Openhartig

"Toen collega's foto's van hun kleinkinderen toonden, bleef ik lachen, maar vanbinnen weende ik. Het was mij niet gegund"
Marijkes (63) enige zoon stierf vierentwintig jaar geleden
"Na het overspel van papa voelde ik me verantwoordelijk voor mama, ík moest zorgen dat ze gelukkig was..."
Mijn verhaal: Sanne voelt zich verantwoordelijk voor het geluk van haar moeder en dat valt haar zwaar
“We staan zelf nog vaak versteld hoeveel geluk één foto en een toevallige ontmoeting kan teweegbrengen”
"Een moederhart klopt altijd. Soms moet ik het kwijt, en dan zeg ik dat ik jullie mis, of vraag ik 'kom nog eens langs'"
Mijn verhaal: Hilde startte een rouwgroep voor mensen die een tweelingzus of -broer verloren
“Voor zieke kinderen betekenen mijn lessen vaak het verschil tussen slagen of zitten blijven”
Carla geeft als vrijwilliger les aan zieke kinderen
"Ik heb er geen spijt dat ik destijds mijn hart heb gevolgd. Zolang er liefde zou zijn, zou ik me overal ter wereld thuis voelen"
“De eerste druppel honing blijft magisch”
Mijn verhaal: Elke gooide haar leven om en werd imker
"Toen mijn stagementor merkte dat ik stotter, vroeg hij botweg: ‘Had jij niet beter voor iets gestudeerd waarbij je niet zo veel moet praten?’"
Mijn verhaal: Stefanie maakte van haar stotterprobleem haar sterkte
“Jos ontkende altijd dat er een andere vrouw was. Hij zwoer het op het hoofd van onze kleindochters”
“Als ik een baby hoorde krijsen, kreeg ik een paniekaanval. Ik kreeg geen lucht en was doodsbang”
“Genezen kan ik niet, maar de dokters proberen mijn leven zo lang mogelijk te rekken”
Mijn verhaal: Sophie heeft ongeneeslijke longkanker
"Ik wilde Marcs dochter zijn. Meer nog: ik wilde dat hij op een dag de opa van mijn kinderen zou zijn"
Meer nieuws
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."