Mijn verhaal: Carla verloor haar dochter van twaalf door spoorlopen

In de zomer van 2014 werd Carla’s dochter Charlotte gegrepen door een trein. Het meisje was op slag dood. Vandaag vertelt Carla haar verhaal om anderen te waarschuwen voor het vreselijke gevaar.

Carla (56): “Het was zomer 2014. Mijn dochter Charlotte, toen twaalf, had schoolvakantie. Die donderdag zou ze normaal gezien met mij meegaan naar m’n werk om wat te helpen, maar ze voorspelden prachtig weer, en ze wilde zo graag met een vriendinnetje naar Leuven. ‘Mag ik alsjeblief?’ vroeg ze. Ik twijfelde, ik ben altijd snel ongerust geweest. Maar ze bleef aandringen: ‘We gaan met de bus, er kan echt-echt-echt niks gebeuren.’ Eigenlijk had ik geen enkele reden om haar niet te laten gaan: ze was een flink meisje, ze was altijd voorzichtig. Ik wist dat ik haar kon vertrouwen. Dus, na lang aandringen, zei ik ‘ja’.

Normaal gezien ging ik nooit de deur uit zonder Charlotte een kus te geven, maar het vreselijke is dat ik die ochtend vroeg naar mijn werk moest. Charlotte lag nog zo lekker te slapen en ik wilde haar niet wakker maken. Dus vertrok ik, uitgerekend die dag, zonder zoen.

Rond zes uur ’s avonds was ik weer thuis. Ik probeerde verschillende keren om Charlotte te bellen, maar kwam telkens op haar voicemail. Mijn mama was hier, we zaten op het terras te genieten van de zomeravond, en ik weet nog hoe we elkaar gealarmeerd aankeken. Misschien een lege batterij, dacht ik nog. Toen stond plots die politieman aan het tuinpoortje. ‘Bent u de moeder van Charlotte?’ riep hij. En dan: ‘Uw dochter heeft een ongeluk gehad. Ze is overleden. En u kunt haar niet meer zien. Ze is te zwaar toegetakeld.’

Van de uren die volgden, herinner ik me weinig. Ik weet nog dat er plots heel veel vrienden en familie in ons huis waren. En dat ik mijn zoon en mijn ex-man, de papa van Charlotte, op de hoogte moest brengen. Hoe ik dat heb gedaan, weet ik echt niet meer.

Later kwam ook de politie terug, en kregen we het volledige verhaal te horen. Blijkbaar waren Charlotte en haar vriendin afgestapt in het station van Groenendaal om foto’s te maken. Ze wilden naar het middenperron. Dat is normaal gezien enkel bereikbaar via een ondergrondse gang, maar door werken was die gang niet toegankelijk. Dus zijn ze over de sporen gelopen. En net toen kwam die trein eraan. Tegen 140 kilometer per uur. Zonder claxonneren. Charlottes vriendin kon nog net opzij springen, voor Charlotte was het te laat. Zij werd door de trein gegrepen.

Het eerste jaar na haar dood was afschuwelijk. Twee, drie keer ben ik van plan geweest om er een einde aan te maken. Maar ik moest door, voor mijn zoon. Voor mijn moeder. Ik weet nu hoeveel pijn het doet om een dochter te verliezen. Ik wilde niet dat zij zou moeten meemaken wat ik meemaakte.

Het meest absurde was de brief die na vier maanden in de bus zat. Van de NMBS. ‘Wij betuigen ons medeleven met het overlijden van uw dochter’, stond er heel zakelijk. ‘Aangezien het ongeluk vertragingen heeft veroorzaakt, zijn wij genoodzaakt om u deze factuur te bezorgen…’ Totaalbedrag: 19.000 euro. Ik wist niet wat ik zag. Ik ben verzekerd voor juridische bijstand, en heb een advocaat ingeschakeld. Er volgde een hallucinant proces. De advocaten van de NMBS lieten uitschijnen dat ik, als alleenstaande mama, niet goed over Charlotte had gewaakt. Ik heb met briefjes, tekeningen en knutselwerkjes moeten aantonen dat we van elkaar hielden. Dat ik wel een verantwoordelijke moeder was. Het was een bot mes dat ongenadig werd rondgedraaid in de wonde. Ik was mijn kind kwijt, en ik moest bewijzen dat het niet mijn schuld was. De NMBS verloor het proces. Maar die wonde zal nog lang open blijven.

“Zo vaak zie je mensen nog snel een gesloten overweg oversteken om hun trein te halen. Zijn er dan nog niet genoeg doden gevallen?”

Vandaag zijn we zo’n zes jaar verder. Ik kan niet zeggen dat ik Charlottes dood heb verwerkt. Dat zal ik nooit kunnen. Wel probeer ik mijn leven verder te zetten. Ik zoek zingeving in het praten over Charlotte, en dan vooral over de gevaren van spoorlopen. Er verschijnen nog te vaak berichten in de krant over jongeren die op de sporen lopen. En niet alleen jongeren: telkens ik voor een gesloten overweg sta, zie ik volwassenen nog snel oversteken om hun trein te halen. Van BV’s zoals Karen Damen of Tom Waes, die promotiefoto’s maken op de sporen, komt mijn haar recht overeind. Begrijpen ze dan niet dat ze rolmodellen zijn? Dat ze een heel fout signaal geven aan de jeugd? Zijn er nog niet genoeg doden gevallen?

Door het verhaal van Charlotte te blijven vertellen, hoop ik wat tegengewicht te kunnen bieden. Samen met Infrabel ga ik praten in een school, en we hebben filmpjes gemaakt die ze gaan afspelen aan de kassa’s in supermarkten. Blijven praten over spoorlopen is mijn manier om Charlotte te eren. Als we er één iemand mee kunnen redden, is ze tenminste niet voor niets gestorven.”

Uit: Libelle 02/2020 – Tekst: Evelien Roels

Meer pakkende verhalen:

• Mijn verhaal: Josephine richtte na de dood van haar zoontje een fonds op om het onderzoek naar zeldzame ziekten te steunen
• Mijn verhaal: Ingrid en haar hartsvriendin Cobie vonden elkaar na de dood van hun man
• Mijn verhaal: Hilde vergaf de doodrijder van haar mama

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!