Mijn verhaal: De dochter van Larissa heeft een sugardaddy
Larissa (48): “Mijn dochter Chloé is enig kind. Dat was een bewuste keuze: ik ben zelf opgegroeid in een druk gezin met vier dochters, waardoor mijn moeder altijd maar met een half oor naar mijn verhalen luisterde. Dat heeft tot een gebrek aan zelfvertrouwen geleid. Voor mijn kind wilde ik dat anders. Mijn ouders verweten mijn man en mij vaak dat we Chloé te veel als een prinsesje behandelden. ‘Ja, en?’, dacht ik dan. Volgens mij kun je je dochter nooit genoeg laten voelen hoeveel je van haar houdt.
Chloe is, zoals ik hoopte, uitgegroeid tot een stralend, zelfbewust meisje. Ze is rad van tong en populair. En nog slim ook, ze vloog door het middelbaar en studeert nu aan de universiteit. Omdat het moeilijk was om een kot te vinden, hebben we een appartement voor haar gekocht en ze krijgt weekgeld. Voor de rest moet ze voor zichzelf zorgen, net zoals andere studenten. Breed heeft ze het dus niet en ik weet dat dat lastig is voor haar. We hebben geprobeerd om haar de waarde van geld bij te brengen, maar ze is dol op mooie spullen, die ze bij ons, ondanks onze goede voornemens, toch te vaak wist los te peuteren. Dat ze er piekfijn uitziet, is dus normaal voor haar.
Toch viel me het afgelopen halfjaar op dat ze wel erg duur gekleed is. Haar vriendinnen lopen er minder chic bij en ook hun haar zit niet altijd zo perfect als dat van Chloé. Toen ze een keer haar make-uptasje liet staan en ik zag dat er allemaal Chanel-producten in zaten, kreeg ik een raar gevoel. Hoe kon ze dit betalen? Zou ze een vriendje hebben dat al werkte, en haar verwende met dure spullen? Het leek me vreemd dat ze me dat niet verteld zou hebben: ze is heel open naar mij toe, we zijn echt vriendinnen. Toen ik over die dure producten begon, hing ze een verhaal op van een vriendin die er allergisch voor zou zijn. Het klonk geloofwaardig, maar ik wist meteen dat ze loog. Net zoals ik haar niet geloofde toen ze zei dat ze met een vriendin – die ik ‘toevallig’ niet kende – naar de Malediven zou vliegen. Er speelde wat anders, ik wist het zeker.
De dag na haar vertrek – ‘Nee hoor, wegbrengen hoeft niet, dat doet een vriendin al’, kortom: wegblijven van de luchthaven, was de boodschap – ben ik naar haar appartement gereden. Ik heb haar sleutel, voor noodgevallen. Er ging van alles door mijn hoofd. Zou ze stelen? Of drugs verkopen? Maar ik was vooral bang dat ze als escort werkte. Ze is er knap en welbespraakt genoeg voor. Misschien was ze nu wel met een klant op reis. Maar ook dat leek me raar. Ze is niet zo’n losbol en zorgt goed voor zichzelf. Maar, dacht ik, hoe goed kende ik haar nu eigenlijk echt?
In haar appartement vond ik al snel dingen die me buikpijn bezorgden. Prachtige lingerie. Hoge hakken. Nog veel meer dure make-up. Supersexy jurkjes. Toch in de prostitutie dus, dacht ik, tot ik foto’s en kaartjes vond van en met ene Peter. Een man, nog ouder dan ik. Niet onknap, maar naast mijn dochter leek hij wel een bejaarde, en ik walgde van zijn arm om haar heen, de blije blik in zijn ogen. Zijn mierzoete kaartjes ondertekende hij met: ‘Your sugardaddy.’ Mijn mooie, zelfstandige en zelfbewuste dochter had een oudere minnaar, die haar geld toestopte in ruil voor aandacht, tijd en seks, natuurlijk. Dat werd bevestigd toen ik haar laptop opende en haar mailbox opende. Ze bleek met deze Peter – bedrijfsleider, getrouwd! – op de Malediven te zitten. Ik las dat ze, naast de reis, een vergoeding zou krijgen van duizend euro. ‘En natuurlijk gaan we daar uitgebreid shoppen’, schreef hij. Walgend heb ik haar computer afgesloten. Mijn enige troost was dat het erop leek dat hij de enige was met wie ze het deed. Ik heb zitten huilen in de auto naar huis. Profiteren van een rijke vent omdat je jong en mooi bent, zo heb ik haar niet opgevoed. Ik had het ook nooit van haar verwacht. Tegen mijn man heb ik niets gezegd – hij zou ontploffen en die Peter iets willen aandoen.
“Ik vond foto’s van mijn dochter met ene Peter. Naast haar leek hij wel een bejaarde. Ik walgde van zijn arm om haar heen”
Inmiddels is Chloé terug thuis. Stralend, bruin én met een nieuwe garderobe. Tot nog toe heb ik niets tegen haar durven te zeggen. Ik ben bang dat ze boos wordt omdat ik in haar spullen gesnuffeld heb. Maar ik ben ook bang dat ik kwaad word en gemene opmerkingen ga maken. Want in mijn hart ben ik zo teleurgesteld. Dit valt me ontzettend van haar tegen. Ik vind het zwak dat ze deze weg kiest. Ze kan toch ook werken voor haar geld, zoals iedere normale mens?
Maar ik worstel ook met een ander stemmetje. Dat mij de schuld geeft. Heb ik haar toch te veel verwend? Heb ik haar het idee gegeven dat je nergens voor hoeft te knokken? Dan heb ik gefaald als moeder, hoe goed ik het ook wilde doen. Ik moet meer rust vinden in al deze emoties voor ik met haar ga praten. Anders zal het alleen maar op ruzie en afstand uitdraaien. En daar heeft niemand iets aan.”
(Tekst: Lydia van der Weide)