Mijn verhaal: na jaren van ‘moeten’, kiest Ann voor een leven dat beter bij haar past

Ann weet al sinds haar tienerjaren dat ze thuishoort in Spanje, maar ze besloot haar droom niet te volgen en in België te blijven. Na een moeilijke periode in haar leven beseft ze nu dat ze wél voorrang mag geven aan haar doelen. 

Ann (54): “Ik heb altijd gedroomd van een leven in Spanje. Ik was zeventien toen ik er voor het eerst naartoe ging, op vakantie met een vriendin. Het voelde als thuiskomen. De mensen met hun zuiderse temperament, de blauwe lucht, de lange warme avonden… Het leek alsof ik daar geboren had moeten worden.

“Er was altijd wel een reden om in België te blijven”

Op mijn achttiende kreeg ik de kans om als reisbegeleidster in Spanje te gaan werken, maar uiteindelijk heb ik gekozen om hier Rechten te studeren. Dat ik toen de stap niet heb gezet, is altijd wat blijven knagen, maar er was altijd wel een reden om in België te blijven. Ik begon te werken, maakte carrière en kreeg een kind. Toen mijn zoon twaalf was, hebben mijn man en ik serieus overwogen om te emigreren, maar mijn zoon zag een verhuis niet zitten.

We besloten om te wachten tot hij op eigen benen zou staan en kochten alvast een appartement in Spanje, waar we zowat elke vakantie, en soms zelfs voor een weekendje, naartoe gingen. Het leven ging voort, maar echt gelukkig was ik niet. Ik voelde me gewoon niet thuis in België, met het druilerige weer en jachtige leven.

Jarenlang leidde ik zelf ook een leven van streven en moeten. ’s Morgens bij het ontbijt schreef ik post-its vol met zaken die ik moest doen of niet mocht vergeten. ’s Nachts lag ik vaak wakker van de stress en het gepieker. Ik werkte in een asielcentrum, een job die ik met veel plezier deed, maar die ook veel van me vroeg. Tegen mijn medewerkers zei ik dat ze de deur achter zich moesten dichttrekken als ze naar huis gingen, terwijl ik zelf de schrijnende verhalen moeilijk kon loslaten. Ik bleef maar doorgaan, zonder te beseffen dat ik ver over mijn grenzen ging.

Tot plots het licht uitging en ik met een burn-out thuis belandde. De psycholoog bij wie ik terechtkwam, dwong me om na te denken over zaken waar ik nooit eerder over had nagedacht. Paste ik nog wel bij het werk dat ik ooit met zoveel passie had gedaan? Waren de verwachtingen die mensen van me hadden nog wel verenigbaar met wie ik wilde zijn?Wilde ik mezelf zo blijven wegcijferen? Het antwoord was nee, en daar moest ik eerlijk over zijn tegenover mezelf en mijn collega’s. Het was tijd om het roer volledig om te gooien.

Op een zonnige avond in Kopenhagen, waar ik op citytrip was met mijn man, kwam het er allemaal uit: dat ik wilde stoppen met wat me ongelukkig maakte en naar Spanje wilde verhuizen. Onze zoon was intussen een twintiger, dus wat hield ons tegen? Mijn man keek me aan en zei: ‘Oké, we doen het.’

Terug thuis kwam alles in een stroomversnelling terecht. Ik vroeg loopbaanonderbreking aan, we verkochten ons huis en planden onze verhuis naar het Zuiden. Een maand voor we zouden vertrekken, brak plots de coronacrisis uit, waardoor we alles moesten uitstellen. Dat was een domper, maar na enkele maanden zijn we toch op het vliegtuig gestapt, om aan ons nieuwe leven te beginnen.

Door de pandemie is dat avontuur anders uitgedraaid. Ik miste onze vrienden en familie, die niet op bezoek konden komen, en zowat alles in Spanje lag stil, waardoor mijn man en ik niet zomaar een nieuwe job vonden. Omdat je zonder inkomen moeilijk verder kunt, hebben we uiteindelijk beslist om naar België terug te keren. Tijdelijk, want we zijn nu zekerder dan ooit dat onze Spaanse droom geen bevlieging is, en dat we − binnen een jaar of drie, als we beter voorbereid zijn − definitief willen verhuizen.

“Ik had nooit gedacht dat ik op deze leeftijd nog zulke stappen zou zetten”

Ook al wonen we voorlopig weer in België, dit nieuwe hoofdstuk voelt helemaal anders. We zijn verhuisd naar een andere stad, waar ik aan een nieuwe, leuke job begonnen ben. Een job waar ik volop voor ga, maar die me niet uitput of uit mijn slaap houdt. In het weekend zet ik mijn ‘werkknop’ uit en doe ik dingen die me energie geven en mijn hoofd leegmaken. Ik maak veel meer tijd voor mijn passie, schrijven. Ik heb net in eigen beheer mijn derde roman uitgebracht en heb nog zoveel nieuwe verhalen in mijn hoofd. Mijn leven is gewoon veel aangenamer nu.

Ik had nooit gedacht dat ik op deze leeftijd nog zulke stappen zou zetten. Mijn zoon lacht er soms mee: ik ben eigenlijk iemand die niet van veranderingen houdt. (lacht) Ik denk weleens: ik had veel vroeger andere keuzes moeten maken. Tegelijkertijd weet ik dat die gedachte geen zin heeft. Je kunt het verleden niet veranderen, en dat hoeft ook niet. Alles wat gebeurd is, heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben. Een nieuwe versie van mezelf waar ik heel blij mee ben. Ik heb geleerd om prioriteiten te stellen.

Terwijl ik vroeger weinig aandacht schonk aan wat ik écht graag deed, ben ik daar nu heel bewust mee bezig. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar ik kan het iedereen aanraden. Je bent nooit te oud om een sprong te wagen en te zien waar je terechtkomt. Je hebt maar één leven, dus wacht niet tot je pensioen om je bucketlist af te vinken.”

Tekst: Lien Lammar

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: tegen haar verwachting in is Annemie gelukkig gescheiden
• Mijn verhaal: Sarah rouwt om haar vader die ze nooit heeft gekend
• Mijn verhaal: Sandrine heeft door gezondheidsproblemen al jarenlang geen werk

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!