operatie is nu meer dan een jaar geleden. In totaal ben ik 63 kilogram kwijt en voel ik me beter dan ooit. Vroeger kon ik geen 500 meter stappen of ik stond te zweten en te hijgen, met een rug die brandde van de pijn. Vorig jaar ben ik voor het eerst weer op reis gegaan en heb ik meer dan 250 kilometer gewandeld. Dat voelde als een grote overwinning.
De obesitaschirurg bij wie ik op gesprek ging, drukte me met mijn neus op de feiten: ik at me letterlijk kapot
Ik werk nog steeds veel, maar grijp veel minder naar tussendoortjes en ga vroeger slapen. Mijn zelfbeeld en zelfrespect hebben een boost gekregen. Ik voel ook dat ik hartelijker lach en durf makkelijker een gesprek met iemand aanknopen. Ik heb nog steeds niet de ideale maten, maar dat maakt niet uit: mijn uitstraling is veranderd en dát is wat mensen opvalt.”
Joyce (30) heeft spijt van haar vermageringsoperatie
Joyce: “Ik ben nooit heel zwaar geweest, maar toen ik vijf jaar geleden door een moeilijke periode ging en in de psychiatrie opgenomen werd, ben ik door de medicatie enorm bijgekomen. Mijn BMI was lager dan 40, maar omdat ik ook aan slaapapneu leed, kwam ik toch in aanmerking voor een gastric bypass.
Twee weken na de ingreep zat ik al opnieuw in het ziekenhuis: de nieuwe aansluiting van de darm op de maag bleek te klein gemaakt, waardoor ik amper iets kon eten. Vermoedelijk is er tijdens die operatie een zenuw geraakt, want we zijn nu twee jaar verder en ik kan nog steeds heel weinig eten.
Ik blijf ook afvallen. Ik vind mezelf veel te mager nu, maar kom geen gram bij
Van zowat alles krijg ik extreme dumpingklachten. Crackers en getoast speltbrood lukken goed, maar daarnaast blijft het een zoektocht naar wat ik kan verdragen. Ik blijf ook afvallen. Ik vind mezelf veel te mager nu, maar kom geen gram bij.
Achteraf beschouwd, was ik niet voldoende geïnformeerd over de gevolgen van de operatie. Je krijgt wel te horen dat er kansen zijn op complicaties, maar daar blijft het bij. Mijn diëtist zegt dat wat ik meemaak niet zo vaak voorkomt. Misschien heb ik pech gehad, maar dat verandert niets aan de situatie. Ik ben veel kilo’s kwijt, maar mocht ik weten wat ik nu weet, dan zou ik me nooit meer laten opereren en was ik liever wat zwaarder gebleven.”
Divya (43) kon dankzij een gastric bypass haar leven een nieuwe wending geven
Divya: “Als we foto’s bekijken van voor de operatie, zegt mijn man vaak: ‘Hoe kon ik zo blind zijn?’ Hij vond me goed zoals ik was. Pas nu beseft hij hoe ongezond en gevaarlijk mijn gewicht eigenlijk was. Ik wilde het zelf ook niet inzien, hoewel ik heel ongelukkig was met mijn lichaam. Mijn zelfbeeld was extreem laag. Ik dacht voortdurend dat mensen op straat me bekeken en stiekem uitlachten. In het openbaar een ijsje eten, durfde ik bijna niet.
Op de duur sloot ik me zelfs af van mijn vriendinnen. Zowel mijn halfzus als een collega hadden een gastric bypass laten doen en probeerden me te overtuigen van de voordelen, maar ik durfde niet aan mijn lichaam te laten prutsen. Maar toen ik me dan toch ging informeren, logen de vooronderzoeken er niet om: met mijn ruim 100 kilogram was ik morbide obees en als ik zo verderging, zou ik binnen het jaar diabetes en andere gezondheidsproblemen krijgen.
De kinderen waren nog klein, maar de kans dat ze als twintiger hun moeder zouden verliezen, was niet ondenkbaar
Mijn kinderen waren de grootste motivatie om uiteindelijk de stap te zetten. Ik wilde geen moeder zijn die vanuit de zetel haar kinderen moest opvoeden omdat ze niet kon meespelen. Ik wilde niet ‘die dikke moeder’ aan de schoolpoort zijn. Ze waren nog klein, maar de kans dat ze als twintiger hun moeder zouden verliezen, was niet ondenkbaar.
De avond voor de operatie sloeg de paniek even toe – ik was zó bang dat er iets mis zou gaan – maar de ingreep is goed verlopen. Ik heb me achteraf goed laten opvolgen door een diëtist, psycholoog en kinesist, wat ik alleen maar kan aanraden. Ik verloor relatief traag mijn kilo’s, maar heb amper complicaties gehad en ben nu ruim 40 kilogram kwijt. Alleen van ‘dumpings’ heb ik wel wat last gehad, waardoor ik vaak zo ziek als een hond op de zetel lag.
Intussen kan ik weer veel dingen eten, maar altijd in kleine porties. Ook mijn man eet zijn maaltijden nu op een klein bord, zoals ik. We zijn met ons hele gezin gezonder geworden. In het begin schaamde ik me voor mijn beslissing. Als mensen opmerkten dat ik vermagerd was, durfde ik niet te zeggen hoe dat kwam. Ik zag het als een teken van zwakte; van onvoldoende doorzettingsvermogen. Vandaag praat ik er wel open over, omdat ik besef dat het de beste beslissing is die ik in mijn leven heb genomen. Ik kan weer kleren dragen die ik leuk vind en kan springen, rennen en klimmen met mijn dochters. En vooral: ik voel me mooi.”
Uit: Libelle 09/2023
Lees ook:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!