Marie werd plots doof aan één oor

Toen Marie plots slechter begon te horen aan één oor, dacht ze dat ze oververmoeid was. Maar ze ontdekte dat ze eigenlijk aan ‘plotsdoofheid’ leed.

Marie (37): “Ik weet nog goed hoe het allemaal begon. Ik trok met de twee kinderen naar het bos voor een wandeling. Telkens wanneer ik mijn zoontje wilde optillen, had ik last van oorsuizingen en kort gehoorverlies in mijn linkeroor.

Ook de dagen nadien bleef ik er last van hebben. In eerste instantie maakte ik me niet zoveel zorgen. Ik ben arts en klopte in die tijd lange dagen, waardoor ik vermoeid was. Ik dacht dat ik gewoon meer moest rusten.

Plotsdoofheid is heel zeldzaam, maar het kan iedereen overkomen, ook kerngezonde mensen

Maar de klachten bleven en het gehoorverlies duurde steeds langer. Soms lag ik ’s avonds in bed te knipperen met mijn vingers om te testen of mijn linkeroor ‘aan’ of ‘uit’ was. Mijn man vindt dat nog steeds een vreselijk geluid, omdat het hem doet denken aan die periode. De neus-keel-oorarts gaf me cortisonetabletten, en die hielpen enkele dagen, maar na de afbouw van de medicatie kwamen de symptomen weer terug.

Enkele weken later, op een ochtend in oktober, ging het helemaal mis. Zoals vaker hoorde ik niets door mijn linkeroor toen ik wakker werd, maar deze keer was er na de middag geen verbetering. De audiologe bij wie ik de volgende dag terechtkon, keek me na de gehoortest bezorgd aan.

Acute eenzijdige doofheid of ‘sudden deafness’, was het verdict. Plotsdoofheid is heel zeldzaam, maar het kan iedereen overkomen, ook kerngezonde mensen. De oorzaak is vaak onbekend. In het ziekenhuis heb ik nog verschillende behandelingen gekregen, maar niets hielp. Mijn gehoor in mijn linkeroor was weg, en het is nooit meer teruggekomen.

Een gevoel van hulpeloosheid

De eerste weken voelde ik me hulpeloos. Het was heftig om te merken hoeveel impact het heeft om maar langs één kant te kunnen horen. Op mijn werk viel het gelukkig nog mee. Ik had vooral 1-op-1-gesprekken, dat ging.

Van zodra ik in een ruimte kwam waar veel mensen door elkaar aan het praten waren, veranderde dat. Lunchen met collega’s of afspreken met vrienden werd een opgave. Ik zocht steevast een plekje in een hoekje, zodat ik alle geluid via mijn rechteroor kon binnenkrijgen, maar dan nog had ik moeite om gesprekken te volgen.

Soms was het zo vermoeiend dat ik geen energie had om moeite te doen en afhaakte. Het gebeurde dat ik mijn man alleen naar etentjes stuurde, omdat ik op voorhand al gefrustreerd was dat ik de helft toch niet zou verstaan.

Hoewel ik op veel steun kon rekenen van mijn omgeving, denk ik niet dat veel mensen beseften hoe eenzaam ik me voelde. Er waren dagen dat ik het liefst uit mijn lichaam wilde breken. Ik was mezelf niet meer, en voelde me vaak verloren tussen mensen. In discussies durfde ik minder snel mijn mening te uiten, omdat ik bang was dat ik bepaalde dingen niet goed gehoord had.

Ik kon niet meer op mezelf vertrouwen, en dat maakte me heel onzeker, soms ronduit verdrietig. Toen een collega op een dag vertelde over haar partner die enorm geholpen was met een cochleair implantaat, was dat een lichtpuntje.

Toch weer geluid

Een cochleair implantaat is een gehoorprothese die geïmplanteerd wordt in het binnenoor, ter hoogte van je schedel achter je oor. Daar zie je niets van. Een audioprocessor – een uitwendig schijfje dat je kunt verstoppen onder je haar – vangt het geluid op en stuurt het rechtstreeks door naar de gehoorzenuw.

Het wordt toegepast als het gehoorverlies zo erg is dat een gewoon gehoorapparaat niet meer werkt. Het resultaat is niet bij iedereen even goed, maar in overleg met mijn arts en mijn man besloot ik het erop te wagen. Toen twee weken na de ingreep de audioprocessor aangesloten werd, was dat een spannend moment.

Maar al snel kwam de opluchting: ik kreeg terug geluid binnen! Ik reed naar huis en hoorde de richtingaanwijzer van mijn auto ‘tikken’ in mijn linkeroor. Ik ben nog nooit zo graag van rijstrook veranderd als die dag. Een paar weken later hoorde ik aan zee voor het eerst schreeuwende meeuwen en ruisende golven in mijn oor. Ook dat zal ik nooit vergeten. Ik voelde me zo gelukkig.

Mijn gehoor komt niet meer terug. Dat is een pijnlijke gedachte, maar ik probeer te relativeren wat me is overkomen. Als arts zie ik dagelijks veel ergere dingen. Dit is ‘maar’ een technisch defect. Ik kan opnieuw horen, al zal het nooit meer hetzelfde zijn als vroeger. Het geluid klinkt meer elektronisch, een beetje zoals de stem van Mickey Mouse, maar daar ben ik intussen aan gewend.

Ik hoor anders, en in een rumoerige omgeving is het nog steeds niet gemakkelijk om iedereen goed te verstaan, maar mijn leven is weer normaal. Voor volwassenen met eenzijdige doofheid is er voorlopig nog geen terugbetaling voorzien voor een cochleair implantaat, waardoor je al snel aan een kostenplaatje van 20.000 euro zit. Ik besef goed dat niet iedereen dat kan betalen. Maar er zijn plannen om de terugbetaling uit te breiden, wat fantastisch nieuws zou zijn. Het zou voor veel mensen een gigantisch verschil kunnen betekenen.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!