Mijn verhaal: Annemie leerde als naturist haar lichaam aanvaarden

Voor Annemie haar partner Wim leerde kennen, had ze een moeilijke relatie met haar lichaam. Samen ontdekten ze de wereld van het naturisme, en ondertussen heeft ze geleerd om van haar lichaam te houden.

Annemie (53): “Ik heb altijd enorm veel complexen gehad over mijn lichaam. Als jong meisje scholden mijn broers me uit voor ‘vet zwijn’ en lachten ze me uit met mijn ‘patattenneus’. Die pesterijen hebben mijn zelfbeeld heel lang negatief beïnvloed. Ook als volwassen vrouw vond ik mezelf alleen maar dik en lelijk. Mijn lichaam aan anderen tonen durfde ik niet, zelfs bij mijn nieuwe partner Wim moest ik eerst een drempel over.

Toen hij op een dag voorstelde om samen een publiek saunacomplex te bezoeken, was mijn antwoord dan ook resoluut nee. Dat logge lijf van me zo openlijk tentoonspreiden, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht! ‘Ook niet als we meteen weer vertrekken zodra je je onwennig voelt?’ vroeg Wim. Met dat ‘vangnet’ achter de hand besloot ik het er toch maar op te wagen, want ik hield zo van wellnessen.

“Voor ik het wist, stapte ik in mijn blootje de zee in en liet ik me letterlijk en figuurlijk meedrijven”

Toen ik het saunacomplex binnenstapte en mijn badjas uitdeed, stond ik eerst nog te trillen op mijn benen van de zenuwen. Tot ik even beter om me heen keek. Nergens zag ik een perfect lichaam, integendeel: de meeste lijven waren niet eens zoveel mooier of slanker dan het mijne. Ook mijn angst dat mensen me zouden aanstaren of mijn lichaam zouden (af)keuren, bleek totaal ongegrond. Het duurde niet lang of ik voelde een heerlijke rust over me heen dalen, die ik de hele dag bij me heb gedragen. Als ik er nu op terugkijk, was die eerste keer publiekelijk naakt niet minder dan een openbaring. En een ervaring die naar meer smaakte.

Wim en ik brachten onze vrije tijd steeds vaker naakt door, eerst alleen in de sauna of in onze eigen tuin. Tot we op een warme zomerdag aan de Nederlandse kust waren. Ik wilde wat verkoeling zoeken in zee, maar ik had mijn badpak niet bij. ‘Waarom trekken we niet naar het naaktstrand hier vlakbij?’ stelde Wim voor. Ik voelde mijn oude complexen weer opspelen, maar drukte die toch de kop in. Voor ik het wist, stapte ik in mijn blootje de zee in en liet ik me letterlijk en figuurlijk meedrijven. Die golfslag tegen mijn naakte lijf, de zon op mijn blote huid… Zalig was het! Ook de sfeer op het naaktstrand was veel gemoedelijker dan ik had gedacht. Mensen stonden er gewoon een babbeltje te slaan of lagen rustig te genieten in de zon.

Hoewel ik me steeds meer een echte ‘naturist’ voelde, hield ik dat een hele tijd angstvallig verborgen voor mijn familie en vrienden. Ik voelde aan alles dat zij mijn nieuwe levensstijl niet zouden begrijpen. Ik ben streng katholiek opgevoed en naakt was bij ons thuis absoluut not done: de badkamerdeur ging altijd stevig op slot. Ook onder onze vrienden merkte ik dat naturisme nog een groot taboe was. ‘Dat soort mensen zijn toch gewoon op zoek naar seks of aandacht?’ werd er weleens gelachen. Terwijl dat er natuurlijk niets mee te maken heeft.

Zelfs in mijn eigen kring heeft het dus even geduurd voor ze aan mijn levensstijl gewend waren. Gelukkig gaat dat steeds beter, vooral omdat ze merken dat het naturisme me simpelweg blij maakt. Ik zal andere mensen ook nooit proberen te bekeren tot mijn ‘hobby’. Maar is het zoveel gevraagd om die te respecteren? Om je vooroordelen te laten varen en toe te geven dat er eigenlijk niets mis mee is?

“Had je me twintig jaar geleden gezegd dat ik vandaag een vakantieverblijf voor naturisten zou uitbaten, dan had ik je knettergek verklaard”

Het naturisme heeft zoveel mooie kanten, dat zie ik elke dag in ons vakantieverblijf in Alicante in Spanje. Wim en ik baten daar namelijk naturistenresort Lavinia uit, waar wij én onze gasten de hele dag naakt mogen zijn. En wat we merken: met de kleren valt vooral ook de schone schijn, de façade weg. Je leert iemand veel sneller écht kennen, zonder dat die zich kan verstoppen achter zijn status of beroep. Zo heb ik in Spanje al vaak prachtige gesprekken zien ontstaan tussen mensen die elkaar in het gewone leven straal zouden negeren. En toch… zelfs daar merk ik soms dat het taboe nog torenhoog is. Af en toe zie ik gasten die al de hele week poedelnaakt rondlopen even hun zwembroek aantrekken en een foto nemen. ‘Voor het thuisfront, want daar weten ze niet dat we naturisten zijn.’

Had je me twintig jaar geleden gezegd dat ik vandaag een vakantieverblijf voor naturisten zou uitbaten, dan had ik je knettergek verklaard. Zeker als je bedenkt dat ik vroeger niet eens in de spiegel durfde te kijken. Vandaag heb ik eindelijk het gevoel dat ik volledig mezelf kan zijn, ook zonder maatje 38. Zelfs mijn kleindochtertje noemt me ondertussen liefkozend ‘Oma Bloot’. Ik heb nu zelfs een boekje geschreven ‘Waarom is Oma Bloot?’ om mijn ervaringen neer te pennen.

Natuurlijk steken mijn jeugdcomplexen soms nog de kop op, maar op zulke dagen helpt het me net om naakt te zijn. De onzekerheid begint vaak pas als ik me in een krappe broek wurm of mijn buikje over mijn bikini zie hangen. Naakt is mijn lichaam gewoon mijn lichaam, zonder strakke keurslijven, zonder oordeel. Dat dat zo bevrijdend zou zijn, had ik nooit durven te dromen…”

MEER OPENHARTIGE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Judica zit op kot met studenten die een beperking hebben
• Mijn verhaal: Anne en Bert maakten van een Italiaanse ruïne hun droom(t)huis
• Mijn verhaal: Veerle moest noodgedwongen op vervroegd pensioen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!