“Mijn vakantiemoment van deze zomer? Elke avond samen met Anthony naar vallende sterren speuren”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

We zijn alweer enkele weken terug uit vakantie. Dit keer werd het Frankrijk voor ons. Misschien wel om die twee vrije weken nog een beetje ‘vast’ en ‘dichtbij’ te houden, hadden we het laatst, op een druiligere dag, over ieders favoriete moment van die voorbije reis. Voor Noor was het de boottocht op het meer, voor Koen en Oliver een bezoek aan dat ene, prachtige Provençaalse dorp.

Ik hoefde ook niet lang na te denken. Mijn tofste vakantiemoment dit jaar was zonder enige twijfel sterren kijken met Anthony. Iedere avond deden we dat vóór het puzzelen en slapengaan. We hadden er een speciaal plekje in de tuin voor gevonden, ergens waar het extra donker was, midden in een smal gangpaadje tussen de lavendel links en rechts. Als het donker genoeg was, gingen we plat op onze rug op de harde stenen liggen. Pal boven ons verscheen dan een magisch sterrengordijn. Niet zo gek dat Van Gogh en heel wat andere kunstenaars zich lieten inspireren door zo’n prachtige nachthemel.

Ook wij voelden ons meteen kleiner worden en lagen met open mond te kijken naar de fonkelende lichtjes. Anthony haakte dan steevast zijn arm in de mijne, en zo lagen we met ons tweeën te wachten op vallende sterren. Dat was elke avond ons bijzondere moment, eentje om te koesteren in m’n herinneringen. Ik had er zelfs, op aanraden van m’n zus, een sterrenapp voor gedownload. Hoe het kan, vraag het mij niet, maar je zwaait met je gsm door de lucht en krijgt de namen van de verschillende hemellichamen te zien: Cassiopeia, de Kleine en Grote Beer, de Plejaden, of de Poolster. Heel bijzonder was een treintje meteoren die op een avond als een lichtjesrups voorbijkropen.

Anthony hoefde niet alle namen van de sterren en planeten te kennen, hij wilde ze vooral zien vallen. Als we daar te lang op moesten wachten, begon hij te zingen. Dan ging het van: “Hij speelde accordeon, heel alleen voor ons twee, joehoe, joehoe,…” want dat was altijd het eerste liedje dat in ons opkwam.

Hij kon er trouwens zeker van zijn dat er elke nacht wel eentje viel. En iedere keer weer dacht hij héél diep na over welke wens hij zou doen. Moeilijk werd het pas echt als er meerdere sterren na elkaar voorbijflitsten. “Mama, moet ik echt iedere keer een andere wens doen?”, vroeg hij dan. Ik zei hem dat hij er gerust eentje mocht herhalen. “Doe jij dat dan ook?”, moest hij weten.

Toen moest ik hem wel vertellen dat ik altijd één en dezelfde wens deed. Dat maakte hem heel benieuwd naar wat die wens dan wel was. “Dat mag ik niet zeggen, hè, Anthony, want dan komt hij niet uit.” Ik zag de twijfel op z’n gezicht, in dubio tussen ‘willen weten’ en ‘geen risico willen nemen op een mislukte wens.’ Uiteindelijk had hij de oplossing: “Geef me een hint, mama. Dat kan waarschijnlijk geen kwaad.” Ik hoefde niet lang na te denken en zei: “Wel, Anthony, mijn wens heeft eigenlijk te maken met die van jou.” Toen moest hij heel hard lachen, want hij begreep het direct…

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!