Mijn verhaal: Anne-Colette moest haar luxeleven omruilen voor een bescheiden bestaan

Na haar scheiding en een mislukte investering zat de welgestelde Anne-Colette opeens volledig aan de grond. Stukje bij beetje leerde ze zich aanpassen aan een leven met heel weinig geld.

Geld in overvloed

Anne-Colette (54): “Ik ben niet opgegroeid in weelde, maar toen ik van Brussel naar zee verhuisde en Christophe leerde kennen, was dat voor mij ook de kennismaking met een leven dat baadde in luxe. Hij had drie goed draaiende bakkerszaken – een familiebedrijf – en ik werd daar van meet af aan meer dan voltijds ingeschakeld. Ik was toen 24.

Het was hard werken, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Geld was er in overvloed. We huwden en kregen kinderen. Ik had al een zoon uit een eerdere relatie, maar samen met Christophe kreeg ik nog een zoon en en dochter. We leefden rijkelijk, en met overdaad. We woonden met ons gezin eerst in een loft met de oppervlakte van vijf appartementen, waar de lift rechtstreeks arriveerde in het appartement, de kinderen en wij elk onze dressing hadden, met een woonkamer van zeventien meter lang. Een indrukwekkende woonst.

Daarna verhuisden we naar een villa in de residentiële wijk van Nieuwpoort, tussen de andere rijkelui. We reisden veel, en tijdens onze vrije dagen gingen we altijd op restaurant. Het geld was er, dus het kon. Ik heb me evenwel nooit laten gek maken door die rijkdom: ik pronkte er niet mee, en bleef altijd mezelf.

Ergens wist ik toen al dat geld niet gelukkig maakte. Ik vind het vandaag een absoluut absurde gedachte dat ik door de werkdruk amper leuke dingen kon doen met de kinderen, en dat we de kleintjes op de koop toe naar de kinderopvang deden op onze vrije dagen, zodat wij op restaurant konden. Zo’n onlogische en geldgedreven manier van leven…

Het eiste dan ook zijn tol. Christophe en ik vervreemdden van elkaar. Toen ik hem betrapte op overspel, besloot ik na vijftien jaar een punt te zetten achter ons huwelijk. Ik had geen probleem om afscheid te nemen van het geld. En toch draaide het nog anders uit dan ik had verwacht, en kreeg het een bitter staartje. Ik kreeg na de scheiding mijn deel, dat ik onmiddellijk investeerde in een eigen boetiek. Maar dat plan liep helemaal fout, en ik bleef achter met een zware financiële kater.

Een compleet ander leven

Mijn leven vandaag is in niets meer te vergelijken met vijftien jaar geleden. Omdat ik financieel aan de grond zat, moest ik me laten helpen door de mensen van het OCMW en Samenlevingsopbouw, die me met veel goede raad en praktische tips de juiste weg toonden. Ik heb lang in kleine bemeubelde appartementjes geleefd, tot ik deze plek vond. Een huurappartement aan een rustig pleintje. Onbemeubeld. Dat betekende eerst slapen op een luchtmatras.

Gaandeweg geraakte mijn woonst ingericht: met meubelen uit de kringwinkel, met een tafel die ik van iemand kreeg… Mijn kleding zoek ik uit bij Camino vzw, een tweedehandswinkel waar ik terechtkan en waar ik laatst een bodywarmer vond voor 3 euro. Thuis pas viel mijn oog op het etiket – een duur merk dat ik tijdens mijn huwelijk zonder nadenken kocht.

Sinds mijn scheiding ben ik altijd aan het rekenen: waarop kan ik besparen, hoe kom ik rond? Mijn luxeleven heb ik geen seconde gemist, al had het wel nog een tijdlang een impact. Toen de kinderen jonger waren en mijn ex en ik nog co-ouderschap over hen hadden, moest ik als alleenstaande mama bijvoorbeeld bijdragen aan het – voor mij te dure – paardenkamp van mijn dochter. Ik weet nog dat ik voor de start van mijn eigenlijke werkdag ging poetsen om dat te kunnen betalen.

De kinderen zijn intussen volwassen. En hebben helaas ook met me gebroken op vraag van hun papa. Ze kozen voor financiële houvast en stapten mee in de familiezaak. Met de gedachte dat ze het goed stellen, probeer ik het gemis te relativeren. Dat ging niet vanzelf: met een diep verdriet en een dreun van een depressie ben ik een tijdlang opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis, waar ik samen met mijn therapeut leerde leven met de leegte.

En kijk, met therapie en tijd lijkt het me te lukken. Ondanks alles voel ik me gelukkig. Ik geniet ervan om mijn plantjes te zien groeien en bloeien, ik ben blij met de supermarkt vlakbij, en ongelooflijk dankbaar voor mijn buren in het flatgebouw waar ik woon. Bijna allemaal alleenstaande vrouwen, en een man die aan de nierdialyse is. We zien elkaar graag en helpen elkaar. Weet je, ik heb me nooit te beroerd gevoeld om hulp te vragen. Dat is een voordeel, want het hielp me in moeilijke tijden vooruit.

Ik voel geen schaamte omdat ik arm ben. Ik heb meer zelfrespect dan ooit. Ik deel met anderen mijn tips om te besparen op elektriciteit en water, en toon mensen de weg naar hulp. Ik ben blij met elk streepje zon dat door mijn raam valt en kijk uit naar mijn dagelijkse praatje met de buurvrouw. Al die dingen maken mijn leven vandaag echt een pak waardevoller dan toen ik nog kon zwemmen in het geld.”

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Josefien beschouwt haar leven als voltooid
• Mijn verhaal: Charlotte werd op haar zeventiende verliefd op haar leraar Nederlands
• Mijn verhaal: Anja rouwt om haar overleden ex-man

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!