Mijn verhaal: de ex van Lore raakte aan lager wal en zij maakt zich zorgen om hun dochter
Na een depressie is Steven niet meer dezelfde. Hij glijdt af, gebruikt cannabis en minimaliseert zijn problemen, maar is wél een goede papa voor dochter Fenne. Lore is bang dat ze op termijn niet meer naar hem zal willen gaan.
Lore (36): “Op het verjaardagfeestje van onze dochter zat hij tegenover mij: Steven, de man met wie ik acht jaar samen ben geweest, de vader van mijn dochter. Hij was op zijn gsm aan het kijken en had zichzelf compleet afgesloten van de rest van het gezelschap. Ingevallen wangen, een verward kapsel en een grote algemene tristesse over hem. Ik voelde een mix van medelijden en bezorgdheid. Want hoewel hij niet meer mijn verantwoordelijkheid is, blijft hij wel de vader van onze dochter Fenne, en is zij één week op de twee bij hem.
Hoe gaat hij vandaag zijn?
Steven en ik zijn gelukkig geweest samen. We konden nooit echt goed praten, hij was een pak geslotener dan ik, maar onoverkomelijk vond ik dat niet. We waren in ieder geval zo gelukkig dat we heel bewust voor een kind kozen. Steven was blij met Fenne, maar toch gleed hij na haar geboorte weg in een depressie. Hij werd humeurig en zocht vaak ruzie, om dan drie dagen niet meer tegen mij te praten. Eerst waren er nog duidelijke aanwijzingen voor de conflicten, vaak kleine dingen, maar na een tijd barstte hij uit voor niks.
Hij werd heel onvoorspelbaar, en op den duur was ik de hele tijd gespannen. Elke avond reed ik van het werk naar huis met de vragen: ‘Zal hij goedgezind zijn of niet? Zal hij spreken of niet?’ Toen ik naar de huisdokter ging omdat ik zo moe was, raadde zij me een paar weken ziekteverlof aan. Geen sprake van, dacht ik, mijn werk is de enige plek waar ik nog tot rust kom. Ik heb geprobeerd met Steven te praten. ‘Doe er iets aan, zoek hulp’, vroeg ik hem, maar hij minimaliseerde zijn toestand. Hij bleef ook gewoon werken, dat was voor hem het bewijs dat het allemaal zo erg niet was.
Toen hij een keer op bezoek bij mijn moeder naar buiten ging om een joint op te steken, brak er iets in mij
In die periode begon Steven ook cannabis te roken. Het zou volgens hem een ideale manier zijn om zijn zenuwen te bedaren. Dat was ook zo, maar wat begon met één joint ’s avonds, ging steeds verder. Toen hij een keer op bezoek bij mijn moeder naar buiten ging om een joint op te steken, brak er iets in mij. Dat hij niet meer inzag dat zo’n gedrag problematisch is en dat hij mijn opmerking daarover belachelijk vond, was de druppel.
Beschimmelde afwas
Toen ik van Steven wegging, is hij helemaal beginnen af te glijden. Hij bleef in ons huis wonen, maar wat vroeger een keurig huisje was met een nette voortuin, is nu meer stijl ‘boer Sjarel’. Steven poetst nooit. Als ik onze dochter naar hem breng, staan er op zijn aanrecht standaard borden en kopjes van een hele week, allemaal beschimmeld. Ik ben dan degene die alle vaat in de afwasmachine zet, de hongerige konijnen eten geeft en de asbakken in de veranda leegmaakt. Die liggen altijd vol peuken van joints.
Op de kast zie ik elke keer opnieuw ongeopende post en aanmaningen liggen, het is een kwestie van tijd voor hij daar echte problemen mee krijgt. Er is ook altijd zo veel rommel. Fenne heeft bijvoorbeeld geen eigen kamer meer, omdat Steven haar kamer heeft volgestouwd met spullen. Fenne is nu maar zeven en vindt bij haar papa in bed slapen voorlopig nog heel gezellig, maar wat als ze een tiener wordt?
Ik troost me ermee dat Fenne voorlopig nog graag naar haar papa gaat, maar op praktisch vlak is hij absoluut geen goed voorbeeld
De situatie bij Steven is absoluut zorgwekkend, maar ik heb er geen invloed op. Met Steven zelf praten lukt niet. Af en toe kom ik zijn moeder tegen, en ook zij zegt dat zij er niet in slaagt tot hem door te dringen. Ik troost me ermee dat Fenne voorlopig nog graag naar haar papa gaat. Steven is ook echt een goede vader, in de zin dat hij haar heel graag ziet. Op praktisch gebied is hij uiteraard geen goed voorbeeld.
In de weken dat Fenne bij mij is, stop ik haar vol groenten en fruit, want bij Steven eet ze alleen voorverpakte maaltijden. Ik doe ook altijd alle was, want ik denk niet dat Steven weet hoe een wasmachine werkt. Ik zie aan de peuken dat Steven nog altijd een stevige cannabisgebruiker is, maar ik ga ervan uit dat hij dat doet als Fenne slaapt. En dan vind ik dat ik er niks kan van zeggen, want wat is het verschil met het glaasje wijn dat ik ’s avonds af en toe drink?
Troosteloos
Uiteraard heb ik mij al afgevraagd: is het verantwoord om mijn dochter bij hem te laten? Dat is een moeilijke vraag. Hij ziet haar graag en behandelt haar goed. Zijn de joints en leven als boer Sjarel dan argumenten om mijn dochter niet meer naar hem te laten gaan? Dat mijn ex leeft als een puber van zestien, is dat bezwarend genoeg? Ik denk dat ik op zich genoeg info heb om het bijna volledige hoederecht te krijgen, maar wordt mijn dochter daar beter van? Ik heb dus voor mezelf een grens getrokken: pas als Fenne onveilig zou zijn bij Steven, grijp ik in.
Ondertussen vind ik de dagen dat zij naar Steven gaat niet tof. Ik word er triest van. Ik vind het belangrijk dat mijn kind opgroeit in een propere en gezellige omgeving, dat zij later warme herinneringen heeft aan haar jeugd. Ik kan mij niet voorstellen dat die gemaakt worden in dat troosteloze kot. Het is pijnlijk om iemand die je graag hebt gezien, zo te zien afglijden. Dan denk ik: jij had alles kunnen hebben. Wij hadden elkaar, een goede job, een huis en een gezond kind. Wij hadden alles om een goed leven te hebben, maar hij zag het niet. Nu is het te laat, en ik denk dat hij dat soms beseft.”
Meer openhartige verhalen lees je hier:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!