Het pad van Anny (70) liep niet altijd over rozen, maar ware liefde overwint alles. Na bijna een leven lang single te zijn geweest, vond Anny drie jaar geleden eindelijk de liefde.
Andere focus
Anny (70): “Het grootste deel van mijn leven ben ik single geweest. Mijn eerste en enige vaste relatie duurde van mijn achttiende tot mijn drieëntwintigste. Frido en ik waren destijds verloofd en ik zag al een heel leven met hem voor me. Dat hij op een dag koudwatervrees kreeg en de stekker uit onze relatie trok, heeft vast een impact gehad op mijn terughoudendheid de jaren nadien.
Ook al ben ik onder de mensen blijven komen en kwam er af en toe wel een man in beeld, onbewust verlegde ik toch mijn focus. Mijn werk was jarenlang mijn hoofddoel. Werken en reizen. Tijdens een van die reizen – ik was toen vijfentwintig – kwam Glen voor het eerst in beeld. Samen met een vriendin was ik een maand door India getrokken en pas op de laatste dag, op de luchthaven, raakten we aan de praat.
Glen was een Indiase muzikant en terwijl we op het vliegtuig wachtten, haalde hij zijn gitaar boven. Urenlang zongen we liedjes met z’n drieën, op het grasveld aan de luchthaven van Cochin. Pure onbezorgdheid! De zomer nadien zocht ik hem opnieuw op en hoewel de liefde toen hoog oplaaide, had onze relatie geen schijn van kans. Ik wilde mijn leven in België niet opgeven en zag ook geen toekomst voor Glen bij ons. Want wat moet een Indiase zanger in België? Hij zou nooit zijn passie kunnen blijven volgen. Ook al bleven we sporadisch contact houden, op liefdesvlak had ik de klik gemaakt. Het zou bij dat onvergetelijke zomerse avontuur blijven.
Het idee om elke dag alleen op mijn appartementje te zitten, maakte me droevig. Ik wilde iemand om m’n leven mee te delen
De jaren gleden voorbij en ik moet eerlijk zeggen: door mijn drukke leven heeft het me nooit echt gestoord dat ik single was. Pas toen ik vijf jaar geleden met pensioen ging, overviel het me. Ik had zo lang alles alleen gedaan: reizen, naar de bioscoop gaan… zonder probleem. Maar op mijn oude dag wilde ik dat niet meer. Het idee om dag in dag uit alleen op mijn appartementje te zitten, maakte me droevig. Ik wilde iemand om m’n leven mee te delen, om samen mee op pad te gaan.
Toen al heb ik voorzichtig contact opgenomen met Glen. Ik wist dat hij intussen in Zweden woonde. Misschien zat er nu wel meer in? Maar Glen was nog getrouwd en hij zou zijn vrouw nooit achterlaten. Opnieuw zette ik Glen uit mijn hoofd en ik schreef me in op een paar datingsites. Er waren wel mannen met wie ik chatte en mannen met wie ik zelfs meermaals afsprak. Ik zeg het: ik heb echt actief naar die levenspartner gezocht, maar het leek alsof het gewoonweg niet mocht zijn.
Nooit meer losgelaten
Maar toen, drie jaar geleden… had ik Glen ineens aan de lijn. Zijn vrouw was intussen overleden en ik hoorde het verdriet in zijn stem. Instinctief voelde ik dat ik er voor hem wilde zijn. Dat ik hem moest troosten, mee wilde helpen zijn verdriet te dragen. Uren hebben we gebeld. En de dag nadien opnieuw. En opnieuw. Een week later al zat ik op het vliegtuig naar Zweden en zodra ik hem daar op de luchthaven zag staan, heb ik hem vastgepakt en nooit meer losgelaten.
Het valt moeilijk in woorden uit te drukken wat er precies tussen ons is gebeurd. Glen heeft echt niet op de dood van zijn vrouw zitten wachten om ‘eindelijk’ bij mij te kunnen zijn. En ook ik had niet meer verwacht dat er voor ons nog een toekomst was weggelegd. Maar uit die diepe telefoongesprekken, van troost, verdriet en gemis, sprak zo’n connectie dat we het naar elkaar toe niet eens hoefden uit te spreken. Het voelde zo natuurlijk en vanzelfsprekend dat we vanaf dan samen door het leven zouden gaan. Alsof het altijd al voorbestemd was en het juiste moment zich nu pas voordeed.
Nog elke dag ben ik verwonderd: hoe ik van bijna een leven lang met mijn eigen gewoontes, zo moeiteloos kon overschakelen naar een leven waarin we alles delen
Een tijdje hebben we nog gependeld: een maand Zweden, een maand Antwerpen en een maand apart. Maar intussen woont Glen al twee jaar bij mij in België. Nog elke dag kan ik verwonderd zijn over hoe goed het tussen ons gaat. Hoe ik van bijna een leven lang met mijn eigen gewoontes, zo moeiteloos kon overschakelen naar een leven van vierentwintig uur op vierentwintig met z’n tweeën. Of we nu het huishouden doen of een koffie gaan drinken, ik geniet intens van elk moment dat we samen hebben.
Onlangs spraken we met een paar koppels af en ik merkte dat de vrouwen wilden samenklitten. ‘Waarom zo apart?’ vroeg ik. ‘Om over onze mannen te kunnen roddelen’, lachte een vriendin. Wel, die behoefte heb ik dus niet. Natuurlijk hebben Glen en ik onze kleine kantjes, maar het kost geen enkele moeite om die van elkaar te verdragen. Hét bewijs van echte liefde. En iedereen die daarnaar op zoek is, wil ik geruststellen: heb geduld en vertrouwen, want het komt. Ik had nooit gedacht dat ik mijn oude dag zou slijten met ‘mijn’ Indiase zanger. Maar je ziet: sprookjes bestaan.”
Uit: Libelle 50/2022
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!