Carine en Stefaan waren vijf jaren samen toen hun geluk keerde. Stefaan kreeg pancreaskanker en koos voor euthanasie.

Carine (58): “Ik leerde Stefaan kennen tijdens een workshop ‘Helder Waarnemen’. Het was 2011, en ik was zoekende. Ik zat al jaren vast in een slecht huwelijk. Het gedrag van mijn echtgenoot was onvoorspelbaar en veeleisend en hij gaf me van alles de schuld. Maar we hadden onze mooie momenten en hadden twee kinderen.

Ik heb zijn wispelturigheid jarenlang geslikt tot ik het mentaal zo lastig kreeg dat mijn werk en mijn gezondheid eronder begonnen te lijden. Ik sukkelde in een depressie. Ik leefde samen met een man met narcistische trekken, maar dat wist ik toen niet.

Op het moment dat ik in die workshop terecht kwam, zat mijn huwelijk in een soort van eindfase. Al was ik toen nog niet sterk genoeg om de knoop door te hakken en mijn man te verlaten. Maar alles wat mijn huwelijk betrof, maakte me emotioneel, dus ook het thema ‘seksualiteit tussen man en vrouw’ tijdens die workshop. Ik ben toen ingestort: ik heb veel passie in me, maar kon dat al jarenlang niet meer voelen. Dat vrat aan me.

Een lieve man — een van de coaches in het centrum — kwam me kalmeren. Dat was Stefaan. Ik voelde me op mijn gemak bij hem. Geen verliefdheid, wel een gevoel van veiligheid. We zouden elkaar erna een hele tijd niet zien. In mijn leven ontstond er evenwel steeds meer chaos: ik werd ontslagen, en ik wist dat ik moest scheiden, maar kon het niet. Ik voelde me radeloos en had nood aan iemand bij wie ik mijn hart kon luchten.

Ik moest terugdenken aan Stefaan, en belde hem — vier jaar na onze eerste kennismaking — op. Ik was zenuwachtig voor onze ontmoeting in zijn appartement aan zee. Niet nodig, zo bleek. Stefaan heeft geluisterd, en leerde me te voelen wat ik echt wilde. Ik weet dat we geëindigd zijn met een knuffel, en ik die vroeg of ik zijn gezicht mocht aanraken. En toen voelde ik het weer stromen, een soort van energie die ik jarenlang heb moeten missen.

Ik voelde me erg verbonden met hem. Als ik bij Stefaan was, kwam ik thuis. We zochten elkaar meer en meer op, gingen vaak wandelen, vaak innig verstrengeld met onze armen. Ik slaagde erin om mijn huwelijk stop te zetten, en geleidelijk aan groeide mijn relatie met Stefaan. Het werd een allesomvattende liefde: we dansten samen, deden gek, gingen met vrienden op café, konden urenlang praten en luisteren. Er was intimiteit en passie.

Mijn familie begreep me niet, en het contact met hen is tot vandaag moeilijk. Mijn kinderen geloofden wel in Stefaan en mij. Ik heb zo vaak gedacht: wat een geluk dat ik hem mocht tegenkomen, want ik herleefde! Het was het begin van vijf fantastische jaren samen.

Het was 2021 toen ons geluk keerde. Stefaan liep al langer vermoeid rond, maar op een ochtend klaagde hij ineens over een ondraaglijke pijn. Hij was niet gek van dokters, maar liet na lang aandringen toch zijn bloed onderzoeken. Het verdict was bikkelhard: pancreaskanker in een vergevorderd stadium. Een doodsvonnis. Stefaan en ik hebben toen veel gepraat: over de dood, over hoe je te verzoenen met zo’n diagnose…

We zouden snel afscheid moeten nemen, want Stefaan wilde euthanasie. Ik heb vaak in de badkamer staan huilen, me boos gemaakt en de tijd willen stopzetten. Maar ik hield me sterk. Die laatste weken hebben we nog veel gelachen ook, en we sliepen samen hand in hand. Ik boekte nog een hotelkamer met zicht op zee, en het stormde. Het wáren woelige tijden. Het hielp me dat Stefaan in het reine was met zijn situatie en dat we die laatste vijf jaar intens samen hadden mogen beleven.

Zijn woorden die ochtend van zijn euthanasie koester ik. ‘Poezemie, ik zie je heel graag. Ik ben je oneindig dankbaar. Je hebt er geen besef van.’ Ik heb die woorden neergeschreven en bewaar dat papiertje in mijn portefeuille. We dronken nog een tripel samen, ik was dichtbij, zijn kinderen waren er en de dokters deden hun werk respectvol. Stefaan ging zonder pijn, maar zo’n allesomvattende liefde moeten lossen, was ontwrichtend.

Alleen verder moeten is een opgave, maar ik geloof in reïncarnatie en ik voel Stefaan dicht bij me. Zijn foto’s staan op de kast, en als ik ernaar kijk, voel ik nog steeds zijn warmte, zijn kracht. Tijdens die momenten probeer ik betekenis te geven aan zijn dood, tracht ik het als een les van het leven te zien. Ik heb mijn leven nooit alleen moeten leiden, en dat ga ik nu leren. Stap voor stap, met ups en downs. Maar het zal me lukken, met Stefaan — nog steeds — aan mijn zij.”

Uit: Libelle 49/2022

Meer lezen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!