Mijn verhaal: Katleen kreeg alopecia en verloor haar haren
Katleen was nog geen veertig toen haar haar wel héél dun werd. Ze maakte een afspraak bij de huisarts, en niet veel later volgde de diagnose: ze zou al haar haar verliezen…
Katleen (49): ” ‘Oei, Katleen. Je haar wordt bovenaan nu wel héél dun.’ Ik was nog geen veertig, toen de kapper die verontrustende woorden uitsprak. Ik heb altijd dun haar gehad en had wel al gemerkt dat het nog dunner werd, maar het was pas na dat kappersbezoek dat ik echt bezorgd werd. Zou het stress zijn? Zou ik ziek zijn? Ik maakte een afspraak bij de huisarts, die me meteen doorverwees naar de dermatoloog.
Intussen begon ik met allerlei middeltjes die zogezegd haarverlies zouden tegengaan, van pillen tot zalfjes en zelfs paardenmelk. Maar niets hielp. ‘Mevrouw, ik kan niets meer voor u doen’, zei de dermatoloog. Hij vertelde me over de ziekte alopecia en hoe hij vermoedde dat ik die had. Ik zou ál mijn haar verliezen. Ik hoopte nog dat zijn diagnose niet zou kloppen, maar een biopsie bracht uitsluitsel. Ik zou inderdaad kaal worden, en nog snel ook.
Als vrouw is je haar een deel van je identiteit en nu zou ik dat plots kwijt zijn
De diagnose kwam loodzwaar binnen. Als vrouw is je haar een deel van je identiteit. Ik had dan wel dun haar, ik genoot er net als elke andere vrouw van om met looks te spelen. Nu eens kort haar, dan weer lang haar. Een nieuw kleurtje, een mooie speld. Mijn kapsel maakte me wie ik was, en nu zou ik dat plots kwijt zijn.
Haarstukje gezocht
Hoe meer haar ik verloor, hoe depressiever ik werd. Als zorgkundige zag ik ook de blikken van mijn patiënten. ‘Zou ze ziek zijn?’ hoorde ik ze denken. Op een dag besloot ik dat het genoeg was en kocht ik in een opwelling een haarstuk. Het moest gedaan zijn met me slecht te voelen: ik moest en zou mijn probleem in handen nemen.
Jammer genoeg was ik nog een leek op het vlak van haarwerken en maakte ik een volledig verkeerde keuze. Het stuk kostte 1500 euro en dat bleek achteraf weggegooid geld. Doordat het geen Europees haar was, zag het er heel onnatuurlijk uit. De buitenkant voelde stug aan, als een borstel, en de binnenkant schuurde op mijn huid. Mijn ‘heksenhaar’ – zoals ik mijn gepluisde restjes haar noemde – kwam er onderaan uit en mensen spraken me aan op hoe ik eruit zag. Dat er toch iets vreemds was met mijn kapsel en dat ik toch eens terug naar de kapper moest.
Toen mijn zesjarige dochter me in het openbaar een knuffel gaf en mijn pruik afviel, was voor mij de maat vol
Ik voelde de starende blikken en het was bijna nog erger dan mijn beginnende kaalheid. Toen mijn zesjarige dochter me in het openbaar een knuffel gaf en mijn pruik afviel, was voor mij de maat vol. Ik mocht niet zomaar de eerste de beste oplossing kiezen, ik was meer waard dan dat. En: ik was nog te jong om mezelf niet mooi te vinden. Ik dompelde me onder in de wereld van de haarwerken en zocht urenlang op het internet naar goeie, gespecialiseerde winkels. Ik zou nu een betere keuze maken. Eén die meer geld zou kosten, ja, maar ook één die me wel mijn leven zou teruggeven.
Intussen zijn we tien jaar verder en ben ik gepokt en gemazeld in haarwerken. Ik vond in de buurt een kapper die gespecialiseerd is in haarstukken en draag alleen maar op maat gemaakte haarwerken. Ik kan weer fietsen, ik kan weer knuffelen, ik kan weer alles wat ik wil zonder zorgen doen. Mijn patiënten vandaag wéten niet eens dat ik een pruik draag. Als ik dan toch eens iemand in vertrouwen neem, zijn ze verbaasd dat mijn haar niet ‘echt’ is. Om de vier jaar kies ik een nieuw haarwerk, omdat het dan wel echt versleten is. Net als vroeger geniet ik van een nieuwe coupe, een nieuwe kleur en van met mijn haar bezig te zijn. Tien jaar geleden had ik dat niet geloofd.
De liefste man
’s Avonds gaat mijn haarwerk op een staandertje naast mijn bed en fris ik het even op, en om de twee weken ga ik naar de kapper om het te laten brushen. Mijn dochter is intussen zestien en heeft heerlijk dik haar. We zijn allebei opgelucht dat het geen aandoening is die je kunt doorgeven. Zij zal haar weelderige bos dus altijd behouden. Ze heeft zelfs al eens een lange staart gedoneerd aan Think Pink, net omdat ze weet hoe belangrijk het is.
Mijn man ben ik ongelooflijk dankbaar. Hij heeft me vanaf dag één gesteund en me verteld dat ik nog altijd mooi ben. Ook de financiële impact van de haarwerken neemt hij er met liefde bij. Zo’n op maat gemaakt haarwerk kost al snel 4000 euro, en van de mutualiteit krijg je maar om de twee jaar een tussenkomst van 180 euro. Net omdat ik zulke vreselijke ervaringen had met die goedkopere haarwerken, besparen we met plezier op andere dingen.
Neem je tijd en kies voor kwaliteit. Ik had mezelf veel verdriet en onzekerheid kunnen besparen als ik meteen voor een juist haarwerk had gekozen
Aan iedereen die worstelt met haarverlies zou ik willen zeggen: maak niet dezelfde fout als ik. Neem je tijd, informeer je, en kies voor kwaliteit. Ik had mezelf veel verdriet en onzekerheid kunnen besparen als ik meteen voor een juist haarwerk had gekozen.
Samen met mijn psycholoog heb ik geleerd mijn ziekte te aanvaarden. Ja, ik ben kaal geworden door alopecia, maar ik ga er niet van dood. Ja, ik mis mijn eigen haar, maar er zijn oplossingen. Ja, ik ga nooit meer zorgeloos in een zwembad kunnen springen, maar ik kan wel weer genieten van mijn uiterlijk, mijn kapsel en mijn leven. En: ik heb nooit meer last van uitgroei of een slechte haardag!” (lacht)
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!