Mijn verhaal: Bert hoort al vijf jaar een pieptoon door gehoorschade

Bert (23): “Daar lag ik dan in bed, pas wakker na een leuke avond uit. De blok stond voor de deur, dus waren we met alle studenten voor de laatste keer afgezakt naar het kerstbal van de school. Nog even onze zinnen verzetten vooraleer we dagenlang met onze neus in de boeken moesten duiken. We waren samen gaan eten en hadden gedanst tot in de vroege uurtjes. Het was een onvergetelijke avond geweest. Maar het leuke gevoel dat ik eraan overhield, ruimde die ochtend al gauw plaats voor hevige oorpijn, en een irritante pieptoon in mijn oren. Het zou wel overgaan, dacht ik eerst. Maar na een week had ik nog steeds pijn en hoorde ik nog altijd dat vreselijke geluid. Naar de huisarts dan maar. ‘Een verkoudheid, niets om je zorgen over te maken’, zei die. Toch was ik niet helemaal gerustgesteld. Wat als de oorsuizingen nooit meer weggingen? Enkele weken later was het geluid er nog steeds en mijn angst voor permanente gehoorschade werd alsmaar groter. De oorarts bevestigde mijn vermoeden: tinnitus. Ik had onomkeerbare gehoorschade opgelopen, de pieptoon, zou nooit meer weggaan.

“Vroeger haatte ik stilte, maar ik zou nu zo graag eens één dag helemaal niets willen horen”

Mijn wereld stortte in. ‘Je moet ermee leren leven’, zeiden de dokters. Een medicijn of efficiënte therapie bestaat niet. Maar hoe leer je leven met zo’n vreselijke pieptoon, die je terroriseert? Ik zat toen middenin mijn eerste examenperiode en kon me moeilijk concentreren op m’n cursussen. Het liefst van al studeer ik in een stille ruimte, maar net daar was de pieptoon het sterkst. En het zou niet beter worden… Ik was boos, gaf mezelf de schuld. Had ik die bewuste avond te dicht bij de boxen gestaan? Waarom had ik geen oordoppen gedragen? Ik voelde me ellendig én alleen, en sloot me steeds vaker op. De tinnitus kreeg meer en meer een impact op mijn sociale leven. Als mijn vrienden vroegen om eens naar de cinema te gaan, verzon ik smoesjes. ‘Ik heb geen zin’ of ‘Ik moet nog studeren’, zei ik dan. Uit schrik voor hevigere oorsuizingen. En als ik toch besliste om mee te gaan, was het met oordoppen. Ik bleef steeds vaker thuis, waar mijn oren veilig waren. Mijn vrienden wisten niet hoe moeilijk ik het had, ik durfde het hen niet te vertellen. Vroeger gingen we vaak samen naar een voetbalmatch kijken. Maar het geluid van joelende supporters in het stadion maakte me gek, dus bleef ik thuis. Op café gaan, eindigde vaak in een paniekaanval. ‘Hoor ik de pieptoon nu luider?’ Ik kon echt niet meer genieten van de muziek, van mijn vrienden om me heen. Want als ik eenmaal dacht dat de pieptoon erger begon te worden, was de avond voor mij voorbij. En hoe harder ik me ertegen verzette, hoe luider en frustrerender de toon werd. Hij controleerde mijn leven, ik voelde me machteloos.

In die lastige periode ging ik op zoek naar lotgenoten, naar oplossingen. Maar dat bleek niet zo simpel. Ik las verhalen van mensen die de tinnitus hadden laten winnen, die geen uitweg meer zagen. Ik heb een afscheidsbrief gelezen. Dat komt hard aan, en ik wist dat ik dat punt niet wilde bereiken. Een paar online zoekopdrachten later leek ik hét medicijn voor tinnitus te hebben gevonden. Heel even heb ik overwogen het te bestellen, dan zou ik eindelijk de stilte weer kunnen horen. Maar dan zoek je verder en kom je tot het besef dat het commerciële onzin is. Tinnitus kun je niet genezen, het leren accepteren was mijn enige hoop. Op aanraden van de dokter ging ik relaxatietherapie volgen, en dat hielp me om stilaan weer het heft in eigen handen te nemen. Ik vertelde mijn vrienden en familie hoe lastig ik het had, hoe diep ik had gezeten. Dat zorgde ervoor dat ik de tinnitus leerde accepteren. Het was een lange weg, met veel dieptepunten, en net daarom wilde ik andere jongeren met oorsuizen helpen.

En zo werd er stilletjes aan leven geblazen in ‘De tuut van tegenwoordig’, een online ontmoetingsplaats voor jongeren met tinnitus. Daar vinden ze wél duidelijke informatie, kunnen ze wél hun hart luchten en in contact komen met lotgenoten. Een echt succesverhaal. De berichten die ik krijg, zijn zo hartverwarmend. Dat ik iets kan betekenen voor anderen, is een droom die uitkomt. De tinnitus zal nooit weggaan. Stilte ken ik al jaren niet meer. Vroeger haatte ik stilte, maar hoe graag zou ik nu nog eens één dag niets willen horen. En ja, af en toe maakt die pieptoon me nog wel eens gek. Maar ik laat het mijn leven niet meer controleren. En ik ben zo blij dat ik met mijn eigen ervaringen anderen kan helpen.”

(Tekst: Diny Thomas. Beeld: Getty Images)

LEES MEER:

• Als hij je na jaren plots verlaat: 3 vrouwen over hun gebroken hart
• Bijzonder verhaal: hoe Femkes dochtertje aanvoelde dat er iets ergs was gebeurd
• Openhartig verhaal: Kims verloofde leidde een dubbelleven

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!